Αὐτὸ ποὺ ἀποφεύγουν νὰ δοῦν καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουν οἱ μεσαιοχωρίτες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ κεντροδεξιὰ καὶ κεντροαριστερὰ κόμματα τῆς γηραιᾶς Ἠπείρου, ἀθροιζόμενα, μὲ δυσκολία περνοῦν πλέον τὸ 50%, ὅταν πρὶν λίγα χρόνια, σὲ πολλὲς περιπτώσεις, ξεπερνοῦσαν καὶ τὸ 80%.

Στὴν Γερμανία αὐτὸ ἔχει μεγαλυτέρα ἀξία γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι (ἀνεξάρτητα ἀπ΄ ὅ,τι λέγεται περὶ λιτότητος κλπ) ὁ μέσος Γερμανὸς σήμερα ἀπολαμβάνει τὸ ὑψηλότερο βιοτικὸ ἐπίπεδο στὴν ἱστορία του.

Εἶναι φανερὸ λοιπὸν (γιὰ ἐμέναν), ὅτι αὐτὰ τὰ κόμματα παραβιάζουν ἀρχὲς καὶ γονιδιακὲς νόρμες τέτοιες πού, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο «ἀναγκάζουν» τοὺς πολῖτες τους νὰ στρέφονται σὲ ἄλλες ἐπιλογές.

Ἡ Εὐρωπαικη Ἕνωσις ἐκτίσθη ἀπὸ τὴν δυτικοευρωπαϊκὴ χριστιανοδημοκρατία, ἀπέκτησε τὴν ὁμοσπονδιακή της δυναμικὴ ἀπὸ τὴν σοσιαλδημοκρατία (καὶ τὴν ἀριστερά, στὸν βαθμὸ ποὺ τῆς ἀναλογεῖ) καί, σήμερα, ἐνῶ βλέπει οὐσιαστικὰ τὶς δύο αὐτὲς δυνάμεις νὰ ταὐτίζονται ταὐτόχρονα συῤῥικνούμενες, ζεῖ τὸν προδιαγεγραμμένο θάνατό της.

Ὅσα σχέδια καὶ νὰ κατεβάσῃ ὁ Μακρόν, ὅση ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ δείξῃ ἡ Μέρκελ αὐτὸ τὸ μοντέλο εἶναι πλέον μὴ ἀναστάσιμο.

Ἡ πορεία ποὺ ξεκίνησε μὲ τὸ Μάαστριχ τὸ 1992 εἶναι οὐσιαστικὰ νεκρή.
Καὶ εἶναι νεκρὴ γιατὶ οἱ πολιτικὲς δυνάμεις, ποὺ τὴν ἐστήριξαν εἶναι πλέον ἀδύναμες καί, προϊόντος τοῦ χρόνου (ἴσως μὲ κάποιες ἐξαιρέσεις καὶ περιοδικὲς ἀνακάμψεις) θὰ ἀποδυναμώνονται ἔτι περαιτέρῳ.

Κι ἐνῶ γιὰ χῶρες ὅπως ἡ Γερμανία καὶ ἡ Γαλλία, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἀνάλογες, ὅπως Ὁλλανδία, τὸ Βέλγιο καὶ ἡ Ἰσπανία αὐτ ναὶ μὲν εἶναι κακ];ο, ἀλλὰ ὑπάρχουν οἱ πόροι νὰ ἀναταχθοῦν καὶ νὰ ζήσουν σὲ ἕνα ἄλλο πλαίσιο, γιὰ χῶρες ὅπως ἡ Ἑλλάς, ποὺ εὑρίσκονται σὲ μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας, αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ κινδύνους ἀνομολογήτους καὶ ἀπίστευτους …

Ἡ ἀνάγκη γιὰ τὴν κατάρτιση ἑνὸς «σχεδίου Β», ἀπὸ ὅσους ἀπέμειναν κι ἔχουν ἀκόμη σώας τάς φρένας (καί, δυστυχῶς, δὲν εἶναι πολλοί) εἶναι ἐπιτακτική.
Ἄλλως ἰσοδυναμεῖ μὲ ἐθνικὴ προδοσία.

«Ἕνας»