Φιμώνοντας τὸν ἀντίλογο, μειώνουμε τὶς Ἐλευθερίες μας

Ἡ ἐπίθεσις στὸν Μπουτάρη, ἀνεξαρτήτως τοῦ πῶς νοιώθει ὁ κάθε ἕνας γιὰ αὐτὰ ποὺ πρεσβεύει, εἶναι κίνδυνος γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου.
Δὲν μπορεῖ ἐλεύθερος ἄνθρωπος νὰ ἐπικροτῇ τέτοιες συμπεριφορές.

Ἡ ἀπολυτοποίησις τοῦ τὶ εἶναι «καλό» καὶ τὶ «κακό» εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπειλή.

Στρέητζ ἒς ἴτ μαίη σάουντ. Καθὼς μεγαλώνω καὶ ἡ ὁποία γενναιότης ὑποχωρεῖ στὴν φυσικὴ πραγματικότητα, ὁ θεόρατος τύπος ποὺ κυκλοφορεῖ μὲ ἕνα παιδὶ στὴν ἀγκαλιὰ καὶ ὑβρίζει τὸν Μπουτάρη μὲ φοβίζει σὰν εἰκόνα.

Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ δήμαρχος εἶναι αὐτὸ ποὺ συχνὰ ἀποκαλῶ ὡς «ἔνα σοσιαλιμπερὰλ σκουπίδι», σὲ οὐδὲ μίαν περίπτωσι σημαίνει ὅτι δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ λέῃ αὐτὸ ποὺ πιστεύει καὶ νὰ πράττῃ αὐτὸ ποὺ θεωρεῖ σωστό.

Ἐδῶ νὰ εἴμαστε ἐξηγημένοι, γιὰ νὰ μὴν παρεξηγούμεθα.

Ὅμως…
Ἐλευθερία τοῦ λόγου σημαίνει ἐπίσης, ὅτι ἔχει δικαίωμα καὶ ὁ Χρυσαυγίτης νὰ πῇ τὴν δική του ἀλήθεια καί, βεβαίως, ἐπίσης καὶ ὁ Πειραιῶς Σεραφεὶμ ἢ ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος.

Τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὲς οἱ φωνὲς σέρνονται στὰ δικαστήρια, γιατὶ σὲ κάποιους (καὶ σὲ ἐμένα προσωπικά) δὲν ἀρέσουν αὐτά ποὺ λέν, εἶναι ἡ χειροτέρα μορφὴ λογοκρισίας.

Τὰ περὶ καταδίκης τῆς βίας εἶναι ὁμοίως ἀμφίπλευρα.
Νοιώθω ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὸν ἐκφοβισμὸ στὸν Μπουτάρη, νοιώθω ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Φύσσα, ἀλλὰ νοιώθω ὁμοίως ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὸν θάνατο τῶν χρυσαυγιτῶν ἔξω ἀπὸ τὰ γραφεῖα τοῦ κόμματός τους τὸ 2013 (νομίζω).

Ἐπειδὴ ἐπίσης στὰ ἐχθεσινὰ ἐπεισόδια παρουσιάστηκαν οἱ συνήθεις ὕποπτοι, οἱ ὁποῖοι ἄρχισαν νὰ κάνουν κήρυγμα καί, λίγο ἔως πολύ, νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτὴ ἡ βία ἔχει πολιτικὸ πρόσημο τὸν ἔξαλλο ἐθνικισμό, πρέπει νὰ συμπληρώσω ὁμοίως:
Ἡ χωρὶς ἔλεος βία τοῦ ΠΑΣΟΚικοῦ παρακράτους στὴν μεταπολίτευση, εἴτε μὲ τὴν μορφὴ καταλήψεως ἐπιχειρήσεων ἢ ἰδιοκτησιῶν, εἴτε ὑπὸ τὴν μορφὴ ξεβρακώματος τῶν λεωφορειούχων τῶν Ἀθηνῶν, εἴτε ὑπὸ τὴν μορφὴ τῶν συνδικαλιστῶν μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Φωτόπουλο στὰ γραφεῖα τῆς ΔΕΗ, ὑπὸ τὰ βλέμματα καὶ τὴν ἔγκριση τοῦ Παπανδρέου καὶ τοῦ Παπακωνσταντίνου, εἴτε μὲ τὴν μορφὴ τοῦ διωγμοῦ οἰασδήποτε «αἱρετικῆς» φωνῆς ὰ Πανεπιστήμια, τὰ ὁποῖα ἐπέβαλαν τσαμπουκᾷ τὴν κυρίαρχο ἄποψι (τὴν ὁποία ὑπηρετεῖ καὶ ὁ Μπουτάρης) εἶναι ὁμοίως βλεδυρὸ καὶ καταδικαστέο.

Κάποιοι γεννηθήκαμε παλαιώτερα καὶ θυμόμαστε, ὁ Ῥουβίκων, ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ ἐχθὲς  οἱ ἀγανακτισμένοι Πόντιοι ἔχουν κοινὴ ἀφετηρία τοὺς ἀγῶνες τοῦ «λαοῦ» στὴν μεταπολίτευσι γιὰ «ἀξιοπρέπεια» καὶ «δημοκρατία». Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἐννοίαν δὲν θέλω οὔτε «ἀξιοπρεπής», οὔτε καὶ «δημοκράτης» νὰ εἶμαι.

Στὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου δὲν ὑπάρχουν ὑποσημειώσεις καὶ αὐτὸ ἀφορᾷ ἰσότιμα τόσο στὸν Μπουτάρη, ποὺ ἐπικροτεῖ τὴν καταδίκη τοῦ Ἀμβροσίου, ὄσο καὶ στῶν ἀνεγκεφάλων ποὺ προπηλακίζουν τὸν Μπουτάρη.

Αὐτὴ εἶναι τοὐλάχιστον ἡ δική μου «ἀλήθεια». 

«Ἕνας»

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

4 thoughts on “Φιμώνοντας τὸν ἀντίλογο, μειώνουμε τὶς Ἐλευθερίες μας

  1. Προσπαθῶ νὰ εὕρω σημεῖά τινα τοῦ ἄρθρου τοῦ κ. Μαλαμούλη μὲ τὰ ὁποῖα συμφωνῶ, ἀλλὰ δυσκολεύομαι. Ἂς ξεκινήσω ἀπ’ αὐτὰ λοιπόν: Νιώθουμε ὅλοι οἱ φυσιολογικοὶ ἄνθρωποι ἀποτροπιασμὸν διὰ τοὺς φόνους τοῦ Φύσσα, ἀλλὰ καὶ τῶν Φουντούλη καὶ Καπελώνη (διότι δὲν εἶναι ἀνώνυμοί τινες τῆς Χ.Α), ὅπως καὶ τῶν μὴ ἀναφερθέντων στὸ ἄρθρο, Ἀγγελικῆς Παπαθανασοπούλου, Παρασκευῆς Ζούλια, Ἐπαμεινώνδα Τσακάλη ὑπαλλήλων τῆς Μαρφὶν Τραπέζης (διότι πρέπει νὰ θυμόμαστε ὀνομαστικῶς τό ἑκάστοτε θῦμα). Ὡς συνήθως, τὰ θύματα τῆς δεξιᾶς καὶ τὰ μὴ κομματικοποιημένα περνοῦν στὴ λήθη. Ὅμως δὲν μποροῦμε νὰ ἐξισώνουμε τὴ βία ποὺ ἔχει ἐπιφέρει ἕνα ἢ περισσοτέρους θανάτους μὲ τὴ βία τοῦ ἐκφοβισμοῦ, ὅπως ἦσαν τοῦ Μπουτάρη καὶ τοῦ Κ. Χατζηδάκη παλαιότερα (ποὺ πάλι δὲν ἀναφέρθηκε.) Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου δὲν ἔχω παρὰ νὰ συμφωνήσω περὶ τῆς ἀναγκαιότητος ἐφαρμογῆς ἐν τοῖς πράγμασι τῆς ρήσεως τοῦ Βολταίρου, μολονότι τὴν σήμερον διαβιοῦμε τὴν μεγαλυτέρα καὶ πλατυτέρα λογοκρισία τῆς μετεπαναστατικῆς Ἑλλάδος ἐκ τοῦ «δημοκρατικῶς» ἐπιβληθέντος ἀριστεροστρόφου φασιστοκομμουνιστικοῦ καθεστῶτος. Ἐν τούτοις, ἐρχόμενος εἰς τό κύριον σημεῖον διαφωνίας μου μετὰ τοῦ ἀρθρογράφου, ἤτοι, ὁ λόγος τοῦ ἑκάστοτε θεσμικοῦ ἢ μὴ προσώπου δὲν ἔχει ὁμοίαν ἀπεικόνισι καὶ ἀπήχησιν ἐν τῷ ἐσωτερικῷ καὶ ἰδίως ἐν τῷ ἐξωτερικῷ τῆς χώρας. Τὸ κατὰ πόσον δήμαρχός τις ἔχῃ δικαίωμα νὰ λέγῃ αὐτὸ ποὺ πιστεύει καὶ νὰ πράττῃ αὐτὸ ποὺ θεωρεῖ σωστὸν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἂν εἶχε ἐκφράσει τοῦτο δὰ π ρ ὸ τῶν ἐκλογῶν, ὥστε νὰ ἔχῃ ψηφισθῆ ἀπὸ ἐνήμερους πολῖτας περὶ τῶν ἐκπεφρασμένων του. Τουτέστιν, ἔφη προεκλογικῶς ὁ Μπουτάρης πὼς δὲν δίδει κανὲν κόπρανον διὰ τοὺς νεκροὺς Ποντίους τῆς γενοκτονίας τοῦ Κεμάλ; Εἶναι ἄλλο νὰ ἔχῃς δηλώσει πὼς ἐπιθυμεῖς ἑλληνοτουρκικὴ φιλία μὲ τὴν μετονομασία μιᾶς κεντρικῆς ὁδοῦ ἔστω καὶ ἐπ’ὀνόματι τοῦ Κεμὰλ (ὄχι πὼς αὐτὸ δὲν εἶναι ἐξωφρενικόν), ὅμως ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ ὑβρίζεις νεκρούς· πλέον παίζεις μὲ τὴν πυρά. Ἢ μήπως ὁ ἐν λόγῳ «ἐκφοβισθεὶς» εἶχε δηλώσει προεκλογικῶς ὅτι σκοπεύει νὰ παραδώσῃ –ἔστω καὶ προφορικῶς– τὸ ὄνομα τῆς γεωγραφικῆς περιοχῆς τῇ πρωτευούσῃ τῆς ὁποίας ἐξελέγη δήμαρχος εἰς ἄλλο καὶ δὴ ὅμορον κράτος; Ἔχει λοιπὸν ἰδίαν βαρύτητα ὁ λόγος του μὲ τὸν λόγο ἑνὸς ἱερέως ἢ μητροπολίτου, ἢ οἱουδήποτε αἱρετοῦ τινος τῆς Βουλῆς; Ἡ ἀπάντησις εἶναι ὄχι. Οἱ ἰσοπεδωτικὲς συγκρίσεις προσώπων καὶ θεσμῶν ὁδηγοῦν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον εἰς ἐσφαλμένα συμπεράσματα. Εἰς μίαν εὐνομουμένην χώραν τοιοῦτος τύπος ὄχι μόνον θὰ εἶχε καθαιρεθῆ τοῦ ἀξιώματος, ἀλλὰ κατ’ ἐμέ, θἄπρεπε νὰ καταδικαστῇ διὰ τὰς δηλώσεις καὶ τὰς πράξεις του, μὲ ἀφαίρεσιν ἑλληνικῆς ἰθαγενείας, δήμευσι προσωπικῆς περιουσίας καὶ διὰ παντὸς ἐξορία. Ὅστις δὲν αἰσθάνεται Ἕλλην, δὲν εἶναι Ἕλλην! Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει τὸ περὶ δικαίου αἴσθημα θὰ εἶχε ἱκανοποιηθῆ καὶ οὐδεὶς θὰ τὸν προπηλάκιζε, διότι πλέον ὡς κατάδικος ἤδη ἤθελε καταστεῖ δημόσιος περίγελως. Παράδειγμα: Προσεπάθησε ποτὲ κανεὶς νὰ ἐπιτεθῇ στὸν Παπαγεωργόπουλο; Ἀλλὰ ἔνοχοι δὲν εἶναι μόνον οἱ ἔνοχοι κλοπῆς. Δὲν νομίζω λοιπὸν πὼς ἡ ἐπίθεσις στὸν Μπουτάρη ἦτο φίμωσις τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, ἀλλὰ ἦτο ἀποτέλεσμα τῆς συνεχοῦς φιμώσεως τοῦ ἀντιλόγου καὶ συνέπεια τῆς ἐπιβολῆς τῆς μιᾶς καὶ μόνον ταύτης γνώμης τοῦ παρόντος κυβερνητικοῦ καθεστῶτος, θλιβερὸν ἀνδρείκελον τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ Μπουτάρης._

