Αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ποὺ δολοφονοῦνται (ἀνάνδρως) στρατηγοὶ καὶ ἀθῷοι πολῖτες, μᾶς προέκυψε καὶ μία τεραστία ἔπαρσις ἀρκετῶν, ποὺ ἀνατρέχοντες στοὺς Περσικοὺς Πολέμους, λίγο ἔως πολύ, παπαγαλίζουν τὸ ἐξῆς σκεπτικό: «Ὅταν ἐμεῖς πολεμούσαμε (καὶ νικούσαμε) τὴν Περσία (σημερινὸ Ἰράν), οἱ Ἀμερικανοὶ δὲν ὑπῆρχαν ἀκόμη καὶ ὡς …ὑποψία»!!!

Ὀρθὴ ἡ ἱστορικὴ παρατήρησις, ἀλλὰ μὲ πολλὲς ὑπερβολές, καθαρὰ ἐπηρμένων καὶ φαφλατάδων. Καὶ τοῦτο διότι ναὶ μὲν οἱ Ἀμερικανοὶ (καθὼς καὶ ἀρκετοὶ ἄλλοι) δὲν εἶχαν τότε ἀκόμη ἐμφανισθῆ στὸν πλανήτη, ἀλλὰ σήμερα, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ἐκνευρίζῃ, ναί, εἶναι αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν πολεμική τους διαρκή ἑτοιμότητα, ἐλέγχουν στρατιωτικῶς (καὶ οἰκονομικῶς καὶ πολιτικῶς) τὸν πλανήτη.

Φυσικά, στὸν ἀντίποδα τῶν δικῶν τους πεπραγμένων, ὡς …«ξεπεσμένοι ἀριστοκράτες» στεκόμεθα ἐμεῖς καὶ αὐτο-γελοιοποιούμεθα μὲ κάθε εὐκαιρία. Τοῦτο δὲ μᾶς συμβαίνει καὶ διότι ἀρνούμεθα, στὴν πλειοψηφία μας, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς γιὰ νὰ διατηροῦνται οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας ἑνὸς λαοῦ, ἀπαιτεῖται νὰ παραμένῆ διαρκῶς ἑτοιμοπόλεμος, ἀλλὰ καὶ διότι, μετὰ ἀπὸ τόσες δεκαετίες εἰρήνης εἴμαστε προθυμότατοι νὰ παραιτηθοῦμε πλήρως καὶ ὁριστικῶς ἀπὸ κάθε κάθε βαθμὸ ἐλευθερίας μας, πρὸ κειμένου νὰ σώσουμε τὰ τομάρια μας.

Κι ἔτσι, ἄλλοτε ἐλπίζοντες καὶ ἄλλοτε παρακαλῶντες, μεταβιβάζουμε τὰ πάντα, μὲ κάθε εὐκολία,  πρὸ κειμένου νὰ εὑρεθῇ κάποιος ποὺ θὰ μᾶς τὸ παίξῃ νέος …νταβατζής. Κωμικοτραγικὲς καταστάσεις προθύμων τρομοκρατημένων, ποὺ τὴν μία σπεύδουν νὰ «δέσουν» τὴν Μοίρα τους μὲ τὸν (κάθε) Χάφταρ, τὴν ἄλλην μὲ τὴν «Ἡνωμένη Εὐρώπη» καὶ τὴν παρ΄ ἄλλην μὲ τὸ ΝΑΤΟ καὶ τὶς Η.Π.Α., πρὸ κειμένου νὰ ἀποφύγουν τὸν ἀναγκαῖο κόπο καὶ τὸν συνεπακόλουθο πόνο μίας ἀπαραιτήτου προετοιμασίας τους γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν μόνοι τους κάθε κίνδυνο. Ἐὰν δὲ ἐξακολουθήσουμε σὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικό, τὸ βέβαιον εἶναι πὼς ἐκτὸς ἀπὸ τὰ «περασμένα μεγαλεία ποὺ διηγῶντας τα (ἤδη) κλαῖμε», θὰ περάσουμε συντόμως καὶ στὸ «χαμένη μου ζωούλα πῶς σὲ παρεπέταξα». 

Ἰσχυρίζομαι, ἐδῶ καὶ χρόνια, πὼς ἐὰν δὲν ἀλλάξουμε ἐμεῖς, δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξῃ κάτι καὶ στὶς κοινωνίες μας κυρίως στὴν χώρα μας. Αὐτὸ ποὺ σήμερα ἀντιλαμβανόμεθα ὡς κατάντια, δὲν ἐπῆλθε μόνο του, ἀλλὰ εἶναι ἀποτέλεσμα πολλῶν, ἐπαναλαμβανομένων καὶ κατ’ ἐξακολούθησιν παραιτήσεων, συμβιβασμῶν καὶ ἀνοχῶν ἐκ τῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ μας. Ὑπ΄ αὐτὸ τὸ πρίσμα λοιπὸν εἴμεθα ὅλοι μας συνυπεύθυνοι γιὰ τὴν σημερινὴ κατάντια, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν οἱ ἔως σήμερα (φερόμενες ὡς) ἡγεσίας ἦσαν πασιφανῶς ἀνθελληνικές.
Συνεπῶς, πάντα κατ΄ ἐμέ, ὅλο αὐτὸ ποὺ πλέον ἀντιλαμβανόμεθα ὡς μαλθακότητα, περιλαμβάνει καὶ τὶς δικές μας συμπεριφορές, παραιτήσεις,ἀρνήσεις ἀναλήψεως εὐθύνης καὶ φυσικὰ ἀπέραντες ἀνοχές. Καί, τελικῶς, μόνον ἐὰν ἐμεῖς (καὶ μόνον ἐμεῖς!!!) ἀποφασίσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, θὰ ἀντιστρέψουμε τοὺς εἰς βάρος μας σχεδιασμοὺς καὶ συνωμοσίες.

Ὅλο αὐτὸ λοιπόν, ποὺ κάποιοι σήμερα προβάλλουν, ὡς (ἀληθὴ) ἱστορικὴ καταγραφή, ἔτσι εἶναι, ἀλλά, θεωρητικῶς, ἐὰν δὲν σταθοῦμε ἐπαξίως ὡς γνήσιοι ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν ἀνδρείων προγόνων, λυπᾶμαι πολὺ φίλοι μου, ἀλλὰ δὲν δικαιούμεθα νὰ ὁμιλοῦμε, ἀκόμη καὶ χάριν ἀστεϊσμοῦ.
Καλὸ εἶναι νὰ ἀστειευόμεθα μὲ τὴν κατάντια μας μὰ καλλίτερον ὅλων νὰ ἀποφασίσουμε νὰ δράσουμε/ἀντιδράσουμε πρὸ κειμένου ὄχι μόνον νὰ διαφυλάξουμε κάποιους βαθμοὺς Ἐλευθερίας, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπανακτήσουμε τοὺς πλείστους ἐκ τῶν ἀπωλεσθέντων.

Φιλονόη

εἰκόνα