Ὁ ἔλεγχος τῆς σκέψεως καί, τελικῶς,τῶν κοινωνιῶν, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦταν ἕνα κατ’ ἐξοχὴν ἀνομολόγητο ὅπλον, ποὺ τὸν χειρισμὸ τοῦ διέθεταν κυρίως τὰ ἱερατεία.  Ἄλλοτε κάτι τέτοιο ἦταν πλήρως δυνατὸν κι ἄλλοτε μερικῶς, ἀναλόγως τῆς ἐκτάσεως, τῆς δυνάμεως καὶ τῆς ἐπιδράσεως αὐτῶν τῶν «πνευματικῶν κέντρων». Ὁπωσδήποτε τὰ ἱερατεία, παγκοσμίως, διέθεταν τέτοιες γνώσεις, τοὐλάχιστον σὲ μεγάλον βαθμό, γιὰ νὰ κατευθύνουν τὶς μάζες. Καί, ὡς γνωστόν, ἀναλόγως τῶν …«ἀναγκῶν» τους, ἔστρεφαν τὶς κοινωνίες κατὰ ποῦ τὰ συνέφερε. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα, σχετικῶς πρόσφατον, εἶναι οἱ σταυροφορίες πού, πέραν τῶν ὑποσχέσεων τῆς λεηλασίας, ὁπωσδήποτε, ὡς πρόσχημα, ἐχρησιμοποιήθη καὶ ὁ θρησκευτικὸς φανατισμός.

Γιὰ νὰ λέμε ὅμως τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, θὰ πρέπη νὰ παραδεχθοῦμε πὼς σήμερα τὸν ῥόλο τῶν (θρησκευτικῶν) ἱερατείων ἔχουν ἀναλάβη ἐπισήμως τὰ Μέσα Μαζικῆς ἐξημερώσεως ἀλλὰ καὶ τὰ ἴδια τὰ (δημόσια καὶ ἰδιωτικὰ) συστήματα ἐκπαιδεύσεως, ποὺ παραδίδουν στὶς κοινωνίες μαζανθρώπους. Περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ σήμερα εἶναι ὁρατὸ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς, πολλή, προσεκτικῆς καὶ στοχευμένης προπαρασκευῆς-ἐκπαιδεύσεως-μαζανθρωποιήσεως, ἀπὸ τὴν ὁποίαν διαφεύγουν μόνον ὅσοι -ὡς «ἐκλεκτοὶ» λαμβάνουν διαφορετικοῦ τύπου παιδεία.

Ἐν τούτοις τὰ συστήματα (ἀ)παιδείας, μὰ περισσότερο τὰ (ἐπίσημα) ἱερατεία διαρκῶς ἀποδυναμώνονται, ἐνᾦ ἡ παρανοϊκὴ -πλέον- διαχείρισις τῶν μαζῶν φθάνει σταδιακῶς σὲ ἐπίπεδα πρωτοφανῆ κι ἀνομολότητα. Αὐτὴ ἡ κατάστασις, ὡς συνθήκη, καταφανῶς διακριτή, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ προβληματισθοῦμε γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς συμβαίνει. Εἶναι τό χαμηλό ἀντιληπτικόν ἐπίπεδον τῆς ἀνθρωπότητος ἀποτέλεσμα τῆς προεργασίας καί τῆς βαθειᾶς ἐμπειρίας μηχανισμῶν χειραγωγήσεως αἰώνων; Εἶναι τελικῶς ἀναπόφευκτος αὐτή ἡ διαχείρισις διότι τό …«ἐπιβάλει» ἡ φύσις τῶν μαζῶν; Ἤ μήπως συμβαίνει καί κάτι ἀκόμη; Καί τί;

Γιὰ τὴν ὥρα ἂς παραμείνουμε μόνον στὰ ὅσα, λίγα ἢ πολλά, κατὰ καιροὺς ὁμολογῶνται ἀπὸ ἐπίσημα χείλη. Γιὰ τὴν ὥρα…

Φιλονόη

Ὁ Οὐίστον Τσόρτσιλ σὲ ὁμιλία του, στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρτ, στὶς 6 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943, εἶπε ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς σκέψεως τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολὺ καλλίτερο ἀπὸ τὴν κατακτήση τῶν ἐδαφῶν τους.
Τὸ 1920 στὸ Λονδίνο ἰδρύθηκε τὸ ἰνστιτοῦτο ἀνθρωπίνων σχέσεων Τάβισκοτ.
 Σκοπός του ἤταν καὶ εἶναι ἡ ἔρευνα γιὰ τὸν τρόπο ἐλέγχου τῆς σκέψεως τῶν ἀνθρώπων. Ἔχουν βέβαια προχωρήσει σὲ αὐτὸν τὸν τομέα παρὰ πολύ.
 Οἱ ἐμβολιασμοί, τὰ χημικὰ πρόσθετα στὶς τροφές, οἱ ἠλεκτρομαγνητικὲς τεχνικές, οἱ ἀεροψεκασμοὶ καὶ πολλὰ ἄλλα, εἶναι τὰ μέσα ποὺ βοηθοῦν τὸν σκοπό τους.

