«Ἡ «Ἑλλὰς» (δικά μου τὰ εἰσαγωγικά!) εἶναι ἕνα ἱστορικὸ λάθος»,
ἔλεγε ὁ Κώστας Ἀξελός.
Ὁ Καβάφης πάλι μᾶς ἄφησε ὡς κληροδότημα τοὺς Ποσειδωνιάτες του…:
Τὴν γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται
ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι
μὲ Τυρρηνούς, καὶ μὲ Λατίνους, κι ἄλλους ξένους.
Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε προγονικὸ
ἦταν μιὰ ἑλληνικὴ γιορτή, μὲ τελετὲς ὡραῖες,
μὲ λύρες καὶ μὲ αὐλούς, μὲ ἀγῶνας καὶ στεφάνους.
Κ᾿ εἶχαν συνήθειο πρὸς τὸ τέλος τῆς γιορτῆς
τὰ παλαιά τους ἔθιμα νὰ διηγοῦνται,
καὶ τὰ ἑλληνικὰ ὀνόματα νὰ ξαναλένε,
ποὺ μόλις πιὰ τὰ καταλάμβαναν ὀλίγοι.
Καὶ πάντα μελαγχολικὰ τελείων᾿ ἡ γιορτή τους.
Γιατί θυμοῦνταν ποὺ κι αὐτοὶ ἦσαν Ἕλληνες –
Ἰταλιῶται ἕναν καιρὸ κι αὐτοί·
καὶ τώρα πῶς ἐξέπεσαν, πῶς ἔγιναν,
νὰ ζοῦν καὶ νὰ ὁμιλοῦν βαρβαρικὰ
βγαλμένοι – ὢ συμφορά! – ἀπ᾿ τὸν Ἑλληνισμό.
Ποσειδωνιᾶται
Γιὰ νὰ μᾶς ὑποχρεώνῃ, κάθε στιγμὴ ποὺ τοὺς …λοξοδιαβάζουμε, νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸν ἐκπεσμό μας.
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην, ὁ Σεφέρης, ἔγραφε πὼς «ὅπου κι ἐὰν ταξειδεύσῃ ἡ Ἑλλὰς τὸν πληγώνει». Γιατί τόν πληγώνει; Τί «εἶδε»; Ἤ, ὀρθότερα, τί …δέν «εἶδε» σέ αὐτόν τόν τόπο πού τόν ἀποκαλοῦν, καταχρηστικῶς πάντα, «Ἑλλάς»;
Ὅπου καὶ νὰ ταξειδεύσω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει.
Στὸ Πήλιο μέσα στὶς καστανιὲς τὸ πουκάμισο τοῦ Κενταύρου
γλυστροῦσε μέσα στὰ φύλλα γιὰ νὰ τυλιχθῇ στὸ κορμί μου
καθὼς ἀνέβαινα τὴν ἀνηφόρα κι ἡ θάλασσα μ᾿ ἀκολουθοῦσε
ἀνεβαίνοντας κι αὐτὴ σὰν τὸν ὑδράργυρο θερμομέτρου
ὥσπου νὰ εὑροῦμε τὰ νερὰ τοῦ βουνοῦ.
Στὴ Σαντορίνη ἀγγίζοντας νησιὰ ποὺ βουλιάζαν
ἀκούγοντας νὰ παίζῃ ἕνα σουραύλι κάπου στὶς ἀλαφρόπετρες
μοῦ κάρφωσε τὸ χέρι στὴν κουπαστὴ
μιὰ σαΐτα τιναγμένη ξαφνικὰ
ἀπὸ τὰ πέρατα μιᾶς νιότης βασιλεμένης.
Στὶς Μυκῆνες σήκωσα τὶς μεγάλες πέτρες καὶ τοὺς θησαυροὺς τῶν Ἀτρειδῶν
καὶ πλάγιασα μαζύ τους στὸ ξενοδοχεῖο τῆς «Ὡραίας Ἑλένης τοῦ Μενελάου»
ἐχάθησαν μόνο τὴν αὐγὴ ποὺ ἐλάλησε ἡ Κασσάντρα
μ᾿ ἕναν κόκορα κρεμασμένο στὸ μαῦρο λαιμό της.
Στὶς Σπέτσες στὸν Πόρο καὶ στὴ Μύκονο
μ’ ἐκτίκιασαν οἱ βαρκαρόλες.
Τί θέλουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ λὲν
πὼς εὑρίσκουνται στὴν Ἀθήνα ἢ στὸν Πειραιᾶ;
Ὁ ἕνας ἔρχεται ἀπὸ τὴ Σαλαμίνα καὶ ῥωτᾶ τὸν ἄλλο μήπως «ἔρχεται ἐξ Ὁμονοίας»
«Ὄχι ἔρχομαι ἐκ Συντάγματος» ἀπαντᾶ κι εἶν᾿ εὐχαριστημένος
«εὑρῆκα τὸ Γιάννη καὶ μὲ κέρασε ἕνα παγωτό».
Στὸ μεταξὺ ἡ Ἑλλάδα ταξειδεύει
δὲν ξέρουμε τίποτα δὲν ξέρουμε πὼς εἴμαστε ξέμπαρκοι ὄλοι ἐμεῖς
δὲν ξέρουμε τὴν πίκρα τοῦ λιμανιοῦ σὰν ταξειδεύουν ὅλα τὰ καράβια·
περιγελᾶμε ἐκείνους ποὺ τὴ νοιώθουν.
