Ἄκουσα τὸν διάλογο:

(Γιατρὸς χειρουργός, θορυβημένος, αὐστηρὰ)

— Οἱ ἀμυγδαλές της εἶναι χάλια, πρέπει νὰ βγοῦν ἀμέσως, ἐλᾶτε αὔριο, Σάββατο, στὶς 7:30 τὸ πρωί.

(Μαθήτρια Γ’ Λυκείου, ἐνοχλημένη, ἀναιδής, φωνὴ ἔνρινη)

— 7:30 τὸ πρωί;… Δὲν μπορῶ τόσο νωρίς, δὲν γίνεται ἄλλην ὥρα;

(ἔλειπε ἕνα «καλὲ» ἢ ἕνα «μωρέ», ἐναρμονισμένα στὸν τόνο, τὸ ὕφος καὶ τὰ λόγια της)

Θέλω νὰ πῶ δύο πράγματα:

1. Δὲν καταδικάζω τὴν βία ἀπὸ ὅὅπου κι ἐὰν προέρχεται.

2. Γονεῖς ποὺ ἄφησαν παιδιὰ νὰ φθάσουν σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, καὶ δὲν τοὺς ἄναψαν τὰ χαστούκια ποὺ ἔπρεπε, μεταφορικὰ ἢ κυριολεκτικά, ὅταν ἔπρεπε, ἔχουν προσφέρη κακίστη ὑπηρεσία στὰ παιδιά τους.

Μαθιόπουλος Χαράλαμπος