Ἐδιάβαζα πρὶν λίγο τὸ θέμα μὲ τὴν ὑπερβλαμμένη ποὺ ἐπέταξε τὸ νεογέννητο μωρό της σὲ φωταγωγὸ μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὸ νὰ σκοτωθῇ.

Μὲ τόση ὑπογεννητικότητα, ἄλλοι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν παιδιά, ἀλλὰ τὸ σίχαμα, τὸ ντυμένο ζῶο, τὸ σκότωσε ἀντὶ νὰ τὸ ἐμπιστευθῇ σὲ ἀνθρώπους ποὺ θὰ τὸ ἀγαπούν.

Κάποτε πρέπει νὰ θεσπισθοὺν παραδειγματικὲς τιμωρίες. Τόσο σκληρές ποὺνὰ κάνουμε τρεῖς ἡμέρες νὰ κοιμηθοῦμε ἀπὸ τὴν φρίκη μας, μήπως καὶ ἰσιώσουμε χωρὶς ἐπανάληψη.
Παραδειγματικὴ τιμωρία ἐπίσης καὶ σὲ ὅποιον/ὅποιαν θὰ πῆ τὴν νεοχίπικη παρλαπίπα: «Ἐσύ θά κρίνης; Καί μέ ποιό δικαίωμα;».

Ναὶ ῥὲ ἀνθρώπινη κατσαρίδα, ποὺ ὑπερασπίζεσαι ἔμμεσα κάθε παρανοϊκὸ ἐγκληματία γιὰ νὰ τὸ παίξῃς ἠθικοfreestyler. Ἐγὼ θὰ κρίνω. Ἂν χρειασθῇ ἐγὼ θὰ κρίνω μιᾶς καὶ νίπτεις τὰς χείρας σου, ἐσὺ καὶ ἡ ἀγέλη σου.
Καὶ ὅταν θὰ κρίνω θὰ κριθῆς καὶ ἐσὺ μαζὺ ὡς συνένοχος στὸ ἔγκλημα.

Δίποδες βρωμερὲς σκουπιδοσακκοῦλες, ἔχουν καὶ ἄποψη γιὰ αἴσχη.

Κωνσταντῖνος
(ὁ ἐξοργισμένος)