Ὅταν στὰ 18 μου ἤ στὰ 25 μου ἤ στὰ 30 μου διάβαζα κάπου γιὰ διορισμούς, γιὰ «δοντάκια», γιὰ «μεγάλα μέσα», γιὰ ῥουσφέτια, γιὰ διαπλοκὲς ἤ γιὰ «ἐξυπηρετήσεις» ἀναψοκοκκίνιζα, ἐξοργιζόμουν, ἀγανακτοῦσα.
Γιὰ ἡμέρες πολλὲς ἐπανελάμβανα τὶς βρωμιές τους, κι ἄς μὴν μποροῦσα ἀκόμη τότε νὰ συνειδητοποιήσω τὸ γιατὶ συμβαίνουν ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν. Δὲν μποροῦσα νὰ ἀποδεχθῶ πὼς κάποιοι, γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, θὰ θέσουν τὸ συμφέρον τους ἐπάνω ἀπὸ τὸ κοινὸ καλό.
Παιδιαρίσματα…
Τὰ χρόνια πέρασαν καὶ σιγὰ σιγὰ ἔπαψα νὰ δίδω σημασία στὸ ποιὸς πῆρε, πόσα, ἀπὸ ποῦ, μὲ ποιὸν τρόπο.
Ὄχι διότι συνήθισα ἀλλὰ διότι ἄρχισα νὰ ἀντιλαμβάνομαι πὼς ὅταν κάποιο σῶμα ἤ ὀργανισμός, ἤ ἀκόμη καὶ λαός, κατασπαράσσεται, κάποιαν στιγμή, κάποτε, θὰ τελειώση.
Βέβαια αὐτὸ τὸ τέλος θὰ σημάνη ταὐτοχρόνως τὸ τέλος τοῦ κατασπαραγέντος καὶ τὸ τέλος τοῦ κατασπαράκτου.
Φυσικὴ συνέπεια εἶναι αὐτό.
Τὴν σήμερον πλέον ἀναμένω ἁπλῶς τὸ τέλος.
Ἕνα τέλος ποὺ μετὰ ἀπὸ τόσο πόνο, αἷμα, ἀπώλειες εἶναι ἀναγκαῖον.
Ἕνα τέλος ποὺ θὰ σηματοδοτήση μία νέα ἀρχή.
Διότι στὴν Φύσιν κάθε θάνατος εἶναι ἡ ἀρχὴ ἐνὸς νέου κύκλου Ζῳῆς!!!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.