Ὁ ἔφεδρος λοχίας τοῦ 5ου Συντάγματος τὸ πρωὶ τῆς 19ης Ἰουνίου τοῦ 1913, συνέταξε τὴν διμοιρία του καὶ ἀνέμενε ἐντολές.

Ἡ σάλπιγγα σάλπισε τὸ «προχωρεῖτε» καὶ ἐφόρμησαν πρὸς τοὺς λόφους τοῦ Λαχανᾶ.

Ἡ σύγκρουσις ἦταν σφοδρὴ καὶ ἡ ἐφ’ ὅπλου λόγχη γυάλιζε στὴν καυτὴ ἡμέρα τοῦ Ἰουνίου.

Ὅμως ἡ διμοιρία του ἦταν ἐμπειροπόλεμος καὶ βγαλμένη ἀπὸ τὸ καμίνι τῆς Ἐλασσόνος, τοῦ Σαρανταπόρου, τῶν Γιανιτσῶν καὶ τῆς Θεσσαλονίκης. Ἦσαν οἱ νικητὲς τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου.

Λίγο ἀργότερα ὁ νεαρὸς λοχίας ἔπεφτε τραυματισμένος στὴν λυσσώδη ἀντεπίθεση τῶν Βουλγάρων, ποὺ πρὸς στιγμὴ κλόνισε τὶς ἑλληνικὲς γραμμές, τραυματισμένος προσεπάθησε δὲ νὰ συγκρατήσῃ τοὺς ἄνδρες του, ἐνῶ ὁ λοχαγός του ἔπεφτε τραυματισμένος μὲ βαρὺ τραῦμα στὴν κοιλιακὴ χώρα.

Μίαν ἑβδομάδα νωρίτερα εἶχε διαπληκτισθῆ μαζύ του. Δὲν ταιρίαζαν τὰ χνῶτα τους καὶ ὑπερήφανος καθὼς ἦταν δὲν ἐσήκωνε προσβολές. Ἐξ ἄλλου εἶχε παρασημοφορηθῆ ἤδη στὸ πέρασμα τοῦ Ἁλιάκμονος.

Οἱ στρατιῶτες τῆς διμοιρίας του, τοῦ ἐφώναζαν …. «ἄσ’τον τὸν κερατᾶ καὶ φύγε» καθὼς ὑπεχωροῦσαν.

Κάθισε ἐκεῖ ὅμως καὶ πυροβολοῦσε μανιασμένα, καθὼς ἡ βουλγαρικὴ ἀντεπίθεσις ἔχανε ὁρμή.

Σέρνοντας ἔσυρε τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν τραυματισμένο λοχαγὸ πρὸς τὶς ἑλληνικὲς γραμμές.

Μίαν ἑβδομάδα ἀργότερα καὶ γιὰ ὅσο νοσηλεύθηκε στὰ νοσοκομεῖα τῶν Ἀθηνῶν οἱ ἀδελφές του Λοχαγοῦ του ἦσαν νυχθημερὸν ἐπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι του.

Ὁ 25χρονος Δημήτριος Γ. Μαλαμούλης ἦταν ἀπὸ οἰκογένεια μὲ γνωριμίες ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ περάσῃ τὸν πόλεμο στὰ ἐπιτελεῖα, ἢ ἀκόμη καὶ στὴν Ἀθήνα, κουραμπιὲς στὰ καφενεῖα τοῦ Συντάγματος καὶ τῆς Ὁμονοίας, ὅμως ὁ ἴδιος, ὅπως καὶ ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς γενεᾶς του, προτίμησαν τὰ πεδία τῆς τιμῆς.

Χρόνια ἀργότερα ἐμπιστευόταν στοὺς υἱούς του (καὶ στὸν πατέρα μου δηλαδή), ὅτι στὸν πόλεμο φοβόταν, ἀλλὰ ἐντρέπετο τοὺς γονεῖς του, τοὺς συγγενεῖς του, τοὺς φίλους του καὶ τέλος τοὺς συνυπηρετοῦντες συνάδελφους καὶ αὐτὸ ξεπερνοῦσε τὸν φόβο του.

(Τὴν ἱστορία μου τὴν ἐδιηγήθησαν δύο στρατιῶτες, ποὺ ὑπηρετοῦσε μαζύ τους, τὸ 1986 καθὼς καὶ ὁ Θεῖος μου, ποὺ ἀπὸ διηγήσεις τοῦ πατρός του ἄκουσε, μιᾶς καὶ ὁ ἴδιος πέθανε πολλὰ χρόνια πρὶν γεννηθῶ.
Τὴν καταθέτω σὰν φόρο τιμῆς σὲ ἐκείνη τὴν γενεὰ Ἑλλήνων.)

Μαλαμούλης Δημήτριος