Μεγάλη ἡ ἄρνησις στὸν κόσμο μας. Μεγαλυτέρα ἡ ἀπουσία ἐμπιστοσύνης.
Χειροτερεύουν διαρκῶς οἱ σχέσεις μας καὶ τὸ ἐπίπεδον ἐπικοινωνία μας ἐξαϋλώνεται…
Καὶ μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ ὁ φόβος τῆς μοναξιᾶς μᾶς ἀπειλεῖ… 
Κρίμα ὅμως…
Κρίμα ὅμως γιατί ἐδῶ ἤλθαμε μόνοι μας καὶ μόνοι μας θὰ φύγουμε.
Κρίμα διότι δὲν ἔχουμε ἀντιληφθῆ αὐτήν, τὴν πασιφανῆ ἀρχὴ τοῦ κόσμου μας…
Κρίμα, διότι τελικῶς, ἐὰν συνειδητοποιήσουμε πὼς αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ μοναξιὰ εἶναι καὶ τὸ ὅπλο μας, θὰ παύσουμε νὰ κυττᾶμε γύρω μας καὶ θὰ ἐπικεντρωθοῦμε μέσα μας….
Καὶ τότε ἴσως νὰ ἀνακαλύψουμε πὼς ὁ μόνος πραγματικὰ ἔμπιστός μας φίλος, ὁ μόνος στὸν ὁποῖον δυνάμεθα νὰ βασισθοῦμε καὶ ὁ μόνος ἀπὸ τὸν ὁποῖον ὑποχρεούμεθα νὰ ἀξιώσουμε καὶ νὰ πρσφέρουμε σεβασμό, εἴμαστε ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς.
Κυττᾶμε πάντα γύρω μας ἀλλὰ ξεχάσαμε τὸν σημαντικότερον καὶ σπουδαιότερον καὶ ἀναγκαιότερον φίλο μας: ἐμᾶς.