Κατὰ κοινὴ ὁμολογία πλέον, ἡ δεκαετία 2.000-2.010 ἦταν μία ἀπὸ τὶς χειρότερες καὶ πιὸ παρακμιακὲς περιόδους στὴν μεταπολεμικὴ ἑλληνικὴ ἱστορία. Αὐταποδείκτως, ἀφοῦ μὲ τὶς ἀντιλήψεις καὶ τὶς πρακτικὲς αὐτῶν τῶν καιρῶν, ποὺ ἐκυριάρχησαν κι ἔγιναν ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν ἐποχὴ πλειοψηφικὸ ῥεῦμα, ἡ χώρα ᾡδηγήθη στὴν χρεωκοπία, ὄχι μόνον οἰκονομικῶς, ἀλλά, κυρίως, ἠθικῶς.

Εἶναι ἀξιοσημείωτον ὅτι τὴν περίοδο αὐτὴν ἡ Ἑλλὰς ἀπήλαυσε μαζεμένες τόσες ἀθλητικὲς διακρίσεις, ὅσες σχεδὸν ποτὲ ἄλλοτε, οἱ ὁποῖες συνοδεύοντο ἀπὸ τὴν ἰδίαν μὲ τὴν σημερινὴ δημοσία ῥητορική, περὶ ἀριστείας, ἀνταμοιβῆς κόπων καὶ προσπαθείας, ἀνωτερότητος, τραντακτῶν ἀποδείξεων γιὰ τὶς κρυμμένες δυνάμεις τῆς κοινωνίας μας κλπ κλπ κλπ. Συμβολισμοὶ τῆς πλάκας, βέβαια, ποὺ ὁ κόσμος ἔμαθε νὰ προσλαμβάνῃ στὴν κυριολεκτική τους διάστασι, γεγονὸς ποὺ ὄχι μόνον τοὺς ἀκύρωσε, ἀλλὰ τοὺς κατέστησε καὶ ἐπιβαρυντικοὺς παράγοντες γιὰ τὸν σχηματισμὸ τῆς ἀντιλήψεως γιὰ τὸ ποιοὶ εἴμαστε.

Ὑποθέτω ὅτι ἐὰν ἐρωτήσῃ κάποιος, τὶς ἡμέρες αὐτές, ἕνα ἀπὸ τὰ σημερινὰ δεκάχρονα τῆς κρίσεως, ποὺ παρακολουθοῦν τοὺς μεγάλους καὶ διαμορφώνουν τὴν προσωπικότητά τους, τί εἶναι ἡ ἀριστεία, θὰ πάρῃ τὴν ἀπάντησι ὅτι ἀριστεία εἶναι νὰ ξέρῃς καλὸ σημάδι καὶ νὰ κάνῃς καλὰ κρίκους. Μέχρι ἐκεῖ. Οἱ γενικεύσεις ἀπαγορεύονται, ἐπειδὴ οὔτως ἤ ἄλλως καὶ οἱ μεγάλοι δὲν τὶς συνηθίζουν. Καί, συνεχίζουμε ἔτσι, νὰ ὑπηρετοῦμε τὰ ἄδεια μας σύμβολα, καλλιεργῶντας μὲ αὐτὰ ἀνανεωμένες ψευδαισθήσεις, ἂν τί νὰ κάνουμε τὰ σύμβολα νὰ ὑπηρετοῦν ἐμᾶς. Κατὰ βάθος τὸ ξέρουμε ὅτι εἴμαστε γυμνοί, ἀλλὰ φοβούμεθα νὰ τὸ ποῦμε.  να το πούμε.

Ἕρμιππος Ἑρμιππίου

είκόνα