 Ἔχουν φτάσει σὲ σημεῖο νὰ ἔχουν ἄτομα ποὺ νὰ τοὺς διατάζουν καὶ νὰ ἐκτελοῦν τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ δολοφονίες, χωρὶς βέβαια οἱ ἴδιοι νὰ τὸ καταλαβαίνουν…
Κλασσικὲς περιπτώσεις εἶναι ἡ δολοφονία τοῦ Ῥόμπερτ Κένεντι τὸ 1968, ἀπὸ τὸν Σιχρὰν –Σιχρᾶν καὶ ἡ δολοφονία τοῦ Τζὸν Λένον.
 Μέσα στὸ νερό, π.χ. τῆς Αὐστραλίας εὑρῆκαν ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φθόριο, ποὺ εἶναι καρκινογόνο (γι΄ αὐτὸ τὸ διεφήμιζαν στὶς ὀδοντόκρεμες), ἔχουν προσθέσει καὶ προζάκ, γιὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ νοῦ.
 Ὁ ἔλεγχος τοῦ νοῦ γίνεται εὐκολότερα σὲ φανατικοὺς μιᾶς θρησκείας ἤ μιᾶς ἰδέας γενικότερα.
Παραδείγματος χάριν ἔνας φανατικὸς ἔνθεος, αὔρα δὲν ἔχει γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του.
 Εἶναι σὰν ζόμπυ.
Τὸ ἴδιο καὶ ἔνας φανατικὸς ὀπαδὸς μιᾶς ὁμάδος κλπ.
 Αὐτοὶ εἶναι οἱ πιὸ εὔκολοι νὰ ἐλεγχθοῦν.

Δαρίβας Παναγιώτης

Σημείωσις μεταγενεστέρα.

Εἴπαμε παραπάνω…
…γιὰ τὴν ὥρα. Καί, λόγῳ τῆς ἐποχῆς μας, ἂς θυμηθοῦμε κάποιες περίεργες …«αὐτοκτονίες» (Ὅπως αὐτὴν τοῦ Σχοινᾶ) ἢ κάποιες ἀκόμη πιὸ περίεργες …«δολοφονίες».  Γιὰ νὰ μὴ καταπιασθοῦμε μὲ τὸ Μάτι καὶ τὴν …«ἐπισήμως παραδεκτὴ» ἀνθρωποθυσία.

πηγὴ

Ἔλα τώρα ἐσὺ νὰ μοῦ πῇς πὼς ἡ λέξις «θυσία» εἰπώθη …τυχαίως ἤ πώς, ὅλοι ἐμεῖς, οἱ μὴ μετέχοντες στὰ …«τελετουργικά» τους (καὶ οἱ μονίμως θυματοποιημένοι καὶ χρεωμένοι ἀπὸ τὰ …«τελετουργικά» τους) δὲν ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ὅσα εἶπε ὁ πάκης εἶναι ἀκριβῶς αὐτὰ ποὺ συνέβησαν. Ἔ;

Καί ποῦ κολλᾶ ὁ ἔλεγχος τῆς σκέψεως σέ αὐτά πού ἐδήλωσε ὁ πάκης;
Ἔμ… ἐδῶ μᾶς θέλω… Ποῦ;

Ἄλλως τὲ σήμερα, γιὰ παράδειγμα, δὲν εἶναι (ἐπισήμως) οἱ θρησκεῖες τὸ πρόβλημα, σὰν μηχανισμὸς καὶ μέσον ἐλέγχου, ἀλλὰ (ἐπισήμως πάντα) τὰ …ὑποκατάστατά των. Κι ἔτσι ἔχουμε «θρησκεία ἐξωγηΐνων», «θρησκεία κλιματικῆς ἀλλαγῆς», «θρησκεία περιβαλλοντικῆς διαχειρίσεως-ἀναπτύξεως», ἀλλὰ καὶ «θρησκεία πολιτικῆς ὀρθότητος» καὶ «θρησκεία αὐτό-προσδιορισμοῦ ἐμφύλου ταὐτότητος», ἢ ἀκόμη καὶ «θρησκεία δημοκρατίας».
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ σήμερα τὰ ἱερατεία, πάντα ἐπισήμως, ἔχουν …παρῳπλισθῆ, καλὸ εἶναι νὰ ἀναζητήσουμε τὰ αἴτια τῶν συγχρόνων «θρησκειῶν» σὲ ἄλλου τύπου ἱερατεία.
Ἤ μήπως ὄχι;

Θὰ ἤθελα ἐπίσης κάποιος, γνώστης, νὰ μοῦ ἐξηγήσῃ τὸ τί ἀκριβῶς σημαίνει ἡ φράσις τοῦ πάκη…

