«Ἀριστοποίησις τῆς οἰκονομίας» εἶναι:

• Νὰ φύγουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες συνταξιοῦχοι καὶ νὰ πᾷν νὰ ζήσουν στὴν Βουλγαρία ἢ τὴν Ῥουμανία ὅπου ἡ ψαλιδισμένη σύνταξίς τους θα εἶναι ὑπολογίσιμος καὶ ἐπαρκῆς γιὰ νὰ ζήσουν ἄνετα.
• Νὰ φύγουν ὅλες οἱ ἐπιχειρήσεις ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ στήσουν τὴν ἕδρα τους (ξέρω κι ἐγώ, ἴσως) στὴν Ἀλβανία ὅπου ἡ φορολογία εἶναι 10% καὶ ὄχι 66%.
• Νὰ φύγουν ὅλοι οἱ ἱκανοὶ πρὸς ἐργασία πρὸς τὶς πλούσιες χῶρες τῆς Εὐρώπης ὅπου ὁ μισθὸς θὰ εἶναι πολλαπλάσιος αὐτοῦ ποὺ λαμβάνουν ἐδῶ.
• Νὰ ἔλθουν καὶ νὰ ἐγκατασταθοῦν σὲ ὅλα τὰ χωριὰ καὶ τὶς πόλεις, Ἀφρικανοὶ καὶ Ἀσιάτες ποὺ θὰ χαροῦν ἰδιαιτέρως νὰ ἐργάζονται σὲ συνθῆκες σκλαβιᾶς γιὰ νὰ αὐξήσουν τὸ περιθώριο κέρδους τῶν ἀγροτικῶν προϊόντων μας.
• Νὰ μὴ παράγουμε ὅ,τι δήποτε ἄλλο ἐκτὸς τοῦ τουρισμοῦ, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει τρόπος νὰ μεταφέρουμε ἀλλοῦ νησιὰ καὶ παραλίες – ἐκτὸς ἐὰν τὰ χαρίσουμε ἢ τὰ πουλήσουμε σὲ ξένους ἐπενδυτές.
  

Ἀφοῦ γίνουν ὅλα αὐτά, σύμφωνα μὲ τὴν οἰκονομικὴ θεωρία πάντα, σταδιακῶς θὰ ἐπέλθη ἡ ἰσοῤῤοπία: Οἱ Βούλγαροι θὰ πλουτίσουν καὶ θὰ ξοδεύουν τὰ λεφτὰ τῶν Ἑλλήνων συνταξιούχων στὴν Μύκονο, ἀγοράζοντας τὰ φτιαγμένα στὴν Ἀλβανία προϊόντα τῶν πρώην ἑλληνικῶν ἑταιρειῶν. Οἱ Ἑλληνες ποὺ ηὗραν δουλειὰ στὸ Λονδίνο θὰ ἔρχονται διακοπὲς καὶ θὰ πληρώνουν καὶ τὸ ΕΝΦΙΑ γιὰ τὰ ἀκίνητα ποὺ τοὺς ἐξέμειναν πίσω, ἄδεια καὶ ῥημαγμένα.
Οἱ Ἀφρικανοὶ θὰ ἐπιστρέψουν πλούσιοι στὰ χωριά τους καὶ τὴν θέση τους θὰ πάρουν ἄλλοι, πτωχότεροι, ποιὸς ξέρει ἀπὸ ποιὰν γωνιὰ τοῦ πλανήτου.
Καί, τελικῶς, στὸ παραμύθι αὐτὸ ὅλοι θὰ ἔχουν μία ἀξιοπρεπῆ ζωή.

Τὸ κακὸ εἶναι πὼς δὲν ἀρκεῖ νὰ ἐπιτύχῃ ἡ ἐγχείρισις, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐπιζήσῃ κι ὁ …ἀσθενής, μιᾶς καὶ πολλοὶ ἔχουμε ἕνα πολὺ ἄσχημο συνήθειο: Δενόμεθα μὲ τὸν τόπο μας καὶ δὲν ὑπάρχει ὁποιαδήποτε δυνατότης νὰ τὸν ἀποχωρισθοῦμε. `Ισως σ’ αὐτὸ νὰ φταῖν κι οἱ ἠλίθιοι οἱ πρόγονοί μας ποὺ μὲ τόσο πεῖσμα ἀντεστάθησαν ἐπὶ χιλιάδες χρόνια σὲ κάθε εἴδους ἐπίθεση καὶ εἰσβολή, μεταδίδοντάς μας μία ἀνίατο φυλετικὴ ἀσθένεια, αὐτὴν πού, τοὐλάχιστον ἐμένα μὲ κτυπᾶ ἀλύπητα ὅποτε ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ τὴν πατρίδα μου, ἀκόμη καὶ γιὰ διακοπές.
Ἡ ἀσθένεια αὐτὴ ἀπεκλήθη «νόστος».

Προτιμῶ λοιπὸν νὰ ἀφήσω τὰ κόκκαλά μου πεινασμένος ἐπάνω στὸ ἱερὸ χῶμα τοῦ κήπου μου παρὰ νὰ ζήσω βασιλικῶς ὁπουδήποτε ἀλλοῦ.

Τὰ παραπάνω ἔγραψα τὸ 2015. Δὲν νομίζω ὅμως νὰ ἔχῃ ἀλλάξη κάτι ἔως σήμερα.

Καρατζᾶς Δημήτριος