Ἐπὶ τῆς οὐσίας κι ὄχι ἀπαραιτήτως …ἐξ ἀνάγκης!!! Διότι, ἐδῶ ποὺ φθάσαμε, ἐπὶ τέλους πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε σὲ ποιὰν πλευρὰ θὰ σταθοῦμε. Στήν πλευρά τοῦ προσκυνημένου καί προθύμου καί ἐκπορνευμένου (ναί, ἐκπορνευμένοι πλήρως εἴμεθα παρακαλῶ!!!) ἤ στήν πλευρά τοῦ ἀποφασισμένου μοναχικοῦ κι ἐρωτευμένου μέ τήν ζωή πολεμιστοῦ καί ὑπερασπιστοῦ της;
Ὡς ἄτομα, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς γεννήσεώς μας, ὑποχρεούμεθα, ἐν ἀγνοίᾳ μας, νὰ ἐκπαιδευόμεθα διαρκῶς, πρὸ κειμένου νