Δηλητηριασμένο (καί τό) μητρικό ἔνστικτο;

Αὐτὸ  ποὺ ἤξερα, ἀπὸ μικρὸ παιδί, ἦταν πὼς τὸ μητρικὸ ἔνστικτον εἶναι τόσο ἰσχυρό, ποὺ μπορεῖ ἀκόμη καὶ  …βουνὰ νὰ κινήσῃ. Ἡ δὲ ἀγάπη τῆς μάννας, λέει, γιὰ τὰ παιδιά της, εἶναι τόσο ἀνίκητος, ποὺ δὲν ὑπάρχει δύναμις στὸν πλανήτη νὰ τὰ βάλῃ μαζύ της.
Αὐτὰ μάθαινα πὼς ἴσχυαν ὡς παιδί…
Τώρα ὅμως; Ἰσχύουν ἀκόμη;

Πολὺ φοβᾶμαι πὼς ὄχι. Ἤ, γιὰ νὰ μὴν γενικεύω, πολὺ φοβᾶμαι πὼς δὲν ἰσχύουν καθολικῶς.

Ἀφορμὴ γιὰ τοὺς προβληματισμούς μου ἕνα δυστυχές, πρόσφατο, γεγονός, στὸ φιλικό μου περιβάλλον, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ μίαν ἀνθρώπινο ἀπώλεια, ἐπὶ πλέον ἐμπεριεῖχε καὶ τὴν φρικτὴ διαπίστωσιν τῆς μὴ ἐνεργοποιήσεως τοῦ μητρικοῦ ἐνστίκτου.

Τὸ περιστατικό:
Ἕνας νέος ἄνθρωπος (40 ἐτῶν), σύζυγος καὶ  γονεύς, ἔπασχε ἀπὸ βαρυτάτη ἀσθένεια καί, ἐπισήμως, ἡ πλειοψηφία τῶν ἰατρῶν τοῦ ἔδιδαν μόλις μερικὲς ἑβδομάδες ζωῆς.
Ὑπῆρξε ὅμως κι ἕνας «περιφερειακός*» ἰατρὸς ποὺ ἰσχυρίσθη (μετὰ μεγάλης βεβαιότητος) ὅτι ἐὰν ἀλλάξῃ ἡ διατροφή του, ἡ φαρμακευτικὴ ἀγωγή του καί, κυρίως τὸ περιβάλλον διαβιώσεώς του, εἶχε σοβαρὲς ἐλπίδες ἀνακάμψεως, ἐπιβιώσεως καὶ ὁλικῆς θεραπείας.

Μεταξὺ λοιπὸν τῶν συμβουλῶν του περιελαμβάνετο ἡ ἀλλαγὴ περιβάλλοντος (σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα), πού, κατὰ τὸν ἰατρό, ἦταν καὶ μία ἀπὸ τὶς κύριες αἰτίες τῆς ἀσθενείας.
Ἐπεσήμανε δὲ πὼς ἐὰν δὲν ἀκολουθηθῇ κατὰ γράμμα ἡ ἀγωγή, σὲ ἐλάχιστο χρόνο θὰ ἐπανέλθουν ταχύτερα οἱ, ἤδη, γνωστὲς ἐπιπλοκὲς καὶ θὰ καταλήξη ὁ ἀσθενής. Ἐπέμεινε δὲ ἰδιαιτέρως στὴν «θρησκευτικὴ εὐλάβεια», μὲ τὴν ὁποίαν θὰ ἔπρεπε νὰ τηρηθῇ ἡ ἀγωγὴ ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, ἐὰν ἤθελαν πράγματι νὰ σώσουν τὸν δικό τους ἄνθρωπο.

Ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἀσθενοῦς, μὴ ἔχοντας ἄλλες ἐναλλακτικὲς ἐπιλογές, ἀπεφάσισε νὰ κινητοποιηθῇ, πρὸ κειμένου νὰ ἐκμεταλλευθῇ στὸ ἔπακρον, ἀκόμη κι αὐτὲς τίς, ἐλάχιστες πλέον πιθανότητες ἐπιβιώσεως τοῦ δικοῦ τους ἀνθρώπου, ἐνᾦ, ἐλπίζοντας στὴν βοήθεια τῆς μητέρας τους, ξεκίνησε τὸν «πόλεμό» του, μὲ καθημερινοὺς ἀγῶνες καὶ θυσίες.
Γιὰ νὰ διασωθῇ ὁ δικός τους ἄνθρωπος ἄφησε πίσω του οἰκογένεια, ἐργασία, ζωὴ καί, μαζὺ μὲ τὴν μητέρα τους, ἀνέλαβαν νὰ ἐργασθοῦν ἀπὸ κοινοῦ, γιὰ νὰ διασώσουν τὸν ἄνθρωπό τους.