    • Ὁ (κάθε) μπουτάρης καὶ ἐνημέρωσε σχετικῶς γιὰ τὸ εἶδος του καὶ μᾶς κουνᾶ ἐπιδεικτικῶς τὸ δάκτυλο, ὅταν ἐμεῖς ἐξοργιζόμεθα.
      Ὅσο γιὰ τὴν βία τῆς ἀριστεροκεντρωοναναρχικῆς πλευρᾶς σαφῶς καὶ δὲν …ὐπάρχει, διότι πληρώνει καλὰ ὁ (κάθε) πSoros.

      Υ.Γ. Ὁ ἀποτροπιασμός μας γιὰ φόνους κάθε εἴδους εἶναι δεδομένος. Ἐπίσης καὶ ὁ ἐκνευρισμός μας γιὰ τὸν (κάθε) ῥαπουσ(τ)ομπουτάρη. Τὸ αὐτὸν καὶ γιὰ τὴν ἀδικία, τὴν ἀνθελληνικὴ προπαγάνδα, τὸν ῥατσισμὸ κατὰ Ἑλλήνων, τὸ πλιάτσικο, τὴν θρασύτητα καί, κυρίως, τὸ ὑφάκι τῆς ἐν λόγῳ κλίκας. Ὅμως, ἐπιμένω κι ἐγὼ στὸ ἔνα κι ἀναγκαῖον: τὰ ὅπλα μας εἶναι ὁ λόγος καὶ ἡ σκέψις. Αὐτὰ παροπλίσαμε καὶ αὐτὰ ὀφείλουμε νὰ ξαναπιάσουμε.

    • Προσωπικῶς ἀπεύχομαι τὶς σφαγές, ἔνθεν κακεῖθεν. Ὑπάρχουν κι ἄλλοι τρόποι, ἀλλὰ ἐλάχιστοι πλέον εἶναι ψύχραιμοι.

Leave a Reply to ΛουκάριστοςCancel reply