Ἀποχαιρετοῦμε ὅλα ὅσα τελείωσαν μὲ σεβασμό, ἀγάπη καὶ ἀποφασιστικότητα. Διότι ὅλα αὐτὰ ποὺ τελείωσαν δὲν πρόκειται νὰ ἐπιστρέψουν στὶς ζωές μας καὶ μόνον οἱ ἀναμνήσεις μας εἶναι αὐτὲς ποὺ θὰ τὰ κρατοῦν ζωντανὰ μέσα μας.
Διότι ὅταν κάτι τελειώνῃ τελειώνει… Τὸ πότε ὅμως ἐμεῖς θὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε εἶναι μία ἄλλη ὑπόθεσις.

Κάποιες φορές, ὅσο κι ἐὰν μᾶς πονᾷ αὐτό, πρέπει νὰ ξεκινήσουμε ἀφήνοντας πίσω μας κάτι πολὺ μεγάλο καὶ πολὺ ἀγαπημένο. Κάτι ποὺ πιστεύαμε, μὰ κι ἐλπίζαμε, νὰ διατηρηθῇ μὲ ἐκεῖνο τὸ τόσο πλασματικὸ καὶ τόσο καθησυχαστικὸ ἀνθρώπινο «γιὰ πάντα», ἀλλὰ πέσαμε ἔξω. Κάτι ποὺ νομίζαμε πὼς δίχως του ἀδυνατοῦμε νὰ ζήσουμε. Ὅμως, θέλουμε δὲν θέλουμε, ἡ ζωὴ συνεχίζεται, ἡ ἀπώλεια δὲν παύει νὰ εἶναι ὑπαρκτὴ καὶ οἱ νέες συνθῆκες διαβιώσεώς μας θὰ διαμορφωθοῦν ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μόνον.

Συνήθως ἡ ἀπώλεια ἔρχεται ξαφνικά, ἀδυνατοῦμε, πρὸς ὥρας, νὰ τὴν ἀποδεχθοῦμε καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἢ ποὺ θὰ ἐγκλωβισθοῦμε στὴν ἄρνησιν ἢ ποὺ θὰ ἀποφασίσουμε πὼς δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διαφορετικά, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ τὴν ἀποδεχθοῦμε ὡς γεγονός. Διότι ἡ ζωή, μὲ τὶς τόσες της ἐκπλήξεις κι ἀνατροπές, δὲν μᾶς προετοιμάζει καὶ δὲν μᾶς δίδει περιθώρια γιὰ νὰ ἀλλάξουμε κάτι. Κι ἔτσι, ξαφνικά, ἀπὸ τὸ πουθενά, ὑποχρεούμεθα νὰ ἀφήσουμε πίσω μας ἕναν ὁλόκληρο κόσμο, μαζὺ μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔως ἐκείνην τὴν στιγμὴ θεωρούσαμε ὡς «κατεκτημένα».

 

Ὅσο κι ἐὰν μᾶς πονᾷ ἡ ἀπώλεια, ὅσο κι ἐὰν τὴν ἀρνούμεθα, ὅσο κι ἐὰν θέλουμε νὰ τῆς κρυφθοῦμε, ἡ ἀλήθεια εἶναι πιὸ σκληρὴ καὶ πιὸ ἀπόλυτος: ἡ ἀπώλεια εἶναι ἐδῶ, εἶναι πραγματικὴ κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἀνακαλύψουμε τοὺς τρόπους ἐκείνους ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ τὴν διαχειρισθοῦμε, ὥστὲ νὰ μάθουμε νὰ διαβιοῦμε δίχως ὅλων αὐτῶν ποὺ χάσαμε.
Σκληρὸ ἀλλὰ ἀναγκαῖον.

Τὰ στάδια ἀποδοχῆς μίας ἀπωλείας εἶναι συγκεκριμένα καὶ ὅλοι μας θὰ τὰ περάσουμε. Τὸ πῶς θὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅμως εἶναι ἄλλη ὑπόθεσις. Ἐὰν ἐγκλωβισθοῦμε σὲ κάποιο ἀπὸ αὐτὰ συνηθέστερον εἶναι νὰ «πηγαινοερχόμεθα» ἀνάμεσά τους, παρὰ νὰ τοὺς διαφύγουμε.

Ἀπώλεια

Ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἀπωλείας, ὡς γεγονός, ἔρχεται μόνον ὅταν ἐμεῖς θὰ μπορέσουμε νὰ ἐπεξεργασθοῦμε τὰ συναισθήματά μας μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ τὰ ἀναγνωρίσουμε, νὰ τὰ ἀναλύσουμε, νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε καί, καταληκτικῶς νὰ τὰ διαχειρισθοῦμε. Τὸ νὰ διαφύγουμε τῶν συναισθημάτων αὐτῶν, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἀπωλείας, δὲν εἶναι εὔκολο, ἀλλὰ σίγουρα κατακτᾶται κάποιαν στιγμή, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον τὰ ἔχουμε ἐπιτυχῶς διακρίνη. Ὅλα ἐξαρτῶνται, ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἀπωλείας, ἀπὸ τὸ πότε ἐμεῖς θὰ ἀποφασίσουμε νὰ μάθουμε νὰ διαβιοῦμε στὶς νέες συνθῆκες. Ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἀπωλείας εἶναι κάτι ποὺ κατακτᾶται καὶ δὲν προκύπτει τυχαίως.

Οἱ ἀπώλειες εἶναι μέσα στὴν ζωή. Τὸ «μάθημα» ποὺ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ πάρουμε ἀπὸ αὐτὲς δὲν εἶναι τὸ νὰ τὶς προσπερνοῦμε, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ τὶς διαχειριζόμεθα.

Ἡ ζωή μας, σὲ ἐτοῦτον τὸν πλανήτη, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀγῶνες καὶ ἀγωνίες. Ἐμπόδια καὶ δυσκολίες παντοῦ. Κόποι καὶ πόνοι, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ αὐτονόητα. Τὸ δικό μας χρέος, διαρκῶς, εἶναι ἕνα: νὰ μάθουμε νὰ πολεμοῦμε μὲ ὅσα ὅπλα διαθέτουμε, γιὰ νὰ καταφέρνουμε νὰ στεκόμεθα μὲ θάῤῥος ἐμπρὸς στὰ ἐμπόδια καὶ νὰ τὰ προσπερνοῦμε. Μά, ἀκόμη κι ἐὰν δὲν τὰ καταφέρουμε, σὲ κάποιο/κάποια ἀπὸ αὐτά, νὰ μάθουμε νὰ ἀποδεχόμεθα, ὅσο τὸ δυνατὸν ταχύτερα, τὴν ὁποιανδήποτε ἀπώλεια.
Ἕνα ἀπὸ τὰ ὅπλα μας λοιπόν, ὅσο κι ἐὰν ἀκούγεται σκληρό, εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἀπωλείας ὡς κάτι δεδομένου. Δὲν πρόκειται γιὰ ἧττα, ἀλλὰ γιὰ συνειδητότητα. Διότι μόνον ὅταν καταφέρουμε νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν ἀπώλεια, θὰ μποροῦμε καὶ πάλι νὰ ξεκινήσουμε, μὲ νέες δυνάμεις, γιὰ τοὺς ἐπομένους ἀγῶνες ποὺ θὰ κατακτήσουμε.

Φιλονόη

εἰκόνα