Δὲν θυμᾶμαι πολλὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἑπταετία τοῦ 1967-1974.
Μόνον τὸ ὅ,τι μὲ τὸν λόγο ἑνὸς ῥουφιάνου ἀπελύθη ὁ πατέρας μου ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Συγκοινωνιῶν, ὅπου ἠργάζετο καὶ ἠναγκάσθημεν νὰ ζοῦμε χωρὶς αὐτὸν γιὰ τοὐλάχιστον πέντε ἡμέρες τὴν ἑβδομάδα, ἐπὶ πέντε συναπτὰ ἔτη, λόγῳ τοῦ ὅτι εὑρῆκε ἐργασία σὲ ἄλλην πόλη. 
Θυμᾶμαι τὸν ἐξευτελισμὸ ποὺ ἔλεγε πὼς ἐπέρασε.
Θυμᾶμαι τὴν μητέρα μου νὰ ντρέπεται νὰ βγῇ ἀπὸ τὸ σπίτι.
Τὸ 1976 ἐδικαιώθη ἀπὸ τὸ ΣτΕ καὶ ἐπανῆλθε στὴν θέση του, ἀπὸ ὅπου συνταξιοδοτήθη ὡς ἀναπληρωτὴς γενικὸς διευθυντής.

Τὸ ἄλλο ποὺ θυμᾶμαι εἶναι ποὺ ἕνα μεσημέρι, ὅταν εἶχαν ἀρχίση οἱ φασαρίες τὸ 1974, στὴν Πατησίων (τὸ πατρικό μου σπίτι εἶναι ἐπὶ τῆς Πατησίων) ὅταν τὸν ἀδελφό μου, ἐμέναν καὶ ἄλλα δύο παιδιά, μᾶς εἶχε, μόλις, κατεβάση τὸ σχολικὸ λεωφορεῖο, ὅταν ἕνα τζὶπ τῆς ΕΣΑ περνοῦσε καὶ μᾶς ἐπέταξε ἕνα δακρυγόνο, τὸ ὅποῖο κι ἔσκασε στὰ πόδια μου.
Θυμᾶμαι τὸν πόνο στὰ μάτια μου καὶ τὸ ὅτι δὲν μπορούσαμε νὰ ἀναπνεύσουμε ἀπὸ τοὺς ἀτμούς του.

Σήμερα, σκέπτομαι, πὼς οἱ φαντάροι αὐτοί, γιὰ νὰ πετάξουν δακρυγόνο σὲ τρεῖς ἑννεαχρόνους καὶ ἕναν ἑξάχρονο (τὸν ἀδελφό μου), πρέπει νὰ εἶχαν ἀποκτηνωθῆ ἀπὸ αὐτά, τὰ ὁποῖα ἔβλεπαν καὶ ἔκαναν τὶς ὑπόλοιπες ἡμέρες.
Σκέπτομαι ἐπίσης πὼς οἱ ἴδιοι ψηφίζουν σήμερα καί, ὑποθέτω, ὑποστηρίζουν τοὺς ἠμιπαράφρονες ναζὶ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς.

Ὁ ἄνδρας κρίνεται ἀπὸ τὶς πράξεις του, συνολικῶς.
Ὁ Στυλιανὸς Παττακὸς εἶχε ἀνδραγαθίες στὸ ἐνεργητικό του, πράξεις ἡρωικὲς στὰ πεδία τῶν μαχῶν, τὶς ὁποῖες, προσωπικά, ὡς τέως μάχιμος, τὶς σέβομαι ἀπολύτως.
Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἐκπαίδευσε τούς, ἀλλὰ καὶ ἐπέτρεψε στούς, ΕΣΑτζῆδες νὰ πετοῦν δακρυγόνα σὲ μικρὰ παιδιά.

Ὁ ἄνδρας κρίνεται ἀπὸ τὶς πράξεις του, συνολικῶς.
Ὁ Θεὸς ἔχει, πλέον, τὸν λόγον, ὅσον ἀφορᾷ στὴν κρίση τῆς ψυχῆς του!!!

Σημειωτέον, οὔτε ὁ Γκαίρινκ μετενόησε γιὰ τὰ ἐγκλήματά του.

Ζαμπέτας Ἐμμανουὴλ

εἰκόνα