Πρέπει νὰ τὸ δείχνῃς, νὰ τὸ λές, νὰ τὸ ἐκφράζῃς.
Ὄχι νὰ τὸ σκέπτεσαι ἤ νὰ τὸ ὑπονοῇς.
Οἱ ἄνθρωποι γύρω μας, ποὺ ἀγαποῦμε καὶ μᾶς ἀγαποῦν, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν παρουσία μας, χρειάζονται καὶ τὸν λόγο μας.
Τὴν φωνὴ τὴν ἔχουμε γιὰ νὰ ἐπικοινωνοῦμε κι ὄχι γιὰ νὰ ἀγορεύουμε.
Εἶναι ἀδύνατον νὰ εἰσέλθουν οἱ ἄλλοι στὸ μυαλό μας καὶ νὰ ἀντιληφθοῦν, ἐπακριβῶς, αὐτὰ ποὺ σκεπτόμεθα ἤ αἰσθανόμεθα.
Πρὸς τοῦτο καὶ ὀφείλουμε νὰ ἐκφράζουμε, μὲ ὅλες τὶς εὐκαιρίες, αὐτὸ ποὺ νοιώθουμε.
Εἶναι ἄγνωστο τὸ γιὰ πόσο θὰ μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε.