Οἱ περισσότεροι γονεῖς ποὺ ξέρω ἐπιτρέπουν στὰ παιδιά τους νὰ πᾷν στὴν ἑορτὴ τοῦ Πολυτεχνείου καὶ νὰ ὑποστοῦν κομμουνιστικὴ πλύση ἐγκεφάλου, γιατί δὲν θέλουν τὰ παιδιά τους νὰ στιγματισθοῦν ἢ νὰ διαφοροποιηθοῦν.

Δὲν τοὺς κατηγορῶ… Κάπως ἔτσι ἔκανα κι ἐγώ.
Ἀπέφευγα ἐπίσης νὰ τοὺς μιλήσω γιὰ τὴν δική μου «ἀλήθεια» ἀπὸ φόβο ὅτι θὰ καταστοῦν ἀπελπιστικὰ μειοψηφικά, γιατί τὰ παιδιὰ μεταφέρουν αὐτὰ ποὺ ἀκοῦν στὸ σπίτι.

Αὐτὴ εἶναι μία ἄποψις.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ ὁ ἀντίλογος.

Στὴν συνέχεια τὰ παιδιὰ ζητοῦν τὰ πανάκριβα ἀθλητικὰ παπούτσια κι ἐσὺ τοὺς τὰ ἀγοράζεις γιὰ νὰ μὴν νοιώσουν μειονεκτικά, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν θέλεις νὰ τὰ κάνῃς καταναλωτικὰ γουρούνια.

Ἀκολουθεῖ μετὰ ὁ κατήφορος τοῦ «ξενυκτιοῦ», ὅπου ὁμοίως δὲν θέλεις νὰ μειονεκτοῦν σὲ σχέση μὲ τοὺς φίλους τους ποὺ τοὺς ἐπιτρέπουν νὰ ξενυκτοῦν γιὰ νὰ μὴ φέρω στὴν εἰκόνα κι ἄλλες καταστάσεις.

Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι νὰ γίνουν 25 ἐτῶν καὶ νὰ μὴ μποροῦν νὰ ξυπνήσουν πρὶν τὶς 12:00, λὲς καὶ ἐργάζονται μπουζουκτσῆδες στὰ νυκτερινὰ κέντρα.

Μετὰ παρακαλᾶς τὸν ντόπιο παράγονα βουλευτὴ ἢ ὑπουργὸ νὰ τὰ διορίσῃ σὲ κάποιαν θέση στὸ δημόσιο γιατί εἶναι ἄχρηστα καὶ ἀνίκανα γιὰ πραγματικὴ ἐργασία καὶ πρόκληση.

Δὲν ἔχει σταματημὸ ὁ κατήφορος κι ὅλα αὐτὰ γιατί τὰ ἄφησες στὴν ἡλικία τῶν 5-6-7-8 ἐτῶν νὰ κάνουν κάτι ποὺ δὲν ἐπίστευες.

«Ἕνας»