Πλήρωσα σήμερα μὲ καθυστέρηση μίας ἡμέρας τὰ ἐχθεσινὰ λύτρα ἐλευθερίας, προσηυξημένα κατὰ τὸν νόμο.

Ἐντυπωσιακὴ πραγματικὰ ἡ ἀμεσότης τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους στὴν ἐπικαιροποίηση τοῦ προστίμου καθυστερήσεως.

Ἐδῶ καὶ ὀκτὼ χρόνια, ὁποία σκέψις γιὰ ἐπέκταση, ἐπένδυση, νέα δραστηριότητα εἶχε μπεῖ στὸ ψυγεῖο.

Τὸ 2013 ἠναγκάσθην, μὲ καθυστέρηση ἑνὸς ἔτους τοὐλάχιστον, νὰ ἀπολύσω συνεργάτες οἱ ὁποῖοι συνέβαλαν στὴν ἄνοδο τῆς ἐπιχειρήσεώς μου.

Ἀπὸ τὸ 2010 ζοῦμε ἕναν ἀγώνα προσωπικὸ καὶ ἐπιχειρηματικὸ νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὶς ὑποχρεώσεις μας καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ ἔσοδα μειώνονταν οἱ ὑποχρεώσεις μᾶς αὐξάνοντο.

Μιλᾶμε γιὰ μία κόλαση στὴν κυριολεξία.

Μία κόλαση τὴν ὁποία ζοῦν οἱ Εὐρωπαῖοι συνεταῖροι μας ἐδῶ καὶ 25-30 χρόνια, ἀπὸ τότε ποὺ ὁ σοσιαλισμὸς ἐπεβλήθη ὡς καθεστὼς στὴν Εὐρώπη.

Δὲν εἶναι τὰ 10 λεπτὰ αὔξησις τῆς βενζίνης, ποὺ ξεσήκωσαν τὸν κόσμο στὴν Γαλλία, εἶναι μία ἄνευ προηγούμενου πρέσα ποὺ δὲν ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος.

Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν ἐξεγέρσεων ἀνθρώπων καθημερινῶν καὶ τῆς μεσαίας τάξεως καὶ οἱ διαμαρτυρίες χειμωνιάτικα στοὺς δρόμους τῶν Παρισίων.

Αὐτὸ τὸ μοντέλο καὶ αὐτὴ ἡ διάταξις πρέπει νὰ τελειώσῃ.
Ἡ κοινωνία τῶν ἐπιδομάτων δὲν εἶναι βιώσιμος κοινωνία καὶ δυστυχῶς οἱ χῶρες τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης εἶναι πλέον χῶρες ἐπιδομάτων.

Οἱ ὀλίγοι ποὺ παράγουν γίνονται λιγώτεροι, ἡ κορπορατικὴ Εὐρώπη, ἡ Εὐρώπη τῶν λόμπυς, τῆς εἰσβολῆς ἀνθρώπων ἀπὸ ὅλες τὶς γωνιὲς τοῦ πλανήτου δὲν εἶναι πλέον ἐφικτή.

Αὐτὸ τὸ ποίημα πρέπει νὰ σταματήσῃ.

«Ἕνας»

Σημείωσις

Ἐλευθέρους σκοπευτὲς εἶχε ἀναπτύξει, πρὸ ἡμερῶν, στὸ κέντρο τῆς πρωτευούσης τῆς Γαλλίας, ἡ ὀρθοπολιτικὴ διοίκησις Μακρόν.

Λίγες ἡμέρες μετὰ κουκουλοφόροι τῶν ταγμάτων ἑφόδου τοῦ Γιώργου Σόρος, ἐπετέθησαν σὲ διαδηλωτὲς καὶ στὴν συνέχεια ἔσπασαν βιτρίνες καὶ παρέδωσαν στὸ χάος τὸ κέντρο τῆς γαλλικῆς πρωτευούσης.

Χέρι χέρι οἱ ἐπίσημες καὶ ἀνεπίσημες δυνάμεις καταστολῆς τῆς εὐρωκρατίας τῶν Βρυξελλῶν ἐπιτίθενται σὲ πολῖτες, ποὺ τολμοῦν νὰ διαδηλώνουν ἐναντίον τοῦ ὀρθοπολιτικοῦ φόρου γιὰ τὸ περιβάλλον.

Τὸ ἰδεολόγημα τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, τῆς μὲ τσαμπουκὰ δημιουργίας ἑνὸς κράτους τέρατος χωρὶς καμμία εὐθύνη ἀπέναντι στοὺς πολίτες τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐθνῶν, τῶν ἀποφάσεων ἀπὸ μὴ ἐκλεγμένους παχυλὰ ἀμειβομένους εὐρωκράτες ἔχει φθάση πλέον στὰ ὅρια του.

Ἡ περιφρόνησις στὰ δημοψηφίσματα, τόσο τῆς Γαλλίας ὅσο καὶ τῆς Ὁλλανδιας, γιὰ τὸ εὐρωσύνταγμα, στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 2000 καὶ ἡ ἀπὸ τὴν πίσω πόρτα ἐπιβολὴ τῆς συνθήκης τῆς Λισσαβόνας τίθενται στὸ ἐπίκεντρο τῶν ἐλευθέρων ἀνθρώπων, ποὺ ζοῦν ἀκόμη στὰ ὑπερήφανα εὐρωπαϊκὰ ἔθνη.

Στὶς εὐρωεκλογὲς θάβουμε τὰ εὐρῶ-ἀνδρείκελα.