Ἐὰν καταφέρουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς διαβιοῦμε σὲ φυλακή, τότε, σιγὰ σιγά, μὰ σταθερά, μποροῦμε νὰ ἀρχίσουμε νὰ διακρίνουμε ἀρχικῶς τὸ εἶδος της μά, στὴν συνέχεια, ἕναν πρὸς ἕναν, ὅλους τοὺς δεσμοφύλακές μας. Ἐὰν τοὺς ἀντιληφθοῦμε, τότε εἶναι εὐκολότερον τὸ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτούς.

Οἱ δεσμοφύλακές μας σπανίως φοροῦν στολὴ δεσμοφύλακος. Εἶναι ἐνδεδυμένοι σὰν κι ἐμᾶς, ἀλλὰ ἐμφανίζονται, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν τοὺς περιμένουμε, γιὰ νὰ μᾶς …«συνεφέρουν» καὶ νὰ μᾶς ἐπαναφέρουν ταχύτατα στὰ κελλιά μας.

Ἡ πρώτη σειρὰ δεσμοφυλάκων, τῆς «ἀμέσου δράσεως», εἶναι οἱ «δικοί μας ἄνθρωποι». Εἶναι ὁ σύντροφός μας, ἡ μάννα μας, ὁ ἀδελφός μας, ὁ παιδικός μας φίλος, ἡ γειτόνισσα, ἢ ἀκόμη καὶ τὸ ἴδιο μας τὸ παιδί.  Εἶναι αὐτοὶ ποὺ κραδαίνουν τὰ «πρέπει» γιὰ νὰ πνιγοῦμε στὶς ἀμφιβολίες ἢ ἀκόμη καὶ στὶς ἐνοχὲς καὶ νὰ παύσουμε κάθε μορφὴ ἀντιδράσεώς μας. Διότι, ὡς γνωστόν, τὸ πρῶτο ὅπλο τῶν δεσμοφυλάκων εἶναι ἡ πειθώ.

Ἡ πειθώ, ὡς ὅπλο, γεννᾶ καὶ συντηρεῖ τὶς ἀμφιβολίες, ποὺ μὲ τὴν σειρά τους γεννοῦν ἐνοχές. Αὐτὲς οἱ ἐνοχὲς εἶναι ποὺ τελικῶς ἀπομειώνουν τὰ ἐπίπεδα αὐτοεκτιμήσεως καὶ αὐτοπεποιθήσεως τοῦ «ἐπαναστάτου», μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ἴδιος νὰ κατεβάζῃ τὸ κεφάλι καὶ νὰ ἐπιστρέφῃ στὰ ἴδια, ἥσυχα ἤσυχα.

Ἐὰν τὸ πρῶτο ὅπλο, τῆς πρώτης σειρᾶς δεσμοφυλάκων, δὲν δράσῃ κατασταλτικῶς, τότε ἀπειλεῖ τὸν «ἐπαναστάτη» τὸ ἐπόμενον. Τὸ δεύτερό τους ὅπλο εἶναι ἡ κατακραυγή. Αὐτὸ τὸ ὅπλο τὸ χειρίζονται κυρίως δεσμοφύλακες τοῦ εὑρυτέρου περιβάλλοντος, ποὺ δὲν τοὺς δένουν δυνατὰ συναισθήματα συμπαθείας μὲ τὸν «ἐπαναστάτη». Ἡ κατακραυγὴ ἀπομονώνει πλήρως τὸν «ἐπαναστάτη» καὶ τὸν τρομοκρατεῖ. Αὐτὴ ἡ κατακραυγὴ ἐὰν δουλεύσῃ συνδυαστικὰ μὲ τὴν πειθώ, ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ προκαλέσῃ πανικὸ στὸν «ἐπαναστάτη» καὶ νὰ τὸν περιθωριοποιήσῃ τόσο, ὅσο νὰ μουδιάσῃ πλήρως.

Ἐὰν καὶ ἡ κατακραυγὴ δὲν συνετίσῃ τὸν «ἐπαναστάτη», τότε ἀναλαμβάνουν νὰ τὸν καταστείλουν οἱ ἐπόμενες σειρὲς δεσμοφυλάκων. Αὐτοὶ εἶναι καὶ οἱ σκληρότεροι. Εἶναι οἱ ἀρχὲς καὶ δύνανται νὰ χρησιμοποιήσουν ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς βιαιότητες, δίχως νὰ κριθοῦν ἢ νὰ στοχοποιηθοῦν. Αὐτοὶ εἶναι τὸ κράτος καὶ οἱ διάφορες ὑπηρεσίες του. Εἶναι οἱ ἔνοπλες δυνάμεις (ἀστυνομία καὶ στρατός), ἡ δικαιοσύνη καὶ οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες. Αὐτοὶ μποροῦν νὰ ἐξοντώσουν πλήρως κάθε μορφὴ ἀντιδράσεως, μὲ τόσο ἀκραία βιαιότητα, ποὺ ἡ καταστολὴ νὰ δρᾷ στὶς συνειδήσεις τῶν πολλῶν ὡς παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν, πρὸ κειμένου νὰ μὴν μπορῇ κάποιος, στὸ μέλλον, νὰ διανοηθῇ ἀνάλογες πράξεις.

