Οἱ ὑπερβολὲς καὶ τὰ λάθη τῶν δεξιῶν ἀπέναντι στοὺς ἀριστερούς.

Τὸ σημερινὸ μῖσος ποὺ καλλιεργεῖται, συστηματικῶς καὶ συνειδητῶς, μεταξὺ τῶν ἀριστερῶν γιὰ τοὺς δεξιοὺς καὶ παραπέρα γιὰ ὀ,τιδήποτε «ἐθνικό» καὶ «πατριωτικό».

Ἡ αἰτία ὀλῶν τῶν κακῶν γιὰ τὴν συχγρονη Ἑλλάδα καὶ ἡ θανάσιμος παγίδα γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος!

«Οἱ ἡττημένοι τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου», τώρα ποὺ πῆραν τὴν ἐξουσία , ἐπιβάλλουν τὶς δικές τους μεροληπτικὲς ἐρμηνείες τῆς ἱστορίας καὶ εἰδικότερα τῆς ἱστορίας τοῦ Ἐμφυλίου, ἀποκλείοντας ὁποιονδήποτε διάλογο.
Συντηροῦν φυσικὰ σταθερὰ τὸ κλίμα τοῦ διχασμοῦ, τὸν φόβο καὶ τὸ μῖσος!

Οἱ δὲ «νικητὲς δεξιοί», ἀπὸ τὴν δική τους πλευρά, ποὺ ἀρκέσθησαν στὸ νὰ χρησιμοποιήσουν τὰ ἐργαλεῖα τῆς ἐξουσίας γιὰ νὰ βολέψουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τὰ «δικά τους παιδιά», νοιώθουν ἤδη ἐνοχές, καθὼς καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ ἀπολογηθοῦν.
Λὲς καὶ δὲν ὑπάρχουν καλοὶ καὶ κακοὶ σὲ ὄλες τὶς παρατάξεις.
Λὲς καὶ στὴνν τελικὴ οἱ ἀγῶνες δὲν ἔγιναν ἀπ’ ὅλους ὅσοι θέλουν νὰ λέγονται πατριῶτες καὶ πραγματικοὶ Ἕλληνες.
Ἀντε νὰ μπορέσουν μετὰ νὰ συννενοηθοῦν μεταξύ τους καὶ νὰ σενεργασθοῦν.

Τελικὰ ὅλα εἶναι θέμα παιδείας…
Ἐκεῖ μόνον καταλήγουν τὰ πάντα στὸ τέλος…
Ἡ παιδεία μας σημαδεύθηκε ἀνεξιτήλως ἀπὸ τοὺς «νικητές» καὶ τοὺς «ἡττημένους»!
Εἶναι μία «παιδεία» (καθαρὰ προπαγανδιστική) ποὺ ὁδηγεῖ μοιραίως στὴν σύγκρουση, τὴν ἀπομόνωση καὶ τὴν ἀπαξίωση.
Οἱ σύγχρονες «παιδικὲς ἀσθένειες»,  ποὺ θὰ τὶς πληρώσουμε στὸ τέλος πολὺ ἀκριβά…

Δεῖτε τὴν ἐμφυλιοπολεμικὴ ἀνάρτηση τοῦ Θανάση Καρτεροῦ, προϊσταμένου στὸ γραφεῖο Τύπου τοῦ πρωθυπουργοῦ, στὸν προσωπικό του λογαριασμὸ στὸ Facebook καὶ προβλημισθεῖτε…

Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι

Δείτε το κι έτσι, και ίσως καταλάβετε γιατί καταλήγω στην κατανόηση, και δι’ αυτής στην συμπόνια. Στην Αριστερά είμαστε ανέκαθεν επαγγελματίες, κατά κάποιον τρόπο, κατηγορούμενοι. Χιλιάδες και χιλιάδες έχουμε κάτσει στο σκαμνί. Άλλες φορές για ήσσονα αδικήματα, όπως η διατάραξη της τάξεως, η αντίσταση κατά της αρχής, η εξύβριση οργάνων της τάξεως, η εν γένει πεζοδρομιακή δραστηριότητα. Και άλλες φορές με κατηγορίες που οδηγούσαν σε βαρειές ποινές, σε ισόβια, ή και στον τοίχο. Αφήστε που πλήθη ανθρώπων βρέθηκαν στα σύρματα χωρίς καμμιά δίκη. Έφτανε η απόφαση μιας Επιτροπής Ασφαλείας, στην οποία συμμετείχαν ο κύριος νομάρχης, ο κύριος αστυνόμος, και ο κύριος εισαγγελέας, και άντε να καθαρίσει ο κατηγορούμενος με τη Γυάρο, τον Άι Στράτη, ή τη Μακρόνησο.

