Ἡ κρατούσα (ἐπισήμως) θεωρία τῆς (δαρβινείου) Ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν, στὴν πραγματικότητα, ἐὰν τὴν μελετήσουμε σὲ βάθος, θὰ διαπιστώσουμε πὼς πρόκειται γιὰ μίαν ἀπολύτως φυσικὴ διαδικασία ἐναρμονήσεως τῶν εἰδῶν καὶ προσαρμογῆς τους στὶς κατὰ τόπους καὶ κατὰ περίπτωσιν ἐξωτερικὲς συνθῆκες. Ἤ, ἄλλως, ἡ ἀνάγκη ἐπιβιώσεως τῶν εἰδῶν ἐπιφέρει καὶ τὴν ἀναγκαία προσαρμογή τους στὶς περιβαλλοντικὲς συνθῆκες, ποὺ ὅμως δὲν σχετίζονται μὲ τὸ πλέον εὔρωστον ἢ τὸ πλέον ἱκανὸ ἄτομον, ἀλλὰ μόνον μὲ τὴν συνειδητὴ ἢ ἐνστικτώδη ὑποχρεωτικὴ ἀνάγκη προσαρμοβῆς. Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ἡ λευκὴ ἄρκτος εἶναι τῆς αὐτῆς προελεύσεως μὲ κάθε ἄλλην ἄρκτο τοῦ κόσμου μας, ἀλλὰ οἱ ἰδιαίτερες κλιματολογικὲς συνθῆκες τῆς περιοχῆς διαβιώσεώς της, τῆς προσέδωσαν, ἐπὶ πλέον, τὸ λευκὸ χρῶμα, ποὺ τῆς παρέχει μεγαλυτέρα προστασία ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της.

Ἡ ἐν λόγῳ προσέγγισις ὅμως, παρ’ ὅ,τι ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται ἀσήμαντος, ἐν τούτοις δρᾶ καταλυτικῶς μέσα μας καὶ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὸν κόσμο μας, κατ’ ἐλάχιστον ἔστᾦ, ἀπὸ ἄλλες θέσεις θεάσεως. Ἡ ἀλλαγὴ τῆς θεάσεώς μας, δρᾶ τόσο ῥιζοσπαστικῶς μέσα μας, ποὺ τελικῶς, σιγά-σιγά, αὐτομάτως μᾶς μετακινεῖ σὲ εὐρύτερες ἀπόψεις, γνῶμες καί, καταληκτικῶς ἀντιλήψεις ποὺ θὰ ὁδηγήσουν σὲ ἀσφαλέστερες, γιὰ ὅλους μας, ἀποφάσεις.

Γιατί ὅμως ἔχει τόση σημασία ἡ δική μας ὀπτική γιά τήν Ἱστορία τῆς Ἐξελίξεως τοῦ κόσμου μας;

Οἱ λόγοι εἶναι πολλοὶ ἀλλὰ ἂς κρατήσουμε τοὺς πλέον σημαντικούς.
Ἐὰν ἀν τί τῆς λέξως «ἐξέλιξις» χρησιμοποιούσαμε τὴν λέξιν «προσαρμογή», θὰ μπορούσαμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ὅλα ὅσα συνέβησαν καὶ συμβαίνουν στὸν κόσμο μας δὲν εἶναι τόσο τυχαία, ὅσο θέλαμε νὰ πιστεύουμε, ἀλλὰ ἀπὸ ἀρχῆς τῶν γεγονότων ὑπάρχει μία ἀλληλοδιάδοχος διαδικασία, ποὺ «συνδέει» τὰ δεδομένα μὲ μίαν συγκεκριμένη δομὴ τέτοια, ποὺ ἐὰν τὴν κατανοήσουμε θὰ λάβουμε αὐτομάτως ἀμέτρητες ἀπαντήσεις, γιὰ ἀμέτρητα, ἔως τώρα, ἀναπάντητα ἐρωτήματα. Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον ἀληθεύῃ ἡ ἄποψίς μου, τότε αὐτομάτως αἰσθανόμεθα κρίκοι μίας ἁλυσίδος γεγονότων, γιὰ τὰ ὁποία δὲν φαίνεται νὰ ἀποφασίζουμε ἀτομικά, μὰ συλλογικά, πατῶντας σὲ μίαν «συμπαντικὴ συλλογικὴ ἀντίληψιν». Ἐὰν ἰσχύῃ αὐτό, τότε πολλὰ ἀπὸ ὄσα πιστεύαμε, ἀναφορικῶς μὲ τὰ τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως καὶ τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ, ἀνατρέπονται καὶ ἀναθεωρῶνται, ἐνᾦ ἐξ αὐτῶν οἱ ἔννοιες «Χρέος»,  «Ἀνάγκη» καὶ «Φυσικὴ Ἐπιλογὴ» λαμβάνουν ἄλλες διαστάσεις, σαφῶς εὑρύτερες.

