Οἱ εὐχὲς πάντα εἶναι εὐπρόσδεκτες καὶ καλοδεχούμενες.
Οἱ πράξεις θέλουν κόπο. Κι ὁ κόπος ξεβολεύει καὶ πονᾶ.
Ἐὰν οἱ εὐχὲς ὅμως δὲν συνοδεύονται ἀπὸ πράξεις, παραμένουν κενὸ γράμμα. Ἀνούσιες καὶ περιττές. Ἄχρηστες.
Χορτάσαμε ὅμως ἀπὸ λόγια καὶ εὐχές. Στερούμεθα πράξεων…
Γιὰ νὰ ἀλλάξουμε τὸν κόσμο δὲν ἀρκεῖ νὰ θέλουμε, ἀλλὰ πρέπει νὰ μποροῦμε καὶ νὰ ὑποστηρίξουμε τὰ θέλω μας.

Εἶναι εὔκολες οἱ κουβέντες. Εὔκολες καὶ οἱ σκέψεις. Ἀκόμη εὐκολότερες οἱ ἐλπίδες.
Ἐάν ὅμως δέν ὑποστηρίζονται ἀπό δράσεις ἔχουν κάποιο νόημα ὅλα αὐτά; Ἤ μήπως παραμένουν ἡ δική μας -ἔμπρακτος- ἀνοχή στήν σκλαβιά;

Ἀγαπῶ τοὺς ἀνθρώπους. Ἀγαπῶ τοὺς συμπατριῶτες μου. Μὰ ἐπάνω ἀπὸ τὴν οἰκογένειά μου, τοὺς φίλους μου, τοὺς συμπολῖτες μου ἀγαπῶ τὴν Ἑλλάδα.
Ὄχι αὐτὸ τὸ πλαστογραφημένο μόρφωμα ποὺ μᾶς ἐδίδαξαν ὡς «Ἐλλάς», ἀπολύτως καταχρηστικῶς καὶ ψευδῶς, ἀποκρύπτοντάς μας τὴν Ἱστορία καὶ ἀλλοιώνοντας τὴν ἐννοίαν τοῦ Χρέους, ἀλλὰ κάτι πολὺ μεγαλύτερον, Πανανθρώπινον καὶ Ἱερώτερον, ποὺ ὄχι μόνον δὲν βάλλεται, ἀλλὰ διαρκῶς μεγαλώνει, μὲ ποτίζει καὶ μὲ κρατᾶ ζωντανή. Κάτι ποὺ ἐξαπλώνεται καὶ στέκει, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα κι ἀπὸ ὅλους, γιὰ νὰ μὲ διατηρῇ μονίμως ἐνεργοποιημένη καὶ ἑστιασμένη διαρκῶς σὲ Ἕναν καὶ Μόνον Σκοπό: τὴν Ἐλευθερία. Τὴν καθολικὴ Ἐλευθερία ποὺ ὀφείλουμε νὰ φέρουμε σὲ ὅλην τὴν Ἀνθρωπότητα. Ὄχι μόνον τὴν ἀτομικὴ ἢ ἐθνική, ἀλλὰ τὴν Ὁριστικὴ κι Ἀπόλυτο Ἐλευθερία τοῦ Ἀνθρώπου!
Κάτι τόσο μεγάλο καὶ τόσο σημαντικό, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ περιορισθῇ στὰ στενά, πλαστὰ καὶ ψευδῆ, σύνορα τῆς σημερινῆς «Ἑλλάδος», τοῦ κάθε «Ἐγώ» καὶ τῆς κάθε, ὁποιασδήποτε, ὁμαδούλας.

Θὰ ἤθελα λοιπὸν νὰ εὐχηθῶ, ἀλλὰ σκέτες οἱ εὐχὲς δὲν ἔχουν νόημα. 
Θὰ ἤθελα καὶ νὰ δράσω οὐσιαστικότερα, ἀλλὰ ἐὰν δράσω ἄστοχα, πάλι δὲν ἔχει νόημα.
Ἡ μόνη μου ἐπιλογὴ λοιπὸν εἶναι τὸ νὰ δράσω στοχευμένα. Νὰ συνειδητοποιήσω τὸ μέγεθος τοῦ Ἔργου ποὺ Ὑποχρεοῦμε νὰ ἐπιτελέσω καὶ νὰ ξεκινήσω, ἀκόμη καὶ τώρα. Νὰ ἀναγνωρίσω τὰ ἰδιαίτερά μου ταλέντα καί, πατώντας σὲ αὐτά, νὰ τὰ ἐκμεταλλευθῶ καὶ νὰ τὰ χρησιμοποιήσω γιὰ νὰ φθάσουμε Ὅλοι μας πλησιέστερα στὸν Σκοπό.
Κι αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι στιγμιαῖο καὶ τυχαῖον, ἀλλὰ συνεχὲς καὶ μόνιμο.

