Καί ποιός δέν θά ἤθελε νά ζῇ μιά ζωή γεμάτη πάθος καὶ κεραυνοβόλες στιγμές;;
Ἀλλά πῶς νά κάνῃ χῶρο κάποιος στήν καθημερινότητα γιά κάτι τέτοιο;
Καὶ ὕστερα τὸ πάθος μοιάζει σὰν κάτι χαοτικό…
Ἀρκετὰ μὲ τὴν ἀβεβαιότητα τῆς ζωῆς… Φθάνει…

Καὶ ἔτσι, οἱ περισσότεροι κρατοῦν μέσα τους, ἕναν μυστικὸ βωμὸ πάθουςν ποὺ τὸν θυμιατίζουν συχνὰ μὲ τὸ λιβάνι τοῦ ἀνεκπλήρωτου…
Ὅμως στὴν πραγματικότητα τὸ πάθος εἶναι ἔνα ἱερὸ μυστήριο, ποὺ φωτίζει καὶ μεταμορφώνει τὶς στιγμὲς καὶ ἡ οὐσία του δὲν βρίσκεται μόνο στὶς ἐξάρσεις καὶ στὶς ἀκραῖες ψυχολογικὲς καταστάσεις, ἀλλὰ βρίσκεται καὶ σὲ ὅ,τι εἶναι αὐθεντικό, βαθύ, διακριτικό, εἰλικρινές, ἁρμονικὸ καὶ ἁπλό.

Τὸ πνεῦμα ἔχει πάθος καὶ χωρὶς πάθος κανεὶς δὲν μπορεῖ  νὰ εἶναι γνήσια πνευματικός.
Τὸ πάθος εἶναι μιὰ φλόγα ποὺ καίει στὴν ἀνθρώπινη καρδιὰ ἀλλὰ καὶ στὴν καρδιὰ τοῦ πιὸ μακρινοῦ πλανήτου…
Εἶναι μιὰ φλόγα ποὺ κάνει τὸ πνεῦμα πιὸ σπινθηροβόλο, τὸν νοῦ πιὸ ἥσυχο, τὴν καρδιὰ πιὸ γεμάτη, τὴν ψυχὴ πιὸ μεγάλη, τὴν ματιὰ πιὸ ἀθῴᾳ…
Εἶναι μιὰ φλόγα ποὺ μᾶς κάνει νὰ μποροῦμε νὰ ἀπολαυμβάνουμε τὴν κάθε γουλιὰ καὶ τὴν κάθε μπουκιὰ ζωῆς…

Χρειάζεται νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸ γεγονὸς ὅτι μέσα μας καίει αὐτὴ ἡ φλόγα, ποὺ εἶναι ἱερή, μέρος τῆς ἀληθείας μὲ τὴν ὁποία ἔχουμε πλαστεῖ καὶ νὰ ἐπιτρέψουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ ζῇ μιὰ ζωῇ μὲ πάθος, ἀντὶ γιὰ μιὰ παθητικὴ ζωή.

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία