Ὡς …«γέφυρα» γιὰ νὰ γνωρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, τὶς ἀνάγκες μας μά, κυρίως, τὸ ὁποιοδήποτε Χρέος μας.

Τί ἄλλο ἀπό …«γέφυρα» λοιπόν θά μποροῦσαν νά εἶναι τά συναισθήματά μας;
Αὐτά δέν εἶναι ὁ δείκτης εὐαρεσκείας ἤ δυσαρεσκείας μας;
Αὐτά δέν εἶναι ὁ δείκτης χαρᾶς καί φόβου μας;
Αὐτά δέν εἶναι ὁ δείκτης τῆς ἱκανοποιήσεως ἤ τῆς ἀδιαφορίας μας;
Γιατί νά μήν τά μετατρέψουμε σέ κάτι χρήσιμο, παρατηρώντας τα καί μαθαίνοντας ὅσα περισσότερα μποροῦμε γύρω ἀπό αὐτά τούς ἑαυτούς μας;

Διότι αὐτὸ εἶναι τὰ συναισθήματά μας. Εἶναι ὁ ἀναγκαῖος δείκτης ποὺ θὰ μᾶς προειδηοποιῆ, ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον ἀδυνατοῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸν κόσμο μας.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὁ κόσμος μας εἶναι δομημένος ἀπὸ θετικὰ ἢ ἀρνητικὰ συναισθήματα. Πόσο συχνά τά παρατηροῦμε; Πόσο συχνά τά μετατρέπουμε σέ ἀφορμή αὐτογνωσίας; Πόσο σημαντικά τά θεωροῦμε;

Ὁ πραγματικός μας κόσμος, αὐτὸς ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιοῦμε, δὲν εἶναι ὁ κόσμος ποὺ θὰ θέλαμε, μὲ τὴν λογική μας, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ μᾶς ὁρίζουν τὰ συναισθήματά μας.
Ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα εἶναι οἱ …αἰώνιες δίαιτες. Αὐτὲς ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ …Δευτέρα.

Ἀφ΄ ἑνὸς μᾶς κυβερνᾶ τὸ συναίσθημα, δῆλα δὴ τὸ θέλω μας, καὶ ἐπιλέγουμε τὴν βουλιμία ἀπὸ τὴν ἐγκράτεια, ἀφ΄ ἑτέρου, γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ σημεῖον νὰ χρειαζόμεθα δίαιτα, σημαίνει πὼς νωρίτερα πάλι ἐπιτρέψαμε στὸ θέλω μας νὰ ἐκφρασθῇ, κι ὄχι στὸ «πρέπει» μας, ποὺ θὰ μᾶς ἐπέτρεπε νὰ ἔχουμε ἕνα ἀρμονικότερο σῶμα.

Ποῦ μπαίνει ὅμως τό «πρέπει» καί ποῦ τό «θέλω»;
Τὸ «θέλω» μας θὰ πρέπῃ πρωτίστως νὰ διαχωρισθῇ σὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς κάνουν καλὸ καὶ σὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς καταστρέφουν. Τί θέλω περισσότερο; Νά εἶμαι ὑγιεής ἤ νά ἀπολαμβάνω ἡδονές; Ἐὰν θέλω νὰ εἶμαι ὑγειής, τότε ἐκεῖ μπαίνει κι ἕνα «πρέπει». Ἕνα «πρέπῃ» ὅμως ποὺ δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ καθωσπρεπεισμούς, ἀλλὰ μὲ τὰ δικά μου θέλω καὶ τὴν ἀνάγκη.

Τί ῥόλο ὅμως παίζουν τά συναισθήματά μας στίς σχέσεις μας;
Τὸν αὐτὸν ποὺ παίζουν στὴν σχέσι μας μὲ τὸν ἐαυτό μας. Ἀξιώνουν σεβασμό.
Τὰ συναισθήματα εἶναι δείκτης καὶ ταὐτοχρόνως δὲν γίνεται νὰ κριθοῦν ἐφ’ ὅσον ὑπάρχουν.
Σὲ ὅ,τι μᾶς ἀφορᾷ ὅμως μποροῦμε νὰ «κουβεντιάσουμε» μαζύ τους καὶ νὰ ἀλλάξουμε τὴν πηγὴ δημιουργίας τους, μὲ τὴν βοήθεια τῆς λογικῆς.

Σὲ ὅ,τι ὅμως ἀφορᾷ στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους, τὰ πράγματα εἶναι κάπως πιὸ …μπερδεμένα.
Ἄν καὶ καθρεπτίζουν τὴν πραγματικότητά μας, εἶναι δύσκολο νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸ δικαίωμα ἐκφράσεως διαφορετικῶν συναισθημάτων, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς ὁρίζουμε ὡς ἀποδεκτά, σὲ κάποιους τρίτους.
Ἐπεὶ δὴ ὅμως τὰ πάντα στὸν κόσμο μας ἐκφράζονται μόνον μέσῳ συναισθημάτων, καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἐξετάζουμε πρῶτα ἐμᾶς καὶ μετὰ τοὺς ἄλλους.

Πρῶτα ἐμεῖς προσλαμβάνουμε καὶ μετὰ ἐκφράζουμε. Ἡ ὁποία ὅμως ἔκφρασις προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐρμηνεία. Ἡ ἐρμηνεία βασίζεται σὲ ἄλλα συναισθήματα ποὺ ἔχουν δομήση πεποιθήσεις.
Συνεπῶς; Τί ὀφείλουμε νά ἐρευνήσουμε; Ἐμᾶς ἤ τούς ἄλλους;

Ἐγώ, τὰ συναισθήματά μου καὶ οἱ ἄλλοι.

Μὰ αὐτὴ εἶναι ἡ μία συνθήκη, ποὺ ἐμεῖς, ἐὰν πράγματι θέλουμε, μποροῦμε νὰ τὴν ἀλλάξουμε.
Γιὰ νὰ γίνουν χρήσιμα τὰ συναισθήματά μας, στὸ νὰ ἀλλάξουμε στὶς ζωές μας ὅσα μᾶς δυσκολεύουν, δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ τὰ ἀναγνωρίσουμε ἢ νὰ τὰ ἀποδεκτοῦμε. Ἀπαιτεῖται ἐπὶ πλέον καὶ νὰ τὰ προσεγγίσουμε μὲ ἄλλες ὁπτικές, νὰ ἐντοπίσουμε τὶς ἐρμηνεῖες ποὺ τὰ προκαλοῦν καὶ νὰ φθάσουμε, καταληκτικῶς, νὰ ἐπέμβουμε στὰ αἴτια δημιουργίας τους.
Κι ὅλο αὐτὸ εἶναι ἕνα διαρκὲς ταξείδι, ποὺ ὅσο τὸ διανύουμε, τόσο ὁ κόσμος μας γίνεται πιὸ …δικός μας καὶ ἡ Φύσις μᾶς …«ἐνσωματώνει» στὸν Ἔργο Της.

Φιλονόη