Ὅσο ἐμεῖς σκύβουμε, διαρκῶς καὶ περισσότερο, τόσο περισσότερο οἱ μπότες τῶν δυναστῶν μας θὰ μᾶς συνθλίβουν. Ὅσο ἐμεῖς προσαρμοζόμεθα σὲ νέα, διαρκῶς στενότερα, ὅρια, τόσο αὐτὰ διαρκῶς θὰ στενεύουν. Κι ὅσο ἐμεῖς σιωποῦμε ἀπὸ φόβο, τόσο αὐτὸς ὁ φόβος θὰ πολλαπλασιάζεται μὲ ὅλους τοὺς τρόπους.

Ἔχουμε ἀντιληφθῶ πώς οἱ βασικοί συνεργοί στά εἰς βάρος μας ἐγκλήματα εἴμαστε ἐμεῖς καί μόνον ἐμεῖς; Ἔχουμε συνειδητοποιήση πώς κάθε δική μας ὑποχώρησις συνιστᾶ νίκη γιά τά σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας; Ἔχουμε κατανοήση τόν μηχανισμό δουλοποιήσεώς μας;

Καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀνακύπτει εὐλόγως, ἀπὸ ὅλα αὐτά εἶναι τό: «γιατί νά μᾶς χαρισθοῦν;». Γιατί νά μᾶς λυπηθοῦν; Γιατί νά μειώσουν τίς εἰς βάρος μας πιέσεις; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, βάσει ἱστορικῶν καταγρφῶν, γνωρίζουμε πὼς ὁ δυνάστης, ὁ κάθε δυνάστης, ὅσο περισσότερο πιέζει, τόσο περισσότερο, κατ’ αὐτόν, παγιώνεται, διασφαλίζεται καὶ περιφρουρεῖται ἡ ἐξουσία του. Ποιός δυνάστης θά ἀπεφάσιζε, γιὰ λόγους ἐλεημοσύνης, νά μειώσῃ κάτι ἀπό αὐτά πού ἐπέβαλε, ἐάν κρίνεται ἡ δική του δυναστεία;

Γιατί λοιπόν νά μᾶς χαρισθοῦν; Θὰ ἐπιχειρήσουν, συνειδητῶς, νὰ μᾶς ἐξαφανίσουν. Τὸ ἐὰν θὰ τὸ καταφέρουν, ἤ ὄχι, δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς δικούς τους σχεδιασμούς, παρὰ μόνον ἀπὸ τὴν δική μας ἐπιλογή. Τὸ ἐὰν θὰ ὑποχωρήσουμε ἀκόμη περισσότερο δῆλα δή, ἢ θὰ σταθοῦμε πεισματικὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε κάθε εἴδους ἐπιθέσεως εἰς βάρος μας, εἶναι ἀπόφασις ποὺ λαμβάνεται ἀπὸ κάθε ἄτομον χωριστά, μὲ βασικὸ κριτήριον ὅμως τὸ ποὺ ὁ καθεὶς θέτει τὰ δικά του ὅρια. Ὅσο ὅμως τὰ ὅρια στενεύουν, τόσο οἱ ἀμβλυνόμενες πιέσεις μεγιστοποιῶνται.

Ἐμεῖς λοιπόν τί θά κάνουμε; Θά αὐτοχειριασθοῦμε ἤ θά πολεμήσουμε;

Φιλονόη

εἰκόνα