Τούτων δοθέντων μπορείς να πεις ότι είμαστε η παράταξη των κατηγορουμένων. Άλλοι έλειωναν παντελόνια στο Χάρβαρντ, κι εμείς τα λειώναμε σε εδώλια δικαστηρίων. Άμα ψάξεις στις γραμμές όλων των αριστερών κομμάτων και σχημάτων, θα είναι είδηση να βρεις κάποιον που δεν πέρασε από την βάσανο μιας δίκης, ενός κρατητηρίου, ή και μιας κλωτσοπατινάδας. Ανυπερθέτως εθνικού χαρακτήρα.

Ελάτε τώρα στην θέση των άλλων. Των απέναντι. Των νομιμοφρόνων. Της ελίτ που ανέδειξε αστυνόμους, ασφαλίτες, εισαγγελείς, υπουργούς, πρωθυπουργούς, στυλοβάτες του καθεστώτος, απηνείς διώκτες κάθε ανατρεπτικού στοιχείου –κόκκινου, ροζ, ακόμα και κίτρινου. Της ελίτ που μας μπαγλάρωνε, μας δίκαζε, μας καταδίκαζε, μας επιφύλασσε κάθε είδους αστυνομικές και δικαστικές περιποιήσεις. Και να βρίσκονται σε θέση κατηγορουμένου κάποιοι από αυτούς; Από τις κεφαλές τους μάλιστα; Άντε, όχι ακριβώς κατηγορουμένου, αλλά πιθανού κατηγορουμένου, για να είμαστε ακριβείς, αφού ούτε χειροπέδες, ούτε μπερντάχι, ούτε καν εδώλιο δεν έχει υπάρξει ακόμη. Αλλά, πάντως, να αναφέρεται το όνομά τους σε δικογραφίες, που άλλοι υπογράφουν, να απολογούνται στην Βουλή, στην οποία άλλοι έχουν πλειοψηφία, να καλούνται σε προανακριτικές επιτροπές, που άλλοι συγκροτούν, είναι, όπως και να το κάνεις βαρύ. Πρωτοφανές. Ανήθικο. Εδώ μιλάμε για βωμούς και εστίες, αν με εννοείτε.

Και δεν είναι μόνο ότι τραβοσέρνονται επιφανείς παράγοντες της κοινωνίας σε ανακριτικές, ή έστω προανακριτικές, περιπέτειες. Είναι και ποιοι τους τραβοσέρνουν. Γύρισαν τα πόδια να κτυπήσουν το κεφάλι. Οι λαθρεπιβάτες της εξουσίας, προανακρίνουν –τρομερό!- τους ιδιοκτήτες της. Τα άγρια διώκουν τα ήμερα. Οι συμμορίτες έχουν γραμμένο –σε δικαστικά κιτάπια- τον Σαμαρά. Οι κατσαπλιάδες λοιδορούν τον Άδωνι. Και οι κόκκινοι χαμογελούν στα κυβερνητικά έδρανα, την ώρα που η αφρόκρεμα του καθεστώτος βουρλίζεται σε απολογίες.

Ε, δικαιούνται, λοιπόν, να είναι και έκπληκτοι, και κατάπληκτοι, και απόπληκτοι, μπροστά σε τέτοια ανατροπή. Δικαιούνται και να κλάψουν, και να βρίσουν, και να απειλήσουν, και να τσιρίξουν, και να πουν ψέμματα, και να ζητήσουν συγγνώμη από τις συζύγους τους, μπροστά σε τέτοιον διασυρμό. Δικαιούνται και να προαναγγείλουν πόσα και ποια κεφάλια θα πέσουν, όταν έλθουν πάλι εν τη βασιλεία τους. Δικαιούνται και να φωνάζουν για συμμορίτες, αρχισυμμορίτες, αλήτες, ακόμα και τσόγλανους, μπροστά σε τέτοιο κακό.

Δικαιούνται, για να το πω πιο απλά, να μην είναι αξιοπρεπείς, γιατί έχουν μάθει στην αξιοπρέπεια του κριτή, που ουδείς τολμούσε να κρίνει. Όταν οι αριστεροί κέρδιζαν την αξιοπρέπεια του κυνηγημένου, αυτοί απολάμβαναν την αξιοπρέπεια του κυνηγού.

Και τώρα τους κυνηγούν! Δικαιούνται, συνεπώς, την συμπόνια μας. Απόλυτη, και χωρίς αστερίσκους. Με τόση Νοβάρτις, τόσους τσόγλανους, και τόσα παλούκια που τους έτυχαν, Κύριε, άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι…

Κρατερὸς Θανάσης

Θεοφανάκης Στέφανος