Τόσους αἰῶνες, μὲ τὸν ἔναν ἢ τὸν ἄλλον τρόπο, τὸ μόνον ποὺ ἐπιτύχαμε εἶναι οἱ ἐπαναλαμβανόμενες ἐκπτώσεις μας.
Ἐκπτώσεις ποὺ τελικῶς μᾶς ὁδήγησαν στὸ σημερινὸ σημεῖον καὶ τὸ ὁποίον, τώρα ποὺ ἀρχίσαμε νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε, μᾶς τρομοκρατεῖ. Ὅμως πόσο πολύ συμβάλαμε ἐμεῖς στό νά καταλήξουμε ἐδῶ πού ἐφθάσαμε;

Τὸ νὰ ζητῶ εὐθῦνες ἢ νὰ αἰσθάνομαι ἐνοχὲς δὲν βοηθᾶ.
Αὐτὸ ποὺ βοηθᾶ ὅλους μας ὄμως εἶναι τὸ νὰ ξεκινήσουμε, ὁ καθεὶς ἀπὸ τὴν πλευρά του, νὰ …«σπέρνουμε» Ἀλήθεια γύρω μας. Νὰ …«σπέρνουμε» τὸ αἴσθημα τῆς Εὐθύνης, ποὺ ἀπωλέσαμε, ἀξιώνοντας, ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας κυρίως, τὴν δική μας ὑπευθυνότητα νὰ κατατεθῇ πρώτη. Νὰ …«σπέρνουμε» μὲ ὅλους τοὺς τρόπους τὴν πληροφορία τῆς Ἀνάγκης τοῦ νὰ ἐπιβιώσουν ὄσο τὸ δυνατὸν περισσότεροι… Νὰ …«σπέρνουμε» διαρκῶς, μὲ ὄλους τοὺς τρόπους, σὲ «χέρσα καὶ γόνιμα χωράφια». Κάθε μας λόγος κι ἕνας σπόρος. Κάθε μας πρᾶξις κι ἕνα δένδρο. Κάθε μας κατάκτησις κι ἕνα ἀπροσπέλαστο τεῖχος.

Δουλειά μας πλέον εἶναι νὰ …«σπέρνουμε» διαρκῶς. Νὰ μὴ τρομάζουμε ἀπὸ τὸν κόπο καὶ νὰ μὴ δειλιάζουμε ἀπὸ τὶς ἀρνήσεις. Νὰ ἀναλάβουμε στὶς πλάτες μας τὸ Χρέος καὶ νὰ τὸ φέρουμε εἰς πέρας.
Νὰ τὸ μεταλαμπαδεύσουμε σὲ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρους, γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε κάθε λόγο ὑπάρξεώς μας.

Πότε θά θερίσουμε;
Τί σημασία ἔχει τό ἐάν θά προλάβουμε νά θερίσουμε ἐμεῖς ἤ οἱ ἐπόμενοι;
Σημασία ἔχει μόνον νὰ σπείρουμε, αἰσθανόμενοι πὼς ξημερώσαμε …Θεοί, ἐλπίζοντες πὼς θὰ παραμείνουμε αἰωνίως ἐδῶ μὲ σοβαρὲς πιθανότητες νὰ θερίσουμε…
…ἀλλὰ καὶ μὲ βαθυτάτη ἐπίγνωσιν τοῦ ὅτι ἀκόμη κι ἐὰν δὲν θὰ ἤμαστε ἐδῶ γιὰ νὰ θερίσουμε, σίγουρα οἱ …σπόροι μας θὰ καρπίσουν. Αὐτὸ μετρᾶ καὶ μόνον. Κι αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε ὅλοι μας.

Φιλονόη

εἰκόνα