Ἔχουμε μάθη νὰ ἐννοοῦμε ὡς Ἀνάγκη κάτι βίαιο, ποὺ σχετίζεται, συνήθως, μὲ τοὺς ἀγῶνες ἐπιβιώσεως. Ἐν τούτοις ὑπάρχουν καὶ …προστάδιά της, ποὺ τὰ καταδεικνύει ἡ …κοινὴ λογική.  Διότι πάντα ἔχουμε τὶς ἀναγκαῖες προειδοποιήσεις (ἢ τὰ σημάδια τους) πρὸ κειμένου νὰ ξεκινήσουμε τὴν προετοιμασία μας.
Μά τό κάνουμε;

Ἡ φυσικὴ τάσις τοῦ ἀνθρώπου (καὶ ὅλων τῶν ἐμβίων ὄντων) τὸν κρατᾶ σὲ ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερες ἀδρανειακὲς καταστάσεις. Αὐτὴ ἡ τάσις ὅμως τελικῶς ἐπιδρᾶ ἀκόμη καὶ ὅταν τὸ ἔνστικτόν μας βοᾷ ἢ ὅταν λογικὰ ἔχουμε συνειδητοποιήση πὼς ὀφείλουμε νὰ προετοιμασθοῦμε γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε κάτι. Ἐν τούτοις, ἀκριβῶς διότι ἡ ἀδράνεια συνήθως ἐπικρατεῖ, καταλήγουμε νὰ ἀγνοοῦμε τὰ πρό-μηνύματα τῆς Ἀνάγκης, ἀναβάλλοντας διαρκῶς τὶς κινητοποιήσεις μας.

Δὲν ὑπάρχουν ὅμως πλέον τέτοιες πολυτέλειες. Ἐὰν κάποιος διασθάνεται κάτι ἢ ἀναμένῃ κάτι, καλὸ εἶναι, ἐπὶ τέλους, νὰ ξεκινήσῃ νὰ προετοιμάζεται γιὰ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσῃ. Ἡ ὁποιαδήποτε χρονοκαθυστέρησις δὲν θὰ ἀπειλήση μόνον τὸν ἴδιον καὶ τοὺς δικούς του, μὰ καὶ ἕνα μεγάλο μέρος τῶν κοινωνιῶν μας, στὶς ὁποίες ἀνήκουμε.

Δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ παιχνίδια καὶ ἀναβολές, παρὰ μόνον γιὰ δράσεις καὶ ἀποφάσεις. Ὄχι τόσο γιὰ τὰ «ἀπειλητικὰ νέφη τῆς Ἐθνικῆς ἀσφαλείας» (ποὺ σαφῶς αὐξάνονται), μὰ κυρίως γιὰ ὅσα θὰ ἐπακολουθήσουν αὐτῶν.
Καιρός, τέλος πάντων, νὰ κυττάξουμε στὴν «καρδιὰ» τῶν προβλημάτων ἂν τί νὰ τὰ …ἀναλύουμε μόνον.

Φιλονόη

εἰκόνα