Ὅλα θὰ πήγαιναν καλά… Κι ἔτσι ἔδειχναν πὼς ξεκίνησαν νὰ πηγαίνουν…
Ὁ ἀσθενὴς ἄλλαξε περιβάλλον, διατροφή, συνήθειες καί, μόλις σὲ μερικὰ εἰκοσιτετράωρα ἄρχισε νὰ ἀλλάζῃ καὶ  ἡ εἰκόνα του. Μία εἰκόνα ἐλπιδοφόρος πλέον, ἐφ΄ ὅσον, ὁ ἄνθρωπος ἀνέκτησε πλήρως τὴν διαύγειά του, τὴν ὄρεξίν του (εἶχε χάση πολλὰ κιλά) καί, κυρίως, τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν ζωή…
Ἀλλά…

Ἀλλά… Αὐτὸ τὸ «ἀλλά» νὰ μὴν ὑπῆρχε…

Καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς ὁλιγοημέρου κατ’ οἶκον περιθάλψεως τοῦ ἀσθενοῦς ἔπρεπε κάποιος νὰ φροντίζῃ γιὰ τὴν καθαριότητά του, τὴν διατροφή του καὶ τὴν φαρμακευτικὴ ἀγωγή του μὲ «θρησκευτικὴ εὐλάβεια» στὰ ὡράρια καὶ στὶς τροφές.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ γνωρίζω, ἀπὸ δικές μου οἰκογενειακὲς ἐμπειρίες, κατανοῶ πὼς ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ στάδιον εἶναι καὶ τὸ δυσκολότερον, γιὰ τὴν οἰκογένεια τοῦ ἀσθενοῦς, πού, ἐκτὸς τοῦ μεγάλου βάρους τῆς εὐθύνης, καταβάλλουν κι ἕναν ἀτελείωτο κόπο, ἐπὶ εἰκοσιτετραώρου βάσεως, γιὰ νὰ τὸν συντηρήσουν ἐν ζῳῇ, μὲ τὶς καλλίτερες δυνατὲς συνθῆκες ὑπὲρ τοῦ ἀσθενοῦς καὶ  εἰς βάρος τῆς λοιπῆς οἰκογενείας.
Κόπος ποὺ ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ ἐλπὶς ἀνακάμψεως, γίνεται ἀσήκωτο ἄχθος καὶ  θηλιὰ γιὰ αὐτὸν ποὺ μεριμνᾶ νυχθημερόν.
Ὅμως ἐδῶ ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὴν μάννα, πρωτίστως, τοῦ ἀσθενοῦς καί, δευτερευόντως μὲ τὸν ἀδελφό.
Συνεπῶς τί θά ἔπρεπε νά ἀναμένουμε; Λογικά δέν θά ἔπρεπε αὐτή ἡ μάννα νά θέσῃ στήν ἄκρη κάθε ἀμβιβολία της, κάθε κόπο της, κάθε φόβο της καί νά ἐξαντλήσῃ ὅλες τίς πιθανότητες γιά νά σωθῇ τό παιδί της;

Λογικά…
Στὸ ἕνατο εἰκοσιτετράωρο, μὲ ἐμφανῆ δείγματα σταθεροποιήσεως (ἔως καὶ  βελτιώσεως) τῆς ὑγείας τοῦ ἀσθενοῦς, καθὼς καὶ σὲ ἀξιοπρόσεκτο σημεῖον ἀνακάμψεως τῆς ὀρέξεώς του, ἡ μητέρα του ἀπεφάσισε νὰ τὸν μεταφέρῃ στὸ νοσοκομεῖο, μὲ τὸ σκεπτικὸ τῆς ἐπὶ πλέον …ἐνδυναμώσεως τοῦ παιδιοῦ της.
Ἂν καὶ ἤδη ἐγνώριζε (μὲ ὀδυνηρὸ τρόπο) πώς, γιὰ παράδειγμα, ἡ τυποποιημένη (καὶ μὴ ἀπολύτως ἐξειδικευμένη) νοσοκομειακὴ διατροφὴ εἶχε συμβάλη ἀρκούντως στὸ νὰ ἐπιδεινωθῇ ἡ ὑγεία τοῦ παιδιοῦ της, ἐν τούτοις θεώρησε πιὸ …ἀσφαλὲς γιὰ τὸ  παιδί της, τὸ νὰ τοῦ προσφέρῃ μίαν ἀκόμη …ἀναστολὴ τῆς θεραπείας του.
Εἶπε, ἐπίσης, πὼς ἔπρεπε τὸ παιδί της νὰ μείνῃ λίγες ἡμέρες στὸ νοσοκομεῖο, γιατὶ εἶχε χάση πολλὰ κιλὰ καὶ στὸ σπίτι θὰ καθυστεροῦσε νὰ τὰ ἀναλάβη…
Τέλος, σὲ μίαν ἀποστροφὴ τοῦ λόγους της, δειλὰ ἀλλὰ σαφῶς, ἐδήλωσε πὼς «ὅλοι λὲν πὼς τὸ παιδί της θὰ πεθάνη καί, ἐὰν ἰσχύῃ, δὲν θέλει νὰ πεθάνῃ στὰ χέρια της…»!!!
Δὲν ἤθελε, λέει, νὰ ἔχῃ τὴν …εὐθύνη τῆς θανατώσεως τοῦ παιδιοῦ της…
Εἶπε…