Εἶναι γεγονὸς πὼς εἶναι δυσβάστακτον τὸ νὰ σηκώνῃ κάποιος μόνος του τὸ βάρος μίας ἀντιδράσεως. Γιὰ αὐτὸ καὶ λοιδωρεῖται τόσο, ὅσο νὰ μὴν τοῦ μένουν κουράγια γιὰ δεύτερες σκέψεις. Συνήθως ἐπιστρέφει ταχύτατα στὸ κελλί του, ἰδίως ἐὰν ἡ κατακραυγὴ ἐξαπλωθῇ. Ἐὰν ἡ κατακραυγὴ δὲν ἀποδώσῃ, τότε ἄλλα ὅπλα ἐμφανίζονται. Καί, κάθε φορά, αὐτὰ τὰ ὅπλα εἶναι περισσότερο ἀποτελεσματικά.

Μία σημαντικὴ λεπτομέρεια ὅμως ἐδῶ, ποὺ κάνει αὐτὰ τὰ ὅπλα νὰ λειτουργοῦν ἤ ποὺ ἐξ ἀρχῆς τὰ καταστρέφει. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα… Αὐτὰ τὰ ὅπλα καὶ  αὐτοὶ οἱ δεσμοφύλακες εἶναι ὅ,τι εἶναι μόνον μέσα στὸ μυαλό μας.
Ἐὰν ὁ «ἐπαναστάτης», δῆλα δὴ ἐμεῖς, ἔχῃ ἀμφιβολίες γιὰ τὶς ἐπιλογές του, τότε ὅλα τὰ προηγούμενα εἶναι εὔκολο νὰ τὸν ὑποχρεώσουν νὰ ἐπιστρέψῃ στὸ κελλί του. Ἄλλως τέ, ὡς γνωστόν, ὁ πρῶτος καὶ  σπουδαιότερος δεσμοφύλαξ μας, εἴμαστε ἐμεῖς.

Ἐὰν ὅμως εἶναι σίγουρος γιὰ τὶς ἐπιλογές του, ἐὰν δὲν ἔχει παρὰ μόνον ἀδιέξοδα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσῃ, τότε κατὰ νοῦ του πρέπει νὰ συντηρῇ ζωντανὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Γέρου μας.
Ἐκεῖνο τὸ παράδειγμα πού, παρὰ τὶς δυσκολίες καὶ τὶς ἀντιξοότητες, τὰ τιμήματα καὶ τὰ πλήγματα, τοὺς κόπους καὶ τὰ βάσανα, ἄλλαξε τὴν Ἱστορία τοῦ τόπου καὶ τὴν δική μας.

Μένει ὁ Γέρος μας μόνος του πάλι. Αὐτὸς καὶ τὸ ἄλογό του. Ὁ Παπαφλέσσας μάλιστα, γιὰ νὰ τὸν εἰρωνευθῇ, ζήτησε ἀπὸ κάποιον δικό του νὰ μείνῃ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη, γιὰ νὰ μὴν τὸν φᾷν οἱ λύκοι.
«Κι ἔμεινα μόνος μου μὲ τὸ ἄλογό μου εἰς τὸ Χρυσοβίτσι»,
ἐξιστορεῖ ὁ Γέρος μας.
Δὲν τὸ ἔβαλε κάτω. Συνεχίζει! Μόνος πιά, λίγο παρακάτω συναντᾷ ὀκτὼ ἐξαδέλφια του. Στρατοπεδεύουν στὴν Πιάνα, τρεῖς ὧρες ἀπὸ τὴν Τριπολιτσά;
«Ἐγινήκαμεν ἐννιὰ καὶ μὲ τὸ ἄλογό μου δέκα»
λέει ὁ Γέρος. Θλίψις… Οὐδεὶς τὸν ἄκουγε… Μόνος του καὶ πάλι…. Γίνεται ὅμως δέκα νοματαῖοι νά πάρουν μίαν τέτοιαν πολιτεία; Σὲ λίγες ἡμέρες οἱ δέκα νοματαῖοι ἔγιναν κοντὰ τριακόσιοι. Μόλις ὅμως στὶς 6 τοῦ Ἀπρίλη τέσσερις χιλιάδες τοῦρκοι βγῆκαν γιὰ νὰ κτυπήσουν τὸ νέο στρατόπεδον, ἔγιναν ὅλοι καπνός. Κι ἄς τοὺς καλοῦσε ὁ Γέρος μας λέγοντας:
«σηκωθεῖτε μωρὲ νὰ πολεμήσουμε. Ἄνθρωποι εἶναι ὠσὰν ἐμᾶς. Μὴν τοὺς φοβᾶστε!»….
Τζᾶμπα τὰ λόγια… Ἀέρας τὰ ἔπαιρνε… Πάλι μόνος του ὁ Γέρος μας. Οἱ ἄλλοι ὁπλαρχηγοὶ ἔστηναν πολιορκίες καὶ σχέδια πολεμικὰ γύρω ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα κάστρα τοῦ Μοριᾶ. Αὐτὸς ὅμως ἐκεῖ… Καρφὶ στὴν Τριπολιτσὰ πήγαινε… Στὴν διάρκεια τῆς ἀποχωρήσεώς του ἀπὸ τὸ στρατόπεδον τῆς Πιάνας φώναζε διαρκῶς στοὺς τούρκους:
«Ἐλᾶτε ὠρὲ σκυλομουρτάτες πιὸ σιμά. Ἐλᾶτε!!!»

Ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἤ ἔγινε Κολοκοτρώνης;

Ἐὰν ἐκεῖνος, μόνος του στὴν πραγματικότητα, ἐπέτυχε τόσα μεγάλα, τότε κι ἐμεῖς μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀναλογοῦν…

Φιλονόη

εἰκόνα