«Ὀφείλουμε νὰ ἀποδείξουμε ὅτι ἡ θυσία τους ὄχι μόνον δὲν πῆγε χαμένη, ἀλλὰ καθορίζει τὸ δικό μας δημοκρατικὸ χρέος»…

Αὐτό τό «…ἀλλὰ καθορίζει τὸ δικό μας δημοκρατικό χρέος» (τὸ κέρατό μας…) ποῦ στά κομμάτια κολλᾶ; Ἔ; Ποιό ἀκριβῶς εἶναι τό «…δημοκρατικό χρέος»; Καί σέ τί …«νόμισμα» πληρώνεται αὐτό τό …«…χρέος»;  Σέ παιδιά;

Φιλονόη  

Σημείωσις

Τὸ κείμενον εἶχε …«ξεχασθῆ» στὰ πρόχειρα τῆς σελίδος ἀπὸ τὸ 2018, ὅταν ἐκνευρισμένη σχολίαζα τὶς παραπάνω δηλώσεις. Μὲ τὰ πρόσφατα γεγονότα τῶν Τεμπῶν, καθὼς φυσικὰ καὶ μὲ ἄλλα πολλά, πάρα πάρα πάρα πολλά, μικρότερα καὶ μεγαλύτερα, ὑποχρεοῦμαι νὰ τὰ ἐπαναφέρω στὴν μνήμη μας. Ἐπίσης προτείνω σὲ ὅλους μας νὰ γίνουμε περισσότερο παρατηρητικοὶ καὶ ἀκραίως προσεκτικοὶ στὸ τί συμβαίνει γύρω μας. Ἔχουμε εἰσέλθη σὲ ἐποχὲς ἀκραίως ἀκραῖες καὶ οἱ «θυσιαστικὲς πράξεις», ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἐξῆς, θὰ πολλαπλασιάζονται.
Οἱ ἀκρότητες, ποὺ ἔπαυσαν πλέον νὰ εἶναι ἀκρότητες, εἶναι ἐδῶ, μέρος τῆς καθημερινότητός μας. Εἶναι ἡ καθημερινότης μας. Εἶναι ἡ πραγματικότης μας. Κάτι, πέραν πάσης (κοινῆς) λογικῆς συμβαίνει καὶ τὸ αἶμα τῶν ἀθῴων εἶναι ἀναγκαῖον γιὰ τὰ σαπρόφυτα, πρὸ κειμένου νὰ ἐξκολουθήσουν αὐτὰ ποὺ ἀπεφάσισαν νὰ ἐπιβάλουν στὴν ἀνθρωπότητα.
Καί, τὸ σημαντικότερον (μὲ τὸ ὁποῖον σχετίζονται οἱ παρατηρήσεις μου μὲ τὸ ἀρχικὸν κείμενον): Ἡ σκέψις μας ἐλέγχεται ὅταν καὶ μόνον ὅταν ἐμεῖς τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ τὴν ἐλέγξουν. Ἐὰν ἐμεῖς ἀντισταθοῦμε, πάντα συνειδητῶς, τότε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ξεκινᾶ ὄχι μόνον ἡ ἀνακοπὴ τῆς ὁρμῆς τους, ἀλλὰ καὶ κάτι πολὺ μεγαλύτερον. Κι αὐτὸ τὸ μεγαλύτερον, ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν, ὑποχρεοῦται νὰ τὸ φέρῃ στὴν ἐπιφάνεια. Αὐτὰ τὰ σκουπίδια δὲν ἀντιμετωπίζονται μὲ τὸ νὰ …κυλησθοῦμε μαζύ τους στὸ σκουπιδαριό, παρὰ μόνον μὲ τὸ νὰ …ἀνυψωθοῦμε ἔως τὸν …θεό*!!!
Καὶ ξέρω πολὺ καλὰ τί σᾶς λέω. Σκεπόμεθα, πειραματιζόμεθα, τολμοῦμε…
Δὲν εἴμαστε ἐμεῖς τὰ μέσα συντηρήσεως τῆς ψευδο-ἐξουσίας των,  ἀλλὰ οἱ πραγματικοὶ διαχειριστὲς τοῦ Σύμπαντος Κόσμου μας! Ὅσο δὲν τὸ ἀντιλαμβανόμεθα, τόσο ὁ πόνος, τὸ αἶμα καὶ τὰ θυσιαστήρια θὰ ἐξαπλώνονται!

* Κι αὐτὸ τὸ «θεὸ» ὁ καθεὶς ἂς τὸ ἐρμηνεύσῃ ὅπως θέλει, ἀρκεῖ βεβαίως νὰ τὸ ἐρμηνεύσῃ καὶ νὰ μὴ τὸ ἀφήσῃ νὰ φύγῃ ἔτσι, ἐν τελῶς …ἄκλαφτον!