Τὸ παιχνιδάκι παίζεται μὲ τοὺς ἰδίους ὅρους παγκοσμίως. 
Ἁπλῶς, ἐδῶ, εἴμαστε μικρὴ (καὶ παλαιὰ) κοινωνία καὶ τοὺς ξέρουμε καλλίτερα, ἐνᾦ τοὺς καταλαβαίνουμε εὐκολότερα.

Αὐτὸ ποὺ λέμε, «καλλιτεχνικὸς κόσμος» διαπλέκεται μὲ τὸν «δημοσιογραφικὸ κόσμο» καὶ ἀντάμα ἀγκαλιασμένοι προωθοῦν τὸ ἀριστερογενὲς ἀφήγημα.

Ἕνα γλείψιμο τοῦ ἑνὸς χώρου πρὸς τὸν ἄλλο, μὲ σκοπὸ νὰ τονώσῃ ὁ ἕνας τὴν ἀξία τοῦ ἄλλου καὶ τούμπαλιν, ὥστε νὰ ἀποκτηθῇ ἡ αὔρα τῆς αὐθεντίας καὶ νὰ ἐνδυναμώσῃ ἡ δυναμική του λόγου.

Στὴν Ἀμερική, αὐτὸν τὸν ῥόλο, τὸν παίζει ἡ Μεριλ Στρὴπ ἢ ὁ Ῥομπερτ Ντὲ Νίρο καὶ τὸν ἀναπαράγει ἡ Ρέητελ Μάντοου, ἐνᾦ ἐδῶ τὰ πράγματα εἶναι πιὸ βαλκανικὰ καὶ τοὺς ἀντιστοίχους ῥόλους παίζουν ἡ Ἔλενα Ἄκριτα καὶ ἡ Χάρις Ἀλεξίου.

Ἔτσι ἡ πρώτη μας ἀπειλεῖ, ἐὰν στοχοποιήσουμε τὴν δευτέρα, γιατὶ τῆς «χρωστᾶμε» πολλά.

Προσωπικὰ χρωστῶ πολλὰ στὸν συγχωρεμένο τὸν πατέρα μου καὶ ἀποκλείεται νὰ τοῦ τὰ ἐπιστρέψω κάποτε, ἐνῶ παίρνω χαρὰ νὰ χρωστᾷς στὰ παιδιά μου, στοὺς συγγενεῖς μου καὶ στοὺς φίλους μου καὶ νὰ τοὺς τὰ δίδω ἁπλόχερα χωρὶς νὰ ζητῶ κάτι ὡς ἀντάλλαγμα…
Χρωστῶ ἐπίσης στὴν Πατρίδα μου καὶ ἂν χρειασθῇ θὰ τῆς τὰ δώσω (ὄχι στὸ κράτος, στὴν Πατρίδα μου).

Ἐὰν χρωστοῦσα κάτι στὴν κυρία Ἀλεξίου θὰ τὸ ἤξερα.
Κατ΄ ἀρχὴν οὐδέποτε ἄκουσα τὴν μουσική της γιατί ἦταν στρατευμένη, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν ἄκουσα τὴν πλήρωσα στὸν καφέ μου, στὸ ποτό μου, μὲ τὰ πνευματικὰ δικαιώματα, ἐὰν δὲ ἀπεφάσιζα νὰ πάω στὸ κέντρο ποὺ τραγουδᾶ φαντάζομαι ὅτι θὰ πλήρωνα καὶ ἐκεῖ τὸ ποτό μου.

Ἡ κυρία Ἀλεξίου, κατὰ πὼς λέν, ἔχει μίαν πολὺ ὡραία φωνὴ καὶ μπράβο της. Κι ἐὰν ἐπρόκοψε ἀκόμη καλλίτερα. Ἐὰν εἶχα κι ἐγὼ τόσο καλὴ φωνὴ θὰ τραγουδοῦσα γιὰ νὰ βγάλω τὸ παντεσπάνι μου.

Τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχει καλὴ φωνὴ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι ἔχει καὶ καλὸ μυαλὸ (κι ἐὰν ἔχῃ μπράβο της) ἀλλὰ ἐμένα δὲν μὲ πείθει. Ἐὰν πείθῃ τὴν κυρία Ἄκριτα χαίρομαι, ἀλλὰ ἀπειλὲς τοῦ τύπου ὅτι χρωστῶ ……στὰ κομμούνια ποὺ ἀπευθύνονται κι οἱ δύο κι ὄχι σὲ μένα.

Τὰ ξέρετε βέβαια αὐτά, ἀλλὰ ἡμέρες ποὺ εἶναι εἶπα νὰ σᾶς τὰ θυμήσω.

«Ἕνας»