Ὁ θάνατος τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου, ἐνέχει ἕνα στοιχεῖο τραγικότητος. Προφανῶς ὁ θάνατος εἶναι ὁ μεγαλύτερος δημοκράτης, ἀφοῦ δὲν λογαριάζει κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν ὅτι εἶναι τόσο σημαντικά, ὥστε νὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους.

Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίναμε θεατὲς τοῦ θανάτου τριῶν διαφορετικῶν ἀνθρώπων. Οἱ δύο πρῶτοι θάνατοι ἦσαν ἀναμφισβήτητα περισσότερο τραγικοὶ καὶ ἀφοροῦσαν σὲ δύο ἠλικιωμένους ἀστέγους, ποὺ πέθαναν ἀπὸ τὸ κρύο καὶ ἀπὸ τὶς κακουχίες τῆς ἀνεστίου ζωῆς τους. Ὅπως τότε, τὸ 1941, ποὺ τοὺς εὕρισκαν κόκκαλο στὸν δρόμο.

Ὁ τρίτος ἦταν ἕνας προβεβλημένος δημοσιογράφος, νέος στὴν ἡλικία, ποὺ πέθανε αἰφνιδίως ἀπὸ ἀνακοπή. Τραγικὸ καὶ αὐτό, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἡλικία του.

Οἱ συνάδελφοί του δημοσιογράφοι, ποὺ γιὰ τοὺς θανάτους τῶν δύο ἀστέγων δὲν εἶχαν οὔτε ἔνα δάκρυ στὰ μάτια τους, οὔτε κι ἔκαναν κάποιαν ἀναφορὰ στὰ δελτία τῶν εἰδήσεώ τους, μὲ θρηνητικὸ ὕφος πληροφόρησαν τὸ πανελλήνιο γιὰ τὸν θάνατο τοῦ ἀτύχου συναδέλφου τους. Μοιάζει σὰν νὰ ἐβάληθσαν νὰ ἀποδείξουν, ὅτι ἡ ζωὴ ἐνὸς δημοσιογράφου εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ τὶς ζωὲς τῶν δύο ἀστέγων, ποὺ ἁπλῶς περιεφρόνησαν διὰ τῆς σιωπῆς τους. Ὅταν εἶσαι δικός τους, ἄνθρωπος τοῦ δικοῦ τους στερεώματος, οἱ θρῆνοι καὶ ἡ δημοσιότης περισσεύουν. Ὅταν δὲν εἶσαι δικός τους καὶ ἄνθρωπος τοῦ σιναφιοῦ τους, ὁ τηλεοπτικὸς χρόνος τους δὲν σπαταλᾶ οὔτε ἔνα δευτερόλεπτο ἀναφορᾶς στὴν δική σου τραγικότητα.

‘Ἔτσι, γίνονται περισσότερο σκληροὶ καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν θάνατο, ποὺ δὲν κάνει διακρίσεις σὲ κάποιον. Εἶναι σὰν νὰ ὑποστηρίζουν τὴν ἀνομολόγητο, πλὴν φανερή, πεποίθηση, ὅτι ἀνήκουν σὲ μίαν ἀνωτέρα κάστα ἀνθρώπων, ποὺ ὁ θάνατός τους ἀξίζει ἰδιαιτερας μνείας.

Γιὰ ἐμέναν κάθε ζωὴ ἔχει τὴν ἀξία της καὶ λυπᾶμαι εἰδικὰ ἐκεῖνες, ποὺ γίνονται ἀναίτια θύματα τῆς κατοχικῆς τροϊκανῆς βίας καὶ τῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς τῶν μνημονίων, πού, παρεμπιπτόντως, ὑπεστήριζε καὶ ὁ ἐκλιπὼν δημοσιογράφος. Τελικὰ ὁ Θάνατος εἶναι ἔνας αἰώνιος διδάσκαλος γιὰ τοὺς κακοὺς μαθητὲς τῆς ζωῆς.

Εὔχομαι καλὸ παράδεισο σὲ ὅλους….

Γεράσιμος Γ. Γερολυμᾶτος