Τὸ παιδί της, μόλις σαράντα ἐτῶν, ἔσβησε τὰ ξημερώματα τῆς «ἑορτῆς τῆς μητέρας», μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους καὶ  ἐν τελῶς …παραλοϊσμένο.
Ἡ ἐν λόγῳ μητέρα θρήνησε, θρηνεῖ καὶ θὰ θρηνῆ γιὰ πολλὰ χρόνια τὸν χαμό του.
Τὰ ἐγγόνα της, ποὺ ἔμειναν ὀρφανά, ἐπίσης θὰ θρηνοῦν γιὰ πολλὰ χρόνια τὸν γονέα τους.
Ὁ ἀδελφὸς τοῦ θανόντος ἐπίσης θὰ κλαίη γιὰ ὅλην τὴν ζωή του.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δικό τους ἄνθρωπο ἔχασαν.
Ἐμεῖς, οἱ γύρω γύρω, λυπηθήκαμε ἀλλὰ θὰ τὸ ξεχάσουμε…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἡ ζωὴ  συνεχίζεται…

Τὸ ἐρώτημα τώρα:
Πῶς γίνεται μία μητέρα νά πετάξῃ στόν …κάλαθο
τῶν ἀχρήστων τήν μητρική της ἀγάπη;  Πῶς γίνεται αὐτή ἡ μητρική ἀγάπη, πού «μετακινεῖ βουνά», νά μήν μετακινήσῃ τίς ἀμφιβολίες της στό πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ της;
Πῶς γίνεται νά διαγράψῃ μόνη της τήν μοναδική ἐλπίδα διασώσεως τοῦ παιδιοῦ της;
Πόσες πιθανότητες ἐπιβιώσεως εἶχε τό παιδί της; Μία στίς ἑκατό; Μία στό ἑκατομμύριο; Μία στό δισεκατομμύριο;
Καί τί τίς ἔκανε αὐτές τίς πιθανότητες αὐτή ἡ γυναῖκα;

Τὸ δεύτερον ἐρώτημα, ποὺ προσωπικῶς μὲ βασανίζει, περισσότερο κι ἀπὸ τὴν ἀπώλεια αὐτοῦ τοῦ νέου ἀνθρώπου, εἶναι τὸ ἐὰν ἡ προαναφερομένη μάννα εἶχε ἐν ἐνεργείᾳ τελικῶς τὸ μητρικό της ἔνστικτον. Ἐὰν ἐξήντλησε ὅλες τὶς πιθανότητες ἢ ἐὰν ὁ φόβος τῆς κοινωνικῆς (καὶ  ἰατρικῆς) διαφορετικῆς ἐκδοχῆς, κατέπνιξε τὸ (ἔμφυτον;;;) μητρικό της ἔνστικτον, παραδίδοντας μίαν ὥραν ἀρχύτερα, τὸ  παιδί της θυσία στὸν Χάρο.
Ἐὰν πράγματι ἔγινε ἔτσι τότε, μήπως ἐμεῖς ὅλοι πρέπει νά θρηνήσουμε διπλά;
Μήπως πρέπει νά θρηνοῦμε ἐκτός ἀπό τούς τόσους νέους (κι ὄχι μόνον) ἀνθρώπους πού χάνουμε, πρῶτα καί κύρια γιά ἔνα ἔνστικτον πού ἐτάφη πίσω ἀπό μίαν συμβατότητα;
Μά ἐάν πράγματι εἶναι ἔτσι, τότε μήπως τό πρόβλημά μας, ὡς κοινωνίας, εἶναι πολύ μεγαλύτερον ἀπό ὅσο μποροῦμε νά διανοηθοῦμε;

Φιλονόη

* Διευκρίνησις: κανονικὸς ἰατρὸς ἦταν ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ δὲν κουβαλοῦσε μαζύ του …δόξες καὶ τιμὲς καὶ διαφημίσεις!!! 

Ἡ εἰκόνα (ἐπὸ ἐδῶ) δείχνει μίαν μάννα ποὺ συντηρεῖ τὸ παιδί της, τὸ ὁποῖον ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτὴν τὴν βοήθεια. Βοήθεια ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν μητρικὴ ἀγάπη. Ἔτσι ξέραμε πὼς ἴσχυε γιὰ αἰῶνες. Τώρα ὅμως;

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Δηλητηριασμένο (καί τό) μητρικό ἔνστικτο;

Leave a Reply to tasosCancel reply