Στὰ τόσα χρόνια τῆς ἱστορίας δὲν μπόρεσε κάποιος νὰ ἀπαντήσῃ μὲ βεβαιότητα γιὰ τὸ ἐὰν ὁ κόσμος ἄλλαξε ἢ ἐὰν ἦταν πάντα τὸ ἴδιο καλὸς ἢ τὸ ἴδιο κακός.
Τὶς στιγμὲς ποὺ ὁ κόσμος μοιάζει καλλίτερος εἶναι οἱ στιγμὲς ποὺ ὁ κάθε ἕνας μπορεῖ νὰ βουτήξῃ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, μέσα του, ποὺ κρύβει ὅλη τὴν ἀγάπη, ὡστὲ νὰ ἀνασύρῃ ἀρετὴ γιὰ νὰ θρέψῃ τὸν ἑαυτόν του, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν μοιρασθῇ μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους γύρω του.
Γνωρίζω καλά πως αὐτοὶ ποὺ τὸ καταφέρνουν αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν περιμένουν τὴν ἐπιβεβαίωση ἀπὸ τοὺς ἄλλους, γιατὶ τὴν ἔχουν μέσα τους. Καὶ ὅταν ἔλθῃ ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ κάθε ἕνας ἐλπίζει πὼς ὁ ἄλλος θὰ κάνη πρῶτος τὴν κίνηση, τότε ἐκεῖνοι ἁπλᾶ ἀπλώνουν τὸ χέρι καὶ χαμογελοῦν.
Αὐτὸ εἶναι ὅλο ποὺ συνήθως χρειάζεται…
…καὶ τότε ὁ κόσμος γίνεται διαφορετικός…