Ἐὰν ἀν τί τῆς λέξεως «ἐξέλιξις» χρησιμοποιούσαμε τὴν λέξιν «προσαρμογή», θὰ ἦταν φυσικὸ ἐπόμενον νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ ἀναγκαιότης εἶναι μία διαδικασιά, ποὺ θὰ καθορίση ὅλα τὰ ἐπόμενα στάδια προσαρμοστικότητος τῶν εἰδῶν ἐπὶ τοῦ πλανήτου. Στάδια τὰ ὁποία, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἀπὸ τὴν ἀρχή τους ἦσαν προκαθορισμένα, ἔτσι καὶ στὴν συνέχεια ἀκολουθοῦν ἀκριβῶς τοὺς ἰδίους νόμους καὶ κανόνες. Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ὅταν ὁ ἄνθρωπος διαβιοῦσε στὶς σπηλιές, ἦταν καὶ τροφοσυλλέκτης, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλη ἡ Φύσις νὰ τοῦ προσφέρῃ τὴν ἀναγκαία του τροφή. Σήμερα ποὺ δὲν εἶναι τροφοσυλλέκτης, ἡ ἰδία ἡ Φύσις «ἀπομακρύνεται» ἀπὸ αὐτόν, παραμένοντας ὡς εἶχε μόνον σὲ τόπους καὶ πληθυσμοὺς ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ ἐπιβιώνουν βάσει παναρχαίων φυσικῶν νόμων, ἀλλά, παραλλήλως, πάλι ἡ ἰδία ἡ Φύσις, προσφέρει μὲ περισσότερο παραγωγικοὺς τρόπους, ἀφθονία τροφῆς, δίχως ἀπαραιτήτως νὰ ἔχουμε καὶ τὶς ἀναγκαῖες ἐκτάσεις, ὅπως παλαιότερα.

Ἐὰν ἀν τί τῆς λέξως «ἐξέλιξις» χρησιμοποιούσαμε τὴν λέξιν «προσαρμογή», τότε θὰ κατανοούσαμε σὲ μεγάλο βάθος ἔναν ἀπόλυτο μηχανισμὸ Ἀρχῶν καὶ Νόμων, ποὺ μᾶς «ἁλυσοδένει» σὲ μίαν …«κοινὴ Μοίρα», ἐμᾶς καὶ ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα, ἐφ΄ ὅσον σὲ κάθε περίοδο ἄλλες ἀνάγκες ἐμφανίζονται καὶ ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο, ἄλλες ἀνάγκες πρέπει νὰ καλυφθοῦν. Κατ’ ἐπέκτασιν ὅταν δὲν ὑπῆρχε συγκροτημένη ἰατρικὴ κοινότης, ἅπαντες ὄφειλαν, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιμετωπίσουν θέματα ὑγείας, νὰ γνωρίζουν σὲ μεγάλο ἢ μικρὸ βαθμὸ «ἰατροσόφια». Ἀφ’ ᾖς στιγμῆς ὅμως αὐτὴ ἡ διαδικασία ἐπέρασε στοὺς «εἰδικοὺς τῆς ὑγείας» τὸ ἄτομον ἐγκατέλειψε τὴν προσπάθεια ἀποκτήσεως καὶ μεταλαμπαδεύσεως γνώσεων. Ὅμως ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ διαβιοῦμε σὲ περίοδο τέτοιαν ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως ἐπέρχονται μέγιστες καὶ σὲ βάθος ἀλλαγές, βλέπουμε σταθερῶς καὶ συστηματικῶς ὅλο καὶ περισσοτέρους νὰ ἐπιστρέφουν, ὅσο τὸ δυνατόν, σὲ προηγούμενες γνώσεις, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιμετωπίσουν κάτι ἐπερχόμενον. Κάτι ἄγνωστον μέν, ἀλλὰ ἀπὸ ὅλους μας ἀναμενόμενον, ποὺ ἐνεργοποιεῖ λησμονημένα ἔνστικτα ἐπιβιώσεως.

Πόσο σημαντικό λοιπόν εἶναι τελικῶς νά συνειδητοποιήσουμε πώς ἀκόμη καί τώρα, ποὺ ὁ κόσμος μας, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸν γνωρίζαμε, καταῤῥέει, ὅλο καί περισσότεροι εἶναι αὐτοί πού ἀγωνίζονται νά ἐναρμονισθοῦν μέ τούς Φυσικούς Νόμους; Κι ἐάν ὅλο αὐτό θά τό ὀνομάσουμε ἔνστικτον ἐπιβιώσεως, τότε μήπως στό βάθος ἴσχύῃ κάτι ἄλλο ἀπό αὐτά πού γνωρίζαμε; Κι ἐάν πράγματι συμβαίνῃ κάτι τέτοιο, μήπως ἡ ἔννοια τῆς προσαρμογῆς πατᾷ ἐπάνω στά ζωῴδη μας ἔνστικτα καί οὐδέποτε στό «ὅπως τά ηὕραμε»; Μά, ἐάν τελικῶς, ἐνυπάρχουν ἀλήθειες στούς ἰσχυρισμούς μου, μήπως ἀκόμη καί τά ἔνστικτα ἐπιβιώσεως πατοῦν ἐπάνω σέ ἐν τελῶς διαφορετικούς παράγονες ἀπό ὅσα ἔως τώρα πιστεύαμε γιά ἀληθῆ; Κι ἐάν ναί, τότε μήπως ἀρκεῖ κάτι νά μάθουμε ἀν τί νά ἐπιχειροῦμε νά πράξουμε;

Φιλονόη

εἰκόνα