Θλίψις, ποὺ μεγαλώνει κάθε χρόνο, τέτοιαν ἡμέρα… Θλίψις καὶ πόνος βαθύς…
«Δὲν ξεχνῶ» κι ἄλλες εὐφάνταστες ἀρλουμπολογιες λέγονται, γράφονται καὶ ἀναπαράγονται, ἀπὸ ὅλο καὶ μικροτέρα μερίδα τῶν συμπατριωτῶν μας.

Ξεχνῶ πὼς ξέχασα. Ξεχνῶ πὼς γιὰ ἐμέναν, ἢ ἐὰν θέλετε γιὰ τὴν πλειοψηφία τοῦ «ἐμένα» (δῆλα δὴ τῶν Ἑλλήνων) τὸ ἔγκλημα τῆς Κύπρου ἔχει περάση πρὸ πολλοῦ στὴν λήθη καὶ ὅλοι μας, μὰ ὅλοι μας, τιμοῦμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες τὴν «δημοκρατία» μας ἀν τί νὰ στιγματίζουμε τὴν προδοσία καὶ τὴν ἀπώλεια. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δὲν ὑπῆρξαν ἔνοχοι… Τί θέλω τώρα ἐγώ;
Εἶναι βλέπετε πιὸ καλὸ γιὰ τοὺς τοκογλύφους ἡ «παλινόρθωσις» ἀπὸ τὸν πόνο τῆς ἀπωλείας καὶ τῆς προδοσίας. Κι ἔτσι ἀν τί νὰ θρηνοῦμε ἐμεῖς ἀποδεχόθεμα, ἀδιαμαρτύρητα, πὼς πρέπει νὰ γλεντοκοποῦμε…

Ξεχνῶ πὼς ξέχασα ὡς λαός… Ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἐπανέλαβα γιὰ τὴν γενοκτονία καὶ τὴν Μικρᾶ Ἀσία. Ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἐπανέλαβα γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἐπανέλαβα γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ  Θράκη. Ὅπως δῆλα δὴ  θὰ τὸ ἐπαναλάβω, ὅσες φορὲς θὰ ἀπαιτηθῆ, στὸ μέλλον, γιὰ ὅλα ἐκεῖνα τά, κάποτε, ἑλληνικά… Πιὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ ζήσω ἐγὼ καλὰ παρὰ νὰ κοπιάζω γιὰ νὰ ἐνθυμοῦμε καὶ νὰ τιμῶ, πολλῷ δὲ μᾶλλον ἀπὸ τὸ νὰ διδάσκω στὰ παιδιά μου ὅσα πρέπει νὰ γνωρίζουν…

Ξεχνῶ… Εὔκολα ξεχνῶ…
Καί, δυστυχῶς μας, λαὸς δίχως μνήμη εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ξανά-βιώσῃ ὅλον τὸν πόνο καὶ ὅλην τὴν βία, μὰ καὶ νὰ ξανά-πληρώσῃ μὲ ποταμοὺς αἵματος τὴν Ἀνάγκη τῆς Μνήμης.
Διότι ἀγαπητοί μου ἐμεῖς, ὡς λαός, δὲν κινδυνεύουμε νὰ χαθοῦμε. Ἀπὸ τὸ μόνον ποὺ κινδυνεύουμε, ὅλο καὶ περισσότερο, εἶναι ἀπὸ τὸ νὰ …ἐπιβιώσουμε. Διότι κάθε ἐπιβίωσις πληρώνεται, μὲ πολὺ μεγάλα τιμήματα. Κι ἐμεῖς παρα-βολευθήκαμε στὸ …τζάμπα!
Δυστυχῶς μας…

Φιλονόη