Υπάρχει, άραγε, κανένας γαμημέν@ς εκπρόσωπος, της μεταλλαγμένης αυτής συριζορουφιανοκωλόφαρας, που να βγεί και να με διαψεύσει…
Από τον Ιούλιο του 2013 το παρακάτω πόνημα, που αναρτήθηκε εδώ μέσα και με σκυλοβρίσαν.

Το νέο «μαγαζάκι» της Αριστεράς…

Καλημέρα αφεντικό, καινούργιο το μαγαζάκι…
Ναι, είμαστε από παλιά ανοικτοί αλλά δεν μας προτιμούσε κάποιος και είπαμε να κάνουμε κάποιες αλλαγές, να εκσυγχρονισθούμε, καταλαβαίνεις;
Είναι βαθειές οι αλλαγές;
Τι βαθειές ρε Χριστιανέ μου, το μαγαζί δεν το βλέπεις, δεν έχει βάθος.
Στην βιτρίνα κάναμε κάποιες αλλαγές, πετάξαμε κάτι παλιά σύμβολα, κάτι κάδρα με γλωσοκοπάνες, πήραμε καινούργια ταμειακή γιατί ελπίζουμε να εισρεύσει χρήμα και βάλλαμε και δυό τρείς απ’ έξω, να διαλαλούν την πραμάτεια μας και να φέρνουν κόσμο στο μαγαζί.
Και τι είπαμε ότι πουλάτε;
Α, εμείς; Αριστερά πουλάμε.
Με το κιλό, με την μερίδα και με το τεμάχιο.
Έχετε τίποτα «κομμάτια» δυσαρεστημένων και ανυπόμονων κομμουνιστών από το Μαυσωλείο του Λένιν;
Όχι βέβαια…
Εχετε τίποτα υπολείμματα από ματωμένα ρούχα εκείνων που βασανίσθηκαν στην χούντα, που σακατεύθηκαν στις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ μετά την δολοφονία του Καλτεζά και του Γρηγορόπουλου;
Τι είναι αυτά που μου λες ρε φίλε, αυτά είναι αρχαία πράγματα, ποιός θα σπαταλήσει σήμερα, χρήμα και χρόνο, για τις παλιατζούρες;
Εδώ είχαμε στην βιτρίνα ένα σύμβολο κατά της Γερμανικής κατοχής και το στείλαμε, με εντολή του αφεντικού, στην αποθήκη
Έχετε τίποτα απαγορευμένες μπροσούρες από Μπακούνιν, Κροπότκιν ή έστω από ομιλίες του Μπερλίγκουερ και του Γκαρωντύ;
Τ’ αφεντικό, μού έχει δώσει ευχή και κατάρα, τέτοια πράγματα να μην τα βάλλω στο μαγαζί. Τι να σου πώ κι’ εγώ υπάλληλος είμαι…
Μα δεν θάπρεπε, έστω και για διακόσμηση, να έχετε δύο βιβλιαράκια από τον «Μεγάλο Τιμονιέρη», μία αφίσα του Τσε Γκεβάρα ή κάνα δυό σελίδες από τα μανιφέστα των Σαντινίστας;
Εδώ βλέπω τα βιβλία κάποιου Τατσόπουλου και δερματοδεμένους τόμους με συνεντεύξεις κάποιας Δούρου. Ποιοι είναι αυτοί, αριστεροί είναι;
Μήπως είσαι προβοκάτορας ρε;
Όχι ρε φίλε, αριστερός είμαι και απορώ, τι αρχίδι@ μαγαζάκι της Αριστεράς είναι αυτό, όταν δεν έχει κάτι που να θυμίζει Αριστερά, να παροτρύνει σε ανατροπή και να βουτάει στο παρελθόν για να χαράξει το μέλλον.
Τ’ αφεντικό, τουλάχιστον, είναι αριστερός;
Πηγαινε στην δουλειά σου σε παρακαλώ. Είπαμε ότι πουλάνε Αριστερά όχι ότι είμαστε και αριστεροί.
Για κοίτα απέναντι το κλειστό μαγαζάκι. Αυτός πούλαγε αριστερά πράγματα της ευθύνης κι’ έκλεισε.
Το διπλανό του, εκείνο το πράσινο μαγαζάκι που έχει χορταριάσει, πούλαγε σοσιαλιστικές μερίδες κατ’ οίκον και μόλις τελείωσαν τα υλικά φαλήρισε.
Έχει μείνει αυτός ο αλλοίθωρος, που έχει βάψει μπλέ το μαγαζί του, αλλά δεν βλέπω να τον σώνει ούτε η αμερικανική βοήθεια.
Ε λοιπόν, εμείς κοροϊδα είμαστε;
Σε λίγο θα είμαστε τα μοναδικά αφεντικά στην γειτονιά και θα το δείς.
Καλά και ποιός θ’ αγοράσει «τσίχλες» και “καραμέλες” μιας ανύπαρκτης αριστεράς ρε, μου λές….
Καλά είσαι και άσχετος.
Ξέρεις πόσες εκατοντάδες χιλιάδες κοροϊδα υπάρχουν.
Αντε ρε καλορίζικα, ψέλισα κι’ έφυγα……»

ΙΟΥΛΙΟΣ 2013, ΕΤΣΙ;

Ῥούσσης Νῖκος

εἰκόνα