Στὴν πρόσφατο ἐπιστολὴ Ἐρντογὰν στοὺς Νew Υork ταίμς, ὁ Τοῦρκος πρόεδρος ἰσχυρίζεται, ὅτι στὴν Κύπρο τὸ 1974 οἱ Τοῦρκοι παρέβλεψαν τὶς ἀμερικανικὲς «ἀπαγορεύσεις» καὶ ἐπενέβησαν.

Ἡ μαρτυρία αὐτὴ ἔχει τὴν ὁποίαν ἀξία ἔχει (κατὰ τὴν γνώμη μου μικρά, μιᾶς καὶ δὲν ἦταν ἐμπλεκόμενος ὁ ἴδιος).
Στὴν μακρόχρονο μελέτη ἀπὸ ἐμέναν τῆς τραγῳδίας τοῦ 1974 ἀπὸ βιβλία, συνεντεύξεις κλπ, εἶδα καὶ τὴν συνέντευξη κάποιου Καράκωστα, ὑπουργοῦ τύπου τοῦ Ἰωαννιδικοῦ καθεστῶτος, ποὺ ἰσχυρίζετο κάτι παρόμοιο καὶ τὸ προχωρᾶ ἀκόμη περισσότερο, λέγοντας πὼς ἦταν συμπαιγνία Ἡνωμένου Βασιλείου-Τουρκίας μὲ τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση τότε νὰ σφυρίζῃ ἀδιάφορα.

Σὲ ὁποίαν περίπτωση, οἱ μαρτυρικοὶ γιὰ τὸ ἔθνος μῆνες, Ἰούλιος καὶ Αὔγουστος τοῦ 1974, θέτουν σωρεία ἐρωτημάτων, πέραν τῶν κλασσικῶν, γιὰ τὰ ὁποία ὑπάρχει ἑδραιωμένη πεποίθησις στὴν κοινὴ γνώμη (ἐξαπάτηση ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανοὺς τοῦ Ἰωαννιδου καὶ κλείσιμο ματιοῦ στὴν Τουρκία γιὰ ἐπέμβαση).

Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, ὅμως ποὺ δὲν ἐρωτᾶται κἄν, εἶναι ἡ ὁλιγωρία τῆς κυβερνήσεως Καραμανλῆ νὰ ἀποστείλῃ ἔστω καὶ ἕναν στρατιώτη, κατὰ τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ 24 Ἰουλίου ἔως καὶ 13 Αὐγούστου.

Ἐξετάζοντας πλέον καὶ τὴν στρατιωτικὴ διενέργεια τῶν ἐπιχειρήσεων ἔχω μέσα μου ἀποκρυσταλλώση πλέον τὴν ἄποψη, ὅτι μὲ στοχευμένη βοήθεια, ἔστω καὶ μικρὰ (μονάδες καταδρομῶν, Π.Α.Ο καὶ ὅλμους) ἡ στρατιωτικὴ ἧττα θὰ εἶχε περιορισθεῖ σημαντικά, ἐὰν ἂν δὲν εἶχε μεταβληθεῖ σὲ νίκη.

Ἡ ἱστορία ἀργὰ ἡ γρήγορα θὰ τὸν κρίνη καὶ τὸν ἕλληνα «ἐθνάρχη» αὐστηρά.

«Ἕνας»