Οὔτε μὲ παρακάλια.
Οὔτε μὲ διαπραγματεύσεις.
Οἱ μάχες κερδίζονται ἀπὸ ἀποφασισμένους ἀγωνιστές, ποὺ ἔχουν πρὸ πολλοῦ συνειδητοποιήση πὼς ἐὰν δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ πεθάνουν γιὰ τὶς ἰδέες καὶ τὰ πιστεύω τους, δὲν ἀξίζουν κι αὐτοὶ καὶ οἱ ἰδέες τους.

Δὲν ὑποχωροῦν οἱ δυνάστες μὲ γονυκλισίες.
Ὑποχωροῦν μὲ καθημερινὲς μάχες, μικρὲς ἢ μεγάλες, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα.
Ὑποχωροῦν σὲ γνωσιακό, ἀντιληπτικὸ καὶ ἐπικοινωνιακὸ ἐπίπεδον ἀπὸ ἀρίστως προετοιμασμένους μαχητές, ποὺ ἔχουν προηγουμένως ἀποφασίση καὶ δεσμευθῆ πλήρως γιὰ τὰ πάντα.
Μάχες ποὺ θὰ δοθοῦν ἀπὸ ἀποφασισμένους, οἱ ὁποῖοι πρωτίστως ἔχουν διαχωρίση πλήρως μέσα τους τὶς ἔννοιες τοῦ Καλοῦ καὶ τοῦ Ἀγαθοῦ καὶ τὶς ὑπηρετοῦν μὲ ἀπολυτότητα, εἶναι μάχες ποὺ θὰ ὁδηγήσουν σὲ ἀλλαγὴ ἰσοῤῥοπιῶν καὶ σὲ ἐπανάκτησιν, θεωρητικῶς, χαμένων ὁριογραμμῶν.

Δὲν θὰ μᾶς χαρισθῆ κάτι.
Ὅσα ἀπωλέσαμε δὲν τὰ ἀπωλέσαμε γιατὶ κάποιος περισσότερο ἱκανὸς τὰ κατέκτησε, παρὰ μόνον γιατὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, μὴ συνειδητοποιημένοι γάρ, ὑποχωρήσαμε ἀπὸ πάγιες γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας θέσεις.
Μόνοι μας λοιπόν, λιθαράκι τὸ λιθαράκι, ὑποχρεούμεθα νὰ ἐπαναφέρουμε ἑαυτοὺς σὲ θέσεις ὑπολογίσιμες πρὸ κειμένου νὰ ἰσχυροποιηθοῦμε ἐκ νέου καὶ νὰ κυττᾶμε τὸν ἐχθρὸ ἴσια στὰ μάτια κι ὄχι ἀπὸ τὰ …χαμηλά.
Μὰ αὐτὸ εἶναι μία Ἀνάγκη ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως μᾶς ὑποχρεώνει εἴτε νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ ξεκινήσουμε ἀποφασισμένοι γιὰ τὸν τραχύ μας ἀνήφορο εἴτε νὰ σκύψουμε ὁριστικῶς καὶ νὰ ἀπαλλάξουμε τὸν κόσμο μας ἀπὸ τὰ σαρκία μας.

Ἡ ἄνοδος, ἡ ἀνηφόρα, ἡ ἀνύψωσίς μας εἶναι μονόδρομος καὶ εἴτε τὸ θέλουμε, εἴτε ὄχι, μὲ ἢ χωρὶς ἐμᾶς, θὰ συμβῆ.
Ἡ Ἀνθρωπότης ἤδη, πρὸ πολλοῦ, περιῆλθε στὴν κατάστασιν αὐτὴν ποὺ δὲν ὐπάρχει δυνατότης ἐπιστροφῆς.
Ἢ θὰ συμμετάσχουμε λοιπὸν στοὺς καθημερινοὺς καὶ πολυεπιπέδους ἀγῶνες, μὲ ὅλο μας τὸ εἶναι…
…ἢ ἂς κρυφθοῦμε καλλίτερα, γιὰ νὰ μὴν δημιουργοῦμε ἐμπόδια καὶ βαρίδια σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤδη ξεκίνησαν.

Φιλονόη

εἰκόνα