Μία ἐρώτησις ἀστεία, ἐὰν ἀναλογισθοῦμε πὼς τὴν σήμερα σωτῆρες δὲν ὑπάρχουν.
Οἱ σωτῆρες πέθαναν, μαζὺ μὲ κάθε τι ποὺ ἐπρόδωσαν.
Καὶ μείναμε σαστισμένοι ὅλοι μας νὰ κυττᾶμε τὸ αὔριο δίχως ἐλπίδες, ὄνειρα, προοπτικές…

Ποιός θά μέ σώση;
Ποῦ εἶναι ὁ ἡγέτης πού περιμένουμε;
Πότε θά ἔλθη;
Γιατί δέν ἔχουμε σημάδια του;

Γιατί διερωτώμεθα;
Ἔχουμε ἐμεῖς μετατραπεῖ σέ αὐτό πού θά ἔπρεπε νά εἴμαστε, ὡς πολῖτες, γιά νά ἔχουμε κι ἕναν ἡγέτη ὅπως θά ἔπρεπε νά εἶναι ἕνας καλός ἡγέτης; Ἤ μήπως περιμένουμε νά ἔλθῃ, ἀπὸ κάπου, ἔτσι, ξαφνικά, γιά νά μᾶς βγάλῃ ἀπό τό τέλμα μας, ἀγγίζοντάς μας μέ τό …μαγικό του ῥαβδί;;

Εἶναι ἄδικο γιὰ ὅλους μας νὰ μεταβιβάζουμε τὰ ὅποια λάθη μας, μικρὰ ἤ μεγάλα, σὲ ἄλλους καὶ νὰ ἀναμένουμε ἕναν, κάποιον, ἄγνωστο μὰ ἐλπιδοφόρο, νὰ τοῦ τὰ φορτώσουμε, γιὰ νὰ μᾶς λύσῃ προβλήματα δεκαετιῶν ἤ καὶ αἰώνων …μαγικά!!! Διότι τὰ λάθη δὲν εἶναι μόνον τῶν ἄλλων, ἀλλὰ καὶ δικά μας.
Καὶ ἡ σημερινὴ κατάντια δὲν εἶναι μόνον ἀποτέλεσμα τῶν πράξεων τῶν ἄλλων ἀλλὰ καὶ τῶν δικῶν μας.
Ἡ συλλογικότης τῆς ἀνευθυνότητος θὰ πρέπη σιγὰ σιγὰ νὰ μετατραπῇ σὲ ἀτομικὴ ὑπευθυνότητα.
Καὶ μόνον τότε θὰ μπορέσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς γιὰ νὰ ἔχουμε ἄξιον ἡγέτη θὰ πρέπη πρῶτα ἐμεῖς νὰ ἔχουμε μετατραπεῖ σὲ ἀξίους πολῖτες.

Ἔως τότε ἄς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ…
Ἄς ἀρχίσουμε νὰ μετατρέπουμε τοὺς ἑαυτούς μας σὲ πολῖτες καὶ νὰ ἀφήνουμε πίσω μας τὴν μαζικότητα τῆς ἀνωνυμίας καὶ τῆς ἀνευθυνότητος.
Μόνον τὸ ἄτομο ποὺ ἐπιλέγει νὰ γίνῃ κομμάτι συνόλου ἔχει ἐλπίδες νὰ μετατραπῇ σὲ κύτταρον κοινωνίας.
Μόνον ἐὰν ἀφήσουμε πίσω μας τὴν ταὐτότητα τοῦ ψηφοφόρου, ξεκινώντας τὴν αὐτοεκπαίδευσίν μας, θὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιφέρουμε τὴν ποθητὴ ἀνατροπή.
Διότι ἡ ἀνατροπή, γιὰ νὰ συμβῇ, πρέπει πρῶτα νὰ ἔχῃ κτισθῇ μὲ γερὰ θεμέλια, μέσα μας.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ὁ πολίτης εἶναι κατ’ ἀνάγκην ΚΑΙ ὁπλίτης. Τό ἐνθυμούμεθα;

εἰκόνα