Ὅσο κι ἐὰν μὲ θλίβῃ λοιπὸν αὐτὴ ἡ διαπίστωσις… Ὅσο κι ἐὰν μὲ πονᾷ… Ὅσο κι ἐὰν μὲ τρομάζῃ…
Δυστυχῶς, ὅλο καὶ βαθύτερα, συνειδητοποιῶ πὼς αὺτὸς πλέον ὁ μονόδρομος, γιὰ ἐμᾶς, εἶναι ἀναγκαῖος μὰ καὶ ἡ μόνη μας σωτηρία.

Ἐὰν δὲν καταφέρουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε, ὁριστικῶς καὶ σὲ βάθος, ἀπὸ κάθε εἴδους ἡμί-κάτι ποὺ μᾶς ταλανίζει, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἐπανεκκινήσουμε τὸν κόσμο μας, γιὰ νὰ τὸν ξανά-στήσουμε, ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἐπάνω σὲ νέα καὶ γερὰ θεμέλια… Ἐὰν δὲν ξεφορτωθοῦμε πλήρως τὶς ἐμμονές μας καὶ τὶς προσκολλήσεις μας, θὰ μᾶς καταπιοῦν. Ἐάν, τέλος πάντων, ἀκόμη καὶ τώρα, δὲν ξεφύγουμε ἀπὸ τὰ βαρίδια μας, δὲν πατήσουμε σταθερὰ στὰ πόδια μας, παύοντας νὰ ἐλπίζουμε σὲ μπαστουνάκια καὶ σὲ …θαύματα, θὰ τελειώσουμε μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες.

Ὅσο λοιπὸν καταπιανόμεθα μὲ τὰ …καταῤῥέοντα «ὑλικὰ τοῦ κόσμου» μας, τόσο περισσότερο ἀποδεικνύεται πὼς ἀντιλαμβανόμεθα …τίποτα ἀπὸ ὅσα πράγματι χρειαζόμεθα. Ὅσο περισσότερο ἑστιάζουμε σὲ αὐτὰ ποὺ χάνουμε, τόσο μεγαλύτερον πόνο θὰ βιώνουμε.
Καί, φυσικά, ὅσο περισσότερο ἀρνούμεθα νὰ ἀποκολληθοῦμε ἀπὸ ὅσα χάνουμε, τόσο δυσκολότερα θὰ ξανά-σταθοῦμε στὰ πόδια μας.

Λογικὰ λοιπὸν νὰ μᾶς συμβαίνουν μέν, ὅλα τὰ παραπάνω, ἀλλὰ περιττά.
Καὶ εἶναι λογικὰ διότι ἐκπαιδευθήκαμε νὰ πιστεύουμε σὲ κάτι, ὁ,τιδήποτε, ποὺ ἕνα πρὸς ἕνα ἀποδεικνύονται ἀναληθῆ καὶ πλασματικά, ἐνᾦ αὐτὴν τὴν στιγμή, ποὺ ὁ κόσμος μας γκρεμίζεται, ὅσα πιστεύαμε, ἀφ΄ ἑνὸς πρὸ πολλοῦ ἔχουν διαψευσθῆ καί, ἀφ΄ ἑτέρου ἔως τώρα, τὰ περισσότερα ἐξ αὐτῶν ἀπεδείχθησαν ἢ λάθος ἢ …σχεδὸν λάθος.

Τί θέλουμε λοιπόν; Ἂς τὸ ξεκαθαρίσουμε μέσα μας ἐπὶ τέλους καὶ ἂς παύσουμε τὶς κλάψες. Αὐτὲς μᾶς ἀκινητοποιοῦν. Προέχουν ἄλλα.

Φιλονόη

εἰκόνα