Γιὰ ὅλους μας.

Δύσκολες ἡμέρες…
Πιὸ δύσκολες ἀκόμη κι ἀπὸ αὐτὲς ποὺ φανταζόμεθα ἐμπρός μας…
Δύσκολες μὰ ἀναγκαῖες γιὰ νὰ ὡριμάσουμε, νὰ ἐμβαθύνουμε, νὰ …ἐνηλικωθοῦμε.

Θέρος…
Στὴν καρδιά του ἐμεῖς…
Τὰ χρώματα ἔντονα, σκληρά… Τὰ συναισθήματά μας ἀχνά…
Μία ζάλη μᾶς ἔχει συνεπάρει… Δὲν βλέπουμε πέρα ἀπὸ τὸ …τώρα.
Κι ἔτσι πρέπει.
Μόνον τὸ τώρα ἀξίζει… Μόνον αὐτὸ ἔχουμε.
Ὅλα τὰ πολύτιμά μας σὲ ἔνα χαμόγελο, σὲ μίαν ματιά, σὲ μίαν εἰκόνα…

Ἰούλιος…
Ζέστη, χρώματα, ἔρημες πόλεις…
Ἄνθρωποι ποὺ ἢ νοιάζονται…
…ἢ ἀδιαφοροῦν!
Ὅλοι κι ὅλα τρέχουν…
Κι ὁ κόσμος γυρίζει, κυλᾶ ὁ χρόνος…
Καὶ ἡ ζωή μας φεύγει…
Μᾶς φεύγει…

Ἕνα χαμόγελο ἔχουμε νὰ χαρίσουμε κάπου…
Ἄς τὸ χαρίσουμε σὲ ἐμᾶς…
Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν κι ἐκεῖ τελειώνουν ὅλα: σὲ ἐμᾶς.

Μὰ ὁ κόσμος δὲν εἴμαστε ἐμεῖς. Ἐμεῖς παραμένουμε ἕνα μόνον του κύτταρο…
Ἂς γίνουμε λοιπὸν ἕνα εὐτυχισμένο κύτταρο…
Ἂς κάνουμε κάτι, κάτι ἁπλό, μὰ συνάμα πολὺ μεγάλο.
Ἂς γίνουμε ἐμεῖς ἐκεῖνο τὸ πρῶτο, τὸ σπουδαῖο κύτταρο τοῦ κόσμου μας, ποὺ χαμογελᾶ εὐτυχισμένο σὲ ὄλα τὰ ὑπόλοιπα…
Ἂς γίνουμε ἐκεῖνο τὸ κύτταρο, τὸ μοναδικό, ποὺ θὰ φτιάξη τὸν κόσμο μας ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Ἀπὸ τὸ πρῶτο, τὸ μοναδικό, τὸ ἀρχικὸ κύτταρο…
Αὐτὸ τὸ μποροῦμε…

Φιλονόη

εἰκόνα