Ἐὰν αὐτὰ ὅλα εἶναι Εὐχή, τότε, ναί, ἡ μόνη μου Εὐχὴ εἶναι ἡ Δρᾶσις. Ὄχι ἐκείνη ποὺ κάποιοι θερμοκέφαλοι ἀναμένουν, ἀλλὰ ἡ οὐσιαστικὴ καὶ ἡ ἀναγκαία. Αὐτὴ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση ὅλους σὲ κάτι καλλίτερον. Αὐτὴ ἡ Δρᾶσις ποὺ θὰ μὲ κάνη, καθημερινῶς, νὰ κυττῶ ἕναν Στόχο. Αὐτὴ ἡ Δρᾶσις ποὺ θὰ μὲ γεμίζη ἐνέργεια καὶ θὰ μοῦ ἰσχυροποιῆ κάθε «θέλω» τόσο πολύ, ὥστὲ νὰ γιγαντώνεται κάθε στιγμὴ ἡ θέλησίς μου.
Καὶ ἡ μόνη τέτοια δράσις εἶναι αὐτὴ ποὺ θέτει, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα κι ἀπὸ ὅλους, μίαν συνολικὴ καὶ καθολικὴ καὶ ἀπόλυτο συνθήκη Ἐλευθερίας.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Μία οὐσιώδης λεπτομέρεια, ποὺ ὅμως εἶναι ἱκανὴ νὰ μὲ βοηθήσῃ νὰ ἀλλάξω μέσα μου τὶς προτεραιότητες:
Παραμένοντας ἑστιασμένη μόνον στὴν καθημερινότητά μου, ὁ Σκοπὸς μικραίνει. Παραμένοντας ἑστιασμένη ἀπολύτως στὸν Σκοπό, ἡ καθημερινότης ἀντιμετωπίζεται εὐκολότερα, οἱ ἀγωνίες ποὺ μοῦ κατατρώγουν τὶς σάρκες, κάθε στιγμή, μικραίνουν καὶ ἡ ἐπιβίωσις γίνεται ἐμπόδιον προσπελάσιμον καὶ εὐτελές.
Εἶναι δοκιμασμένη τακτικὴ καὶ τὴν ἐφαρμόζω καθημερινῶς.

Ὁ Πολεμιστὴς καὶ Ὑπέρμαχος τῆς Ἐλευθερίας δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως αὐτὸς ποὺ κρατᾶ φονικὰ ὅπλα. Ὁ Πολεμιστὴς αὐτὸς μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ὁποιοσδήποτε. Μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ Ἰατρὸς ποὺ θεραπεύει, δίχως νὰ ὑπολογίζῃ τὰ συμφέροντα τῶν φαρμακευτικῶν. Ἢ μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ δικηγόρος ποὺ ὑπερασπίζεται τὸ δίκαιον κι ὄχι τὸ πορτοφόλι του. Ἢ μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ Ἱστορικὸς ποὺ ἀρνεῖται νὰ συνεργήσῃ στὴν ἀλλοίωσιν τῆς Ἱστορίας. Ἢ μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ παραγωγὸς ποὺ δὲν δηλητηριάζει τὰ τρόφιμά του. Ἢ μπορεὶ νὰ εἶναι ὁ κάθε Ἐραστὴς τῆς Ἀληθείας. Ἢ μπορεῖ νὰ εἶσαι ἐσὺ κι ἐγώ, ποὺ ἂν καὶ μὴ ἐξειδικευμένοι σὲ κάτι μεγάλο, ἀγωνιζόμεθα καθημερινῶς γιὰ τὶς Ἀλήθειες τοῦ κόσμου μας.
Ἐὰν εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ πρέπει, τότε ναί, ἡ κάθε ἐπομένη ἡμέρα, ὁ κάθε ἐπόμενος μῆνας, τὸ κάθε ἐπόμενον ἔτος θὰ εἶναι πράγματι καλά!

Ἀφιερωμένο σὲ κάποιους Πολεμιστές, ἐντὸς κι ἐκτὸς συνόρων!

εἰκόνα