Εἶναι πολὺς καιρὸς τώρα πού, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, αἰσθανόμεθα ἀπὸ πολὺ ἔως πάρα πολὺ κουρασμένοι. Αὐτὴ ἡ αἴσθησις τῆς κοπώσεως ἔχει, κυρίως, τὰ αἴτιά της στὸ ὅτι ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἐνασχολούμεθα μὲ πολλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ δὲν μᾶς προσφέρουν, παρὰ μόνον μᾶς ἀποῤῥοφοῦν ἐνέργεια. Κι αὐτὸ συμβαίνει διότι μάθαμε νὰ καταπιανόμεθα μὲ πολλὰ περιττά, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτὸς ἔχει ἀνάγκες πιὸ οὐσιώδεις καὶ πιὸ ἁπλές. Τόσο ἁπλές, ποὺ ἐὰν ξεκινήσουμε νὰ ἐστιάζουμε σὲ αὐτές, θὰ ἀνακαλύψουμε πὼς ἐδῶ καὶ καιρὸ …σκορπιζόμεθα σὲ ὅλα ἐκείνα ποὺ μᾶς καθυστεροῦν ἀπὸ τὸ νὰ καλύψουμε μόνον τὶς πραγματικές μας ἀνάγκες.
Ἡ ἐν λόγῳ συμπεριφορά μας ἐκδηλώνεται αὐθορμήτως καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξῃ ἔτσι, ξαφνικά, λόγῳ μίας ἀποφάσεως ποὺ λαμβάνεται στὸ …πόδι. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς γιὰ νὰ πραγματοποιήσουμε τὴν ὁποιανδήποτε ἀλλαγὴ στὴν ζωή μας ἀπαιτεῖται προηγουμένως νὰ «σκαλίσουμε» μέσα μας τόσο, ὅσο νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν διαδρομὴ σκέψεων καὶ συνειρμῶν, ποὺ ἀκολουθοῦμε, γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ σημεῖον νὰ ἐπαναλαμβάνουμε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς παγιδεύουν. Τότε καὶ μόνον τότε δυνάμεθα πραγματικὰ νὰ ἐπιτύχουμε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς συνειδητοποιήσεως, ποὺ ὁδηγεῖ ἐν συνεχείᾳ στὶς ἀναγκαῖες ἀποφάσεις. Αὐτὲς καὶ μόνον οἱ ἀποφάσεις, ποὺ «πατοῦν» ἐπάνω σὲ συνειδτητότητα, μποροῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ ἀλλαγὴ καὶ διακοπὴ συμπεριφορῶν ποὺ μᾶς παγιδεύουν.
Ἐάν, πράγματι, ἐπιτύχουμε νὰ διακρίνουμε ἔστᾦ καὶ τμῆμα τῶν συμπεριφορῶν μας ποὺ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ παραμένουμε ἐγκλωβισμένοι στὰ περιττά, τότε, σιγά-σιγά, «ἀνοίγουμε» ἐκείνην τὴν πλευρὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας ποὺ χρειάζεται νὰ ἀσχολεῖται μόνον μὲ τὰ σημαντικὰ γιὰ ἐκεῖνον. Καὶ εἶναι ἀκριβῶς τότε ποὺ λίγο-λίγο, δίχως ἴσως καὶ νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε, παύουμε νὰ φορτωνόμεθα μὲ ἄχρηστες ἀνάγκες ἑστιάζοντας μόνον στὶς σημαντικὲς καὶ χρήσιμες. Στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς παύσεως τοῦ διασκορπισμοῦ τῶν δυνάμεών μας καὶ ἡ χρήσις αὐτῶν πρὸς τὸ κοινὸ καὶ μόνον καλό.
Σημείωσις
Στὴν πραγματικότητα ἐλάχιστα διαφέρει ὁ ἐσωτερικός μας διασκορπισμὸς δυνάμεων ἀπὸ τὸν διασκορπισμὸ τῶν δυνάμεων ἑνὸς (κάποιου) στρατοῦ, ἐφ΄ ὅσον καὶ ὁ «δικός μας στρατός», μὰ καὶ ὁ στρατὸς τοῦ ὁποιουδήποτε στρατηγοῦ, ἐὰν δὲν ἔχῃ σαφῆ σκοπό, τότε χάνει αὐτομάτως καὶ τὶς πλεῖστες τῶν πιθανοτήτων ἐπιτυχίας.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.