Τὰ «σημάδια» μᾶς ἐδόθησαν ἐγκαίρως ἀλλὰ ἐμεῖς, στὸ σύνολόν μας, τὰ ἀγνοήσαμε.
Ἡ κοινωνία μας «πεθαίνει» καὶ πολὺ καλῶς κάνει, ἐφ΄ ὅσον ὄχι μόνον περιφρονεῖ τὰ αὐτονόητα χλευάζοντάς τα, ἀλλὰ ἀκόμη κι ἐὰν τμήματά της ἀντιλαμβάνονται τὰ στοιχειώδη, ἐξακολουθοῦν νὰ ἀδιαφοροῦν «κλωσσῶντας» τὴν ἀδράνειά τους ἤ, ἀκόμη χειρότερα, αἰσθανόμενα μουδιασμένα λόγῳ μοναχικότητος.

Ἡ ἀδράνεια ὅμως, ὅπως φυσικὰ καὶ τὸ μούδιασμα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, δὲν ἐπιλύει ἀλλὰ πολλαπλασιάζει τὰ προβλήματα ἐνᾦ, οὔτως ἢ ἄλλως, ἐπιφέρει καταληκτικῶς τὴν αὐτοχειρία. Ὅταν λοιπὸν μία κοινωνία αὐτοχειριάζεται δὲν ἔχει καὶ πολλὰ γιὰ νὰ σκεφθῇ. Ἀφήνεται ἔως τῆς τελικῆς της ἐκπνοῆς στὴν Μοίρα της.

Καί τί κάνουμε τελικῶς; Θά ἀφεθοῦμε ἐν τελῶς; Θά πολεμήσουμε; Ποίους θά πολεμήσουμε; Μέ τί; Ποίοι θά εἶναι οἱ σύντροφοί μας; Πότε θά ξεκινήση ἐπί τέλους αὐτή ἡ Μάχη γιά νά προετοιμασθοῦμε καταλλήλως;

Γιὰ τὴν ὤρα φίλοι μου αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα, καθὼς καὶ ἀμέτρητα ἄλλα, δὲν ἀπαντῶνται σαφῶς. Αὐτὸ στὸ ὁποῖον ὀφείλουμε νὰ ἑστιάσουμε (πρὸς ὤρας λέμε καὶ μόνον!!!) εἶναι τὸ πῶς θὰ καταφέρουμε νὰ ἐπιβιώσουμε, μὲ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρους συντρόφους, μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν λαίλαπα. Διατί, ἀκόμη, ἡ διαδικασία τῆς καταῤῥεύσεως δὲν ἔχει ὁλοκληρωθῆ. Ἔως τῆς πλήρους λοιπὸν ὁλοκληρώσεώς της τὸ μόνον ποὺ μποροῦμε νὰ πράξουμε εἶναι τὸ νὰ ἐπιβιώσουμε.

Καί μετά; Μετά τί; Πῶς; Πότε; Μέ ποίους; Ποῦ;
Μετά, στὴν διάρκεια τῆς διαδικασίας ἐπαναδομήσεως τοῦ κόσμου μας θὰ ὑποχρεωθοῦμε καὶ νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὰ πάντα μά, κυρίως, θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ μετουσιωθοῦμε σὲ πραγματικοὺς πολεμιστές, πρὸ κειμένου νὰ μποροῦμε κάθε στιγμὴ νὰ στεκόμεθα μόνοι μας, ὑπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Διότι τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς πρέπει (καὶ μᾶς πρέπει) νὰ μάθουμε ξανά, ἀπὸ τὴν ἀρχή, πὼς δὲν χαρίζεται μὰ κερδίζεται.
Ἐὰν δὲν μετουσιωθοῦμε σὲ μαχητὲς συνειδητοποιημένους, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιπαρερχόμεθα κάθε κινδύνου, δὲν θὰ ὑπάρξη γιὰ ἐμᾶς τόπος νὰ σταθοῦμε.
Ἔως τότε ὅμως ἂς μεριμνήσουμε γιὰ τὰ ἄμεσα.
Τὰ σημάδια βοοῦν… Ἂς μὴν χρονοτριβοῦμε ἄλλο…

Φιλονόη

εἰκόνα