Οἱ ἡμέρες ποὺ διανύουμε, ἐδῶ καὶ καιρό, εἶναι ἰδιαιτέρως σκληρὲς καὶ ἐπίπονες γιὰ ὅλους μας. Ὄχι τόσο (τώρα πιά!!!) διότι συνειδητοποιηοῦμε πὼς ὅλα καταῤῥέουν μὲ ἀπίστευτες ταχύτητες, ἀλλὰ κυρίως διότι ἀρχίζουμε, σιγὰ σιγά, νὰ ἀναρωτόμεθα γιὰ τὸ πόσο σημαντικὰ εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ θεωρούσαμε γιὰ σημαντικά, καθὼς φυσικὰ καὶ ποιὰ εἶναι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία ἀξίζει νὰ ἀγωνισθοῦμε.

Σύγχυσις, ἀναποφασιστικότης καὶ τελικῶς ἀδράνεια εἶναι τὰ κύρια χαρακτηριστικά μας.  Πόσα καί ποιά κι ἐάν ἀξίζῃ νά ἀγωνισθῶ γιά νά τά διασώσω; Τί πρέπει νά κάνω; Πῶς πρέπει νά θωρακισθῶ; Πόσος κόπος θά ἀπαιτηθῆ; Πόσος χρόνος; Τί θά κερδίσω…;;;
Καί, τελικῶς, γιατί νά συμβοῦν σέ ἐμᾶς ὅλα αὐτά;

Οἱ ἀπαντήσεις, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξενίζῃ, εἶναι ἤδη μέσα μας γιὰ τὰ πάντα. Μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἤδη γνωρίζουμε τὸ ποῦ πρέπει νὰ ἑστιάσουμε, τὸ γιατί μὰ κυρίως τὸ πῶς πρέπει νὰ τὸ κάνουμε. Αὐτὸ ποὺ μᾶς κρατᾶ ὅμως καὶ δὲν ἀποφασίζουμε νὰ ξεκινήσουμε εἶναι ἡ ἀμφιβολία. Μία ἀμφιβολία ποὺ ἑδράζεται κυρίως στὸ τί μάθαμε νὰ πιστεύουμε γιὰ ὀρθό, ἂν καὶ πλέον, τώρα πιά, γνωρίζουμε θαυμάσια καὶ σὲ βάθος ἐὰν εἶναι πράγματι καὶ τὸ ὀρθόν. 

Εἶναι λοιπὸν ὤρα πιὰ νὰ σταθοῦμε, νὰ σκεφθοῦμε, νὰ «ζυγίσουμε», νὰ κρίνουμε, νὰ ἀποφασίσουμε καὶ νὰ ἑστιάσουμε ἐκεῖ ποὺ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν γνωρίζει πὼς πρέπει νὰ στραφῇ. Ἐὰν αὐτὸ ἀποσαφηνισθῇ μέσα μας, εἶναι σίγουρο πὼς εἶναι συνεπαγόμενες οἱ ἀποφάσεις καὶ οἱ δράσεις μας. Ὅταν γνωρίζουμε τὸ ἐὰν καὶ τί καὶ πῶς πρέπῃ νὰ σωθῇ κάτι, τότε γνωρίζουμε καὶ τὸ πῶς θὰ τὸ πράξουμε.

Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα καὶ μόνον ναί, θὰ μείνουν πολλὰ σὲ ἐμᾶς. Θὰ μείνουν τὰ πάντα. Ὄχι φυσικὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ πιστεύαμε γιὰ σημαντικά, μὰ τὰ ἀληθῶς σημαντικὰ καὶ τὰ σπουδαία. Αὐτὰ εἰδικῶς δὲν γίνεται κάποιος νὰ τὰ θίξῃ ἢ νὰ τὰ προσβάλῃ. Καὶ εἶναι ἐκεῖνα ποὺ θὰ σταθοῦν ὡς ἡ ἀναγκαία «μαγιὰ» γιὰ νὰ κτίσουμε τὸν κόσμο μας ξανὰ ἀπὸ τὴν ἀρχή…

Φιλονόη 

εἰκόνα