Ἐχθὲς ἐχάθη μία σημαντικὴ πολιτικὴ εὐκαιρία νὰ γίνη ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῆς καταχρήσεως ἐξουσίας τῆς συνδικαλιστικῆς κομματοκρατίας σὲ ὅλες τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες καὶ ὀργανισμούς.

Σήμερα τὸ πρωὶ οἱ εἴκοσι (20) κηφῆνες ποὺ ἐταλαιπώρησαν χιλιάδες Ἀθηναίους κι ἐκόστισαν στὴν ἑταιρεία χιλιάδες εὐρὼ, ἔπρεπε νὰ λάβουν ραβασάκια ἀπολύσεως. Ἀκόμη κι ἂν δὲν ὑπάρχη νομικὸ πλαίσιο γιὰ αὐτὸ (ποῦ ὑπάρχει καὶ μπορεῖ νὰ στηριχθῆ ) ἡ κίνησις θὰ ἦταν συμβολικὴ καὶ θὰ ἔστελνε τὸ μήνυμα παντοῦ.

Ἰδανικὴ εὐκαιρία νὰ εἰσέλθη ἡ χώρα σὲ πορεία μεταρρυθμίσεως καὶ μίας τάξεως στοὺς οἴκους ἀνοχῆς τοῦ κράτους ποῦ ὀνομάζουμε δημόσιες ἐπιχειρήσεις καὶ μᾶς στοιχίζουν κάθε χρόνο δισεκατομμύρια εὐρώ.

Ἡ τεραστία αὐτὴ εὐκαιρία ἀπωλέσθη, τὸ μήνυμα «ἔως ἐδῶ» δὲν ἐπέρασε καὶ θὰ συνεχίσουμε νὰ εἴμαστε ὅμηροι πέντε, δέκα καὶ εἴκοσι κηφήνων ποὺ μπῆκαν κάπου μὲ μέσον, καὶ ἀμείβονται πλουσιοπάροχα χωρὶς νὰ ἐργάζονται.

Μὴν ἀποροῦμε λοιπὸν ποὺ ἡ χώρα εἶναι ἕνα μπάχαλο.
Κάθε φορᾶ ποὺ πρέπει νὰ ἐπιλέξουμε αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιλογή μας.
Τὸ μπάχαλο καὶ ὄχι ἡ σειρά.

Ἀγαλιώτης Γεώργιος