Εἶναι ἕνας μονόδρομος αὐτὴ ἡ πορεία, ἐντὸς τῆς ὁποίας ἔχουμε εἰσέλθει ἐδῶ καὶ χρόνια.
Εἶναι μία μακρὰ διαδρομή, ἐπίπονος, κοπιώδης καὶ  ἐλάχιστοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ φθάσουν στὸ πέρας της.
Μὰ ὅλοι μας ὀφείλουμε νὰ προσπαθήσουμε γιὰ νὰ φθάσουν αὐτοί, οἱ ἐλάχιστοι, ποὺ θὰ ἀντέξουν, ἐκεῖ ποὺ πρέπει, ὅταν πρέπῃ.

Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα, καλὸ θὰ εἶναι, τώρα εἰδικῶς ποὺ καὶ οἱ τελευταῖες ἐλπίδες γκρεμίζονται, νὰ «ξεφλουδίσουμε» ὅλα αὐτὰ ποὺ θεωροῦμε ὡς «θέσφατα». Ὅσο ἀντέχουμε… ὅσο… Διότι εἶναι ἡ Ἀνάγκη πλέον ποὺ ὀφείλουμε νὰ προτάξουμε ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, γιὰ νὰ μπορέσουμε, ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ τὴν δική του πλευρά, νὰ συμβάλῃ στὸν ἀγῶνα. Καὶ δὲν εἴμαστε ἀμέτοχοι, ἐφ΄ ὅσον ὅλοι μας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν τὸ πιστεύουμε ἢ τὸ αἰσθανόμεθα, διαβιώντας στὸν πλανήτη, μετέχουμε καὶ συμμετέχουμε σὲ ὅλα ὅσα ἀφοροῦν στὸν πλανήτη.

Ἂς ἀναρωτηθοῦμε λοιπὸν γιὰ τὸ ἐὰν ἀξίζουμε …κι ἀντέχουμε τῶν καρπῶν τῆς Ἐλευθερίας, ἀν τὶ νὰ ἀπογοητευόμεθα καὶ νὰ τρομάζουμε ἀπὸ τὶς εἰς βάρος μας τακτικές.
Ἂς ἀναλογισθοῦμε ἐὰν ἔχουμε τὸ σθένος καὶ τὴν θέλησιν νὰ ἀφήσουμε πίσω μας τὰ ὅσα μᾶς καταστέλουν…
Ἂς τολμήσουμε νὰ ὀνειρευθοῦμε αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε, ὄχι γιὰ νὰ κερδίσουμε ἐμεῖς κάτι, ἀλλὰ γιὰ νὰ γνωρίζουμε πὼς κάναμε τὸ καλλίτερον γιὰ ὅλους μας.

Φιλονόη

εἰκόνα