Κάποιες φορὲς στὴν ζῳή μας θὰ θέλαμε νὰ κάνουμε κάτι ἀλλὰ εἶτε διότι εἶναι μεγάλο, εἶτε διότι δὲν ἔχουμε μάθει νὰ δεσμευόμεθα ἰσχυρῶς, τὸ ἀφήνουμε νὰ ἀναμένῃ τὴν καλὴ στιγμὴ ἤ τὴν ἀλλαγὴ τῶν διαθέσεών μας, πρὸ κειμένου νὰ καταπιασθοῦμε καὶ μαζύ του.
Αὐτὸς ὅμως εἶναι ὁ τελειότερος τρόπος γιὰ νὰ …καταστρέψουμε κάθε πιθανότητα ἐπιτυχίας τοῦ ἐγχειρήματος.

Ὅταν θέτουμε ἕναν ὑψηλὸ στόχο, γιὰ τὸν ὁποῖον δὲν εἴμαστε καὶ πολὺ βέβαιοι γιὰ τὸ κατὰ πόσον θὰ μπορέσουμε νὰ τὸν πραγματοποιήσουμε, πρὶν περάσουμε στὴν ἀντίπερα ὄχθη τῆς καταστροφῆς του, ἄς τὸν …ἀναλύσουμε σὲ ἐπὶ μέρους, μικρὰ μικρά, βήματα.
Ἄς τοῦ δόσουμε χῶρο πρῶτα νὰ μᾶς «μιλήσῃ» αὐτός, γιὰ τὸ ἐὰν εἶναι ἤ ὄχι πραγματοποιήσιμος.

Ἐὰν εἶναι κάτι πολὺ σημαντικό, τότε τὸ ἐπόμενον ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ τὸν «κομματιάσουμε» σὲ μικρούς, ἀλλὰ ἀναγκαίους, στόχους, ποὺ στὴν τελική τους εἰκόνα θὰ μᾶς δόσουν τὸ ὁλοκληρωμένο ἀποτέλεσμα. Μικροὺς μικρούς, πάρα πολὺ μικρούς, ἱκανοὺς καθημερινῶς νὰ μᾶς κρατοῦν σὲ ἐγρήγορσιν καὶ νὰ μᾶς κινητοποιοῦν. Στόχους ἐπιτεύξιμους ποὺ κάθε φορά, ὅταν θὰ τοὺς ὑλοποιοῦμε, θὰ μᾶς γεμίζουν ἱκανοποίησιν, χαρὰ καὶ πίστη στὸ ἀποτέλεσμα.

Σαφῶς καὶ κάθε μεγάλος στόχος ἀποτελεῖται ἀπὸ ἀμέτρητους μικρούς.
Ὅμως αὐτὸ τὸ διαπιστώνουμε στὴν πορεία. Καὶ εἶναι λίγοι αὐτοὶ ποὺ θὰ καθορίσουν τὸν μεγάλο τους στόχο καὶ αὐτομάτως θὰ σπεύσουν νὰ τὸν κάνουν πραγματικότητα.
Οἱ περισσότεροι χρειαζόμεθα ὁλίγην …προπόνησιν.
Καὶ ἡ ….προπόνησις, μαζὺ μὲ τὴν ἀπόλυτον δέσμευσιν, προκύπτουν μόνον ὅταν ἔχουμε κτίσει μέσα μας τὸ κομμάτι τῆς αὐτπεποιθήσεως τόσο πολύ, ποὺ νὰ θεωροῦμε ἐμεῖς τὸν ἑαυτόν μας ἕτοιμο γιὰ κάθε ἐπιτυχία.

Φιλονόη

εἰκόνα