Ὅλα στὴν ζωή μας, δυσχαιρένουν διαρκῶς διότι κάποιο ἢ κάποια ἐμπόδια ἀνακόπτουν κάθε εἴδους καλοὺς σχεδιασμούς. Ὅμως, στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων*, τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τὰ ἐμπόδια ποὺ παρουσιάζονται ἀλλὰ ἡ ἀπουσία ἀποφασιστικότητος γιὰ νὰ ξεπερασθοῦν. Κι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἀπουσία ἀποφασιστικότητος πατᾶ ἐπάνω στοὺς φόβους μας.

Ὁ φόβος εἶναι κάτι, μικρὸ ἢ μεγάλο, ποὺ μᾶς ἀλλοιώνει τὸ ὁπτικό μας πεδίον, μᾶς διατηρεῖ διαρκῶς ἐν καταστολῇ ἀλλὰ καὶ μᾶς ἐμποδίζει ἀπὸ τὸ νὰ δράσουμε ἔως τῶν ἄκρων. Συνήθως ἀνακαλύπτουμε, πάντα ἐκ τῶν ὑστέρων, πὼς θὰ μπορούσαμε, ἐὰν εἴχαμε λίγο ἀκόμη κουράγιο, νὰ φθάσουμε σὲ ἕνα καλὸ ἀποτέλεσμα, πρὶν νὰ παραιτηθοῦμε. Μὰ αὐτὸ τὸ ἀποτέλεσμα, ποὺ δὲν ἦλθε, τὸ ἀποκαλοῦμε ἀποτυχία, τὸ φορτώνουμε στὶς πλάτες μας καὶ τὸ χρησιμοποιοῦμε εἰς βάρος μας, πρὸ κειμένου τὴν ἐπομένη φορὰ νὰ εἴμαστε λιγότερο τολμηροί.

Ὁ φόβος εἶναι φύλαξ, ἀλλὰ καὶ ὁδηγός μας. Κακῶς τὸν ἀφήνουμε μόνον του νὰ ἐξαπλώνεται μέσα μας καὶ νὰ μᾶς δηλητηριάζει. Ἡ πραγματική μας ἀνάγκη εἶναι νὰ «μιλήσουμε» μαζύ του, νὰ τὸν ἀφήσουμε νὰ «ἁπλωθῇ» γιὰ νὰ τὸν δοῦμε ὅπως ἀκριβῶς εἶναι καί, τελικῶς, νὰ τὸν χρησιμοποιήσουμε ὡς φίλο μας καὶ σύντροφό μας. Εἶναι ἐδῶ γιὰ νὰ μᾶς προστατεύῃ κι ὄχι γιὰ νὰ μᾶς φυλακίζῃ.
Κάθε φορὰ ποὺ καταφέρνουμε νὰ συνομιλήσουμε μαζύ του καὶ νὰ τὸν ἀποδυναμώσουμε, τόσο ὅσο χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ μὴν μᾶς ἀκινητοποιῇ, παρὰ μόνον νὰ μᾶς διδάσκῃ, μικραίνει καὶ γίνεται μία τόση δὰ φωνούλα, ποὺ τῆς ἐπιτρέπουμε ἐμεῖς νὰ ὑπάρχῃ μόνον ὅταν χρειάζεται νὰ μᾶς συμβουλεύσῃ σωστά.
Σὲ ὅλες τὶς ἄλλες περιπτώσεις καλὸ εἶναι νὰ τὸν ἀφήνουμε πίσω μας, διότι δίχως του εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ζωὴ καὶ νὰ ξεκινήσουμε νὰ κερδίζουμε, ἕναν πρὸς ἔναν, ὄλους ἐκείνους τοὺς ἀγῶνες ποὺ θεωρούσαμε, ἔως τώρα, ἀδυνάτους.

Φιλονόη

* Λέω «στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων» διότι, ὠς γνωστόν, ὑπάρχουν καὶ οἱ λάθος ἐπιλογές, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως, ἐὰν δὲν τὶς παραδεχθοῦμε συντόμως, σίγουρα θὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ ἀποτυχία. Καί, φυσικά, ὄσο περισσότερο ἀργήσουμε νὰ δοῦμε τὸ λάθος μας, τόσο μεγαλύτερες θὰ εἶναι οἱ ἀπώλειές μας.

εἰκόνα