Τὸ δυσκολότερον καὶ σημαντικότερον στάδιον αὐτῶν ποὺ ἔχουμε νὰ διανύσουμε εἶναι ἡ ἐπιλογὴ τῶν συντρόφων.
Κι αὐτὸ διότι ἡ πορεία πρὸς τὴν Ἄνοδον καὶ τὴν Ἐλευθερία συνιστᾶ Ἀνάγκη ἐξευρέσεως σπουδαίων καὶ σημαντικῶν συντρόφων, ποὺ θὰ συνιστοῦν κι αὐτοί, μὲ τὴν σειρά τους, κρίκους τῆς ἰδίας ἁλυσίδος.

Τρία εἶναι τὰ κυριότερα κριτήρια:

• Ἡ διαίσθησίς μας…
• Ἡ ἐπίγνωσις τοῦ κοινοῦ μας σκοποῦ, ἡ δέσμευις σὲ αὐτόν καὶ ἡ αὐταπαρνησις…
• Ἡ αἴσθησια ἀλληλο-ἀσφαλείας καὶ ἀλληλο-θαυμασμοῦ, μά, κυρίως ἡ άλληλο-«συμπλήρωσίς» μας μὲ αὐτούς, σὲ ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν σὲ θέματα γνώσεων καὶ βημάτων πρὸς τὴν Ἐλευθερία.

Οἱ σύντροφοι δὲν ἐπιλέγονται στὸ «κρασί», στὸν «χορό» καὶ στὴν «χαλαρότητα». Οἱ σύντροφοι ἐπιλέγονται στοὺς ἀγῶνες, στοὺς προβληματισμούς, στὰ διλήμματα, στὶς ἀποφάσεις, στὶς δύσκολες στιγμὲς καὶ στὶς ἐπιτυχίες. Οἱ σύντροφοι μᾶς «μιλοῦν» βαθειὰ μέσα μας καί, ἀκόμη κι ἐὰν δὲν ἔχουμε συχνὲς συναντήσεις, γνωρίζουμε πὼς μὲ αὐτοὺς θὰ πορευθοῦμε.
Στὴν πραγματικότητα τοὺς γνωρίζουμε ἤδη, ἀκόμη κι ἐὰν κάποιες φορὲς ἀρνούμεθα νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε.

Ἐπὶ πλέον τῶν παραπάνω σαφῶς καὶ πρέπει, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀφήσουμε πίσω μας τὶς ἐμμονές μας, τὶς ἀδυναμίες μας καὶ τὰ θέλω μας, ἐφ΄ ὅσον ξημερώνει συντόμως ἡ ἡμέρα ἐκείνη ποὺ μόνον τὰ «πρέπει» μας θὰ ὀφείλουμε νὰ ὑποστηρίζουμε καὶ νὰ ὑπερασπιζόμεθα. Κάποια «πρέπει» ποὺ δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ πεποιθησιακὰ κατάλοιπα ἀλλὰ μὲ Φυσικοὺς Νόμους καὶ Κανόνες, ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχουμε ἀνακαλύψει καὶ ποὺ ὅταν θὰ ἐμφανίζονται ἐμπρό μας, ὡς Ἀνάγκη, θὰ συνιστοῦν ἐπὶ πλέον μονόδρομο καὶ …«θέσφατον».

Φιλονόη

εἰκόνα