Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν εἴχαμε δημοσιεύσει τὶς πολὺ ὄμορφες σκέψεις τοῦ φίλου μας Son ofEon, γιὰ τὴν ἰδιαιτερότητα τῶν στιγμῶν μας…
Πλήρης συνείδησις…
Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν ἐκεῖνες τὶς σκέψεις ἐπανέρχομαι…
Διότι πολλὲς φορές, εἶτε ἀπὸ κεκτημένη ταχύτητα, εἶτε ἀπὸ ἀμηχανία, εἶτε ὅμως και γιατὶ φοβόμαστε πὼς ΔΕΝ θὰ καταφέρουμε νὰ κρατήσουμε ζωνταντὲς τὶς ἀναμνήσεις μας, χάνουμε ἐν τελῶς τὴν ἀπόλαυσιν τῶν στιγμῶν μας καὶ παραμένουμε παρατηρητές.
Μὰ οὐσιαστικὰ οὐδέποτε θὰ καταφέρη τὸ χαρτὶ ἤ ἡ ὀθόνη νὰ ἀποτυπώσῃ τὸ ὁποιοδήποτε συναίσθημά μας.
Καὶ οἱ στιγμές μας εἶναι συναίσθημα… Δὲν εἶναι εἰκόνες ποὺ μποροῦμε νὰ μοιρασθοῦμε ΚΑΙ μὲ τοὺς ἄλλους.
Ἄς μὴν ἀφήνουμε λοιπὸν τὶς στιγμές μας νὰ μᾶς ξεφεύγουν.
Οἱ ἀναμνήσεις, ἡ περιουσία μας δῆλα δή, ΔΕΝ αὐξάνεται συλλέγοντας εἰκόνες μὲ εἰκονοσκόπια, μὲ φωτογραφικὲς μηχανὲς καὶ μὲ τηλεφωνικὲς συσκευές, τελευταίας τεχνολογίας. Οἱ ἀναμνήσεις μας συλλέγονται ἀπὸ ἐμᾶς, μὲ τὸ νὰ εἴμαστε ἐκεῖ μὲ ὅλες μας τὶς αἰσθήσεις. Κάθε φορὰ ποὺ ΔΕΝ εἴμαστε ἐκεῖ, ἴσως νὰ κερδίζουμε μερικὲς ἀποτυπώσεις, ἀλλὰ χάσαμε ἕνα σημαντικό μας περιουσιακὸ στοιχεῖο.