Ὅ,τι δήποτε ἀπὸ τὶς «αὐτοματοποιημένες» συμπεριφορές μας μᾶς «ὑποχρεώνει» νὰ καταλήγουμε δυστυχεῖς καὶ φοβισμένοι, ἔχει κάποιο αἴτιον κάπου στὸ παρελθόν μας. Τὸ αἴτιον αὐτὸ εἶναι μία ἐρμηνεία ἑνὸς σημαντικοῦ, γιὰ ἐμᾶς, γεγονότος ποὺ μᾶς ἔχει σημαδεύση ἐντόνως, σὲ περιόδους τέτοιες ποὺ ἀδυνατούσαμε νὰ προστατευθοῦμε μόνοι μας καὶ ἀναμέναμε ἀπὸ τὸ περιβάλλον μας νὰ σπεύσῃ γιὰ νὰ μᾶς προστατεύσῃ, δίχως ὅμως καὶ νὰ (θέλὴ ἢ νὰ δύναται νὰ τὸ) πράξῃ.

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ «πληγὴ» εἶναι καὶ ἡ «κινητήριος δύναμις» ποὺ μᾶς «ὠθεῖ» νὰ «βγαίνουμε ἐκτὸς ἑαυτοῦ» ὅταν ὅ,τι δήποτε μᾶς τὴν «ξύνει». Κι ἐνᾦ, ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως, δὲν φαίνεται νὰ συνδέονται μεταξύ τους τὰ τότε μὲ τὰ σημερινά μας δεδομένα, ἐν τούτοις, ἀκριβῶς διότι ἀνασύρουν στὴν ἐπιφάνεια μέρος (ἢ καὶ τὸ ὅλον τῶν) αἰσθημάτων ποὺ μᾶς ἔκαναν νὰ αἰσθανθοῦμε ἀδύναμοι καὶ εὐάλωτοι, καταλήγουμε νὰ συμπεριφερόμεθα ἀκραίως γιά, φαινομενικῶς, ἁπλᾶ ἢ κι ἀσήμαντα ζητηματάκια.  

Κατὰ τὴν αὐτὴν λογική, τῆς «συνδέσεως» τῶν εἰκόνων/ἐμπειριῶν μας μὲ τὸ παραγόμενο αἴσθημα, μεταξύ τους, στήνεται ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τῆς σκέψεώς μας, τοῦ χαρακτῆρος μας καὶ τῶν συμπεριφορῶν μας σὲ πολὺ μικρὲς ἡλικίες. Πρὸς τοῦτον εἰκόνες/ἐμπειρίες ποὺ ἐγέννησαν αἴσθημα ἀσφαλείας, ἀνεξαρτήτως τῆς προελεύσεώς τους, αὐτομάτως «ἀποθηκεύονται»  σὲ ὅλον ἐκεῖνον τὸν ἐσωτερικό μας μηχανισμὸ ποὺ μᾶς κάνει νὰ αἰσθανόμεθα ἀσφαλεῖς, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν αὐτὸ κάποτε μᾶς τὸ παρεῖχε τὸ τότε μητρικὸ χάδι ἢ ἐὰν τώρα ἀναδύεται ἀπὸ τὶς πρόσφατες ἐπαγγελματικές μας ἐπιτυχίες ἢ ἀκόμη κι ἐὰν τὸ βιώνουμε ἀπὸ τὴν τωρινὴ ἀγκαλιὰ τοῦ παιδιοῦ μας.

Ἐὰν ὅμως μία τρυφερὰ εἰκόνα τῆς καθημερινότητός μας σήμερα ἢ μία εὐχάριστος στιγμή μας ἢ κάποια ἐπιτυχία μας μᾶς παραπέμπει (αὐτοματοποιημένως) σὲ στιγμὲς κατὰ τὶς ὁποίες αἰσθανθήκαμε ἀσφαλεῖς καὶ γλυκὰ ἢ τρυφερὰ στὸ παρελθόν μας, εἴτε μέσα στὴν οἰκογένειά μας εἴτε μέσα στὸ φιλικὸ περιβάλλον μας εἴτε ἀκόμη καὶ μόνοι μας, κατὰ τὴν αὐτὴν λογικὴ μία δύσκολος στιγμή μας τότε εἶναι καὶ τὸ βασικὸν αἴτιον πολλῶν σημερινῶν μας συμπεριφορῶν. Κι αὐτὸ διότι κατ’ ἀντιστοιχίαν, ἕνα δυσάρεστο αἴσθημα τῶν παιδικῶν μας χρόνων, ποὺ προεκάλεσε ἕναν σοβαρὸ κλονισμό μας κάποτε, εἶναι καὶ ἡ πηγὴ τῶν σημερινῶν μας κακῶν στιγμῶν.

Κάθε φορὰ λοιπὸν ποὺ νοιώθουμε πανομοιοτύπως, δίχως νὰ μποροῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε ἢ νὰ τὸ ἐλέγξουμε (ἐφ’ ὅσον εἶναι ἕνας «μηχανισμὸς αὐτοματοποιημένος») μᾶς «ὑποχρεώνουμε» νὰ ξανὰ βιώσουμε ὅλην ἐκεῖνην  τὴν βιαία, γιὰ ἐμᾶς, περίοδο, ποὺ μᾶς ἐγέννησε τὸν ἔντονο φόβο ἢ μίαν μεγάλη σειρὰ ἀπογοητεύσεων ἢ κάποιαν περίοδο μὲ ἔντονο μοναξιά. Καί, τελικῶς, δίχως νὰ τὸ ἐννοοῦμε, καταλήγουμε νὰ συμπεριφερόμεθα ἀκραίως γιὰ ἀστεία ζητήματα, τὴν στιγμὴ ποὺ σαφῶς γνωρίζουμε πὼς κάτι τετοιο εἶναι καὶ παράλογον καὶ ἀναίτιον. Μά, αὐτό, ὅταν ἡρεμήσουμε, τὸ ἀντιλαμβανόμεθα στὸ συνειδητό μας ἐπίπεδον, ἀδυνατῶντας νὰ τὸ ἐρμηνεύσουμε. Στό βαθύτερον, ὅμως ἐπίπεδον, στό ὑποσυνείδητον, ἔχουμε τολμήση νά …σκαλίσουμε τόσο ὅσο νά διακρίνουμε, νά κατανοήσουμε καί νά ἐπουλώσουμε ὅλα μας τά τραύματα πού μᾶς σημαδεύουν;

Ναί, δὲν εἶναι ἁπλῆ διαδικασία, ἀλλὰ εἶναι ἀναγκαία. Ἐὰν ἐπιτύχουμε νὰ διακρίνουμε, λίγο-λίγο, κάθε μας μικρὸ ἢ μεγάλο παιδικὸ τραῦμα, τότε θὰ διαπιστώσουμε πὼς σιγά-σιγά, μὰ σταθερά, θὰ ἐπαναφέρουμε τὸ χαμόγελο στὶς ζωές μας. Κι αὐτὸ θὰ συμβῆ διότι τελικῶς θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὸ ἐσωτερικό μας αἴσθημα ἀσφαλείας θὰ ἀνακτηθῇ μόνον ἀπὸ ἐμᾶς καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ὅλες ἐκεῖνες οἱ συμπεριφορές μας ποὺ ἐξωτερικεύουν ἀνασφάλειες, θὰ καταῤῥεύσουν μόνες τους.

Φιλονόη

εἰκόνα