Παράξενος κόσμος ποὺ λέει πὼς εὑρίσκεται στὴν Ἀττικὴ καὶ δὲ εὑρίσκεται πουθενὰ
ἀγοράζουν κουφέτα γιὰ νὰ παντρευτοῦν
κρατοῦν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται
ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶδα σήμερα καθισμένος σ᾿ ἕνα φόντο μὲ πιτσούνια καὶ μὲ λουλούδια
δέχουνταν τὸ χέρι τοῦ γέρο φωτογράφου νὰ τοῦ στρώνῃ τὶς ῥυτίδες
ποὺ εἶχαν ἀφήσει στὸ πρόσωπό του
ὅλα τὰ πετεινὰ τ᾿ οὐρανοῦ.
Στὸ μεταξὺ ἡ Ἑλλάδα ταξειδεύει ὁλοένα ταξειδεύει
κι ἂν «ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς»
εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θέλησαν νὰ πιάσουν τὸ μεγάλο καράβι μὲ τὸ κολύμπι
ἐκεῖνοι ποὺ βαρέθηκαν νὰ περιμένουν τὰ καράβια ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κινήσουν
τὴν ΕΛΣΗ τὴ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τὸν ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.
Σφυρίζουν τὰ καράβια τώρα ποὺ βραδιάζει στὸν Πειραιᾶ
σφυρίζουν ὁλοένα σφυρίζουν μὰ δὲν κουνιέται κανένας ἀργάτης
καμμιὰ ἁλυσίδα δὲν ἔλαμψε βρεμένη στὸ στερνὸ φῶς ποὺ βασιλεύει
ὁ καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μὲς στ᾿ ἄσπρα καὶ στὰ χρυσά.
Ὅπου καὶ νὰ ταξειδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει
παραπετάσματα βουνῶν ἀρχιπέλαγα γυμνοὶ γρανίτες…
τὸ καράβι ποὺ ταξειδεύει τὸ λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.
Α/Π Αὐλίς, περιμένοντας νὰ ξεκινήσῃ
Καλοκαίρι 1936
Ῥέ, τί σοῦ ‘κανε ἡ Ἑλλάδα καί σέ πληγώνει;
Ἡ ἀπάντησις δὲν κρύβεται σὲ μυστικὰ κι ἀπόκρυφα συμβάντα. Ἡ ἀπάντησις κρύβεται μέσα μας.
Ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς γνωρίζουμε τὸ γιατί αὐτὴ ἡ «Ἑλλάς», τὸ τοκογλυφικὸ δημιούργημα, πληγώνει καὶ σακατεύει καὶ καταδιώκει τὰ -βαναύσως ἀπεσπασθέντα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα παιδιά, τοὺς Ἕλληνες, μὰ καὶ κάθε μορφὴ Ἀληθείας καὶ Δικαίου…
Ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς γνωρίζουμε, καλλίτερα καὶ βαθύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλον, τὸ γιατί αὐτὴ ἡ «Ἑλλάς», δὲν εἶναι Ἑλλάς…
Ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς γνωρίζουμε καὶ τὸ γιατί αὐτὴ ἡ «Ἑλλάς» δὲν εἶναι Ἑλλάς, μὰ καὶ τὸ πῶς θὰ γίνη Ἑλλάς.
Μία διαδρομὴ μὲ ἀκριβὰ τιμήματα, ὅπως κάθε διαδρομὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Ἐλευθερία.
Σημείωσις
Ὅλα αὐτά, τὰ περὶ «ἱστορικοῦ λάθους» πατοῦν ἐπάνω στὴν ἱστορικὴ πλαστογραφία περὶ «διασώσεως τῆς ἐπαναστάσεως ἐκ τῶν τριῶν μεγάλων δυνάμεων, μέσῳ τῆς ναυμαχίας τοῦ Ναυαρίνου…»
Περυσινὰ ξυνὰ σταφύλια λέω ἐγώ. Αὐτὰ νὰ τὰ ποῦν σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν πλήρως προσκυνήση τὸν τοκοφλύφο ἐφέντη των. Ὄχι σὲ ἐμᾶς. Τὰ περὶ «διασώσεώς μας» εἶναι ἕνα θαυμάσιο παραμυθάκι ποὺ ἐξυπηρετεῖ μόνον τὴν ἐθελουσία παραμονή μας, λόγῳ διαρκοῦς καὶ μονίμως ἀνεξοφλήτου …«ἐθνικοῦ χρέους» μας, στὰ δίκτυα τῶν ἀγγλοσαξωνικῶν τοκοφλυφικῶν κέντρων. Αὐτὰ εἴπαμε… ἀλλοῦ. Μάθαμε πιά…
Λησμονημένο στὰ πρόχειρα τῆς σελίδος ἀπὸ τὸν Ἰούλιο τοῦ 2015
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Αφού κανείς δεν θέλει να πονέσει, τότε δεν θέλει να μάθει. Κι αφού δεν θέλει να μάθει τότε πρέπει να πάθει. Κι έχει να πάθει τόσα δεινά που δεν διανοείται πόσο τρομερά θα πονέσει. Αρα δεν είναι καλύτερα να πονέσει άπαξ και μετά αφου μάθει να δημιουργήσει το δικό του ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος;
Ἀκριβῶς ἔτσι!!!