Πιάνω τὸν κουμπάρο…

«τὸ καὶ τό», τοῦ λέω… «θὰ βγῶ νὰ σὲ ξεφωνίσω… μετὰ θὰ σὲ καλέσω μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες τὴν τελευταία στιγμή… ἐσὺ θὰ τρέξης… θὰ σοῦ δόσω ἄδεια … καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο ὅλοι θὰ τὸ ἔχουν ξεχάσει… καλά… δέν εἶμαι γατόνι;…»

Αὐτὸς θά μοῦ πῆ…
«ναὶ ἀλλὰ αὐτὲς οἱ …«ἀτασθαλιοῦλες» μὲ τὰ δημόσια ἔργα ποὺ ἐκκρεμοῦν… ποῦ εἶπαν ὅτι θὰ μὲ κυνηγήσουν… τὶ γίνεται;…»

Καὶ τότε θὰ τοῦ πῶ…
«εἶσαι μαλάκας ῥὲ μαλάκα… ποῦ ζεῖς ῥέ μαλάκα…; ἀκόμα δέν κατάλαβες κάτι…; χούντα ἔχουμε ῥὲ μαλάκα… αὐτὸ ἔλειπε νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ἐξυπηρετήσουμε τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους… ποιά κουφάλα θὰ μιλήση ῥέ μαλάκα… (;) ….ἄντε καλορίζικος κουμπαράκι μου…»

καί… θὰ τὸ κλείσουμε ἐκεῖ!

Χάρης Καφετζόπουλος