Ἔχει πλέον σχεδὸν γίνει μέην-στρῆμ ἡ ἀμφισβήτησις τῆς σημασίας καὶ τῶν μύθων τοῦ Πολυτεχνείου. Σὲ δέκα μὲ δεκαπέντε χρόνια θὰ εἶναι κωμικὸ τὸ νὰ ἀσχολεῖται κάποιος μὲ αὐτό.

Ἁπλᾶ πραγματάκια καὶ ἔξω ἀπὸ τὶς ὁποίες, μὴ ἀποδείξιμες, θεωρίες συνωμοσίας, τὸ φαῦλο προδικτατορικὸ καθεστὼς δὲν ἤθελε νὰ συμμετάσχῃ στὴν ὁμαλὴ μετεξέλιξη τῆς δικτατορίας, ποὺ θὰ ἔκανε τὸν στρατὸ παράγοντα καὶ συνεταῖρο σταθερότητος τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος. Μὲ τὸ Πολυτεχνεῖο καὶ τὴν ἰωαννιδικὴ ἀλλαγὴ ἡ πορεία πρὸς τὴν κανονικότητα ἐτερματίσθη.

Δὲν γνωρίζω καὶ οὐδέποτε θὰ μάθουμε τὰ μεγάλα σχέδια, ἐὰν ὑπῆρχαν τέτοια, ποὺ κατέληξαν στὴν τραγωδία τῆς Κύπρου.

Ἡ συνέχεια γνωστή…
Τὸ φαῦλο προδικτατορικὸ καθεστὼς ἐπανῆλθε στὸ βράδυ τῆς 20ης Ἀπριλίου τοῦ 1967, χωρὶς τὴν ἀσφαλιστικὴ δικλείδα τοῦ βασιλέως καὶ τοῦ στρατοῦ καὶ μὲ τὴν προσθήκη τῆς γενεᾶς τοῦ Πολυτεχνείου. 
Μέσα σὲ 44 χρόνια κατάφερε νὰ χρεωκοπήσουμε καὶ νὰ ἀπωλέσουμε οἰκειοθελῶς (Ἡνωμένη Εὐρώπη) ἤ ντὲ φάκτο (Ἡνωμένη Εὐρώπη μὲ μνημόνια), τὴν ὁποίαν ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία ἀπολαμβάναμε ἤ ἐπρόκειτο νὰ ἀπολαύσουμε καὶ νὰ καταλήξουμε ἀπὸ ἡμιαυτόνομος ἀτλαντικὸς ἑταῖρος σὲ παρακολούθημα τῆς νεο-ἡγεμονικῆς Γερμανίας.

Αὐτά, σὲ λίγο, θὰ τὰ λέη βέβαια καὶ ἡ Δαμανάκη, γιατὶ ἔτσι εἶναι. 

«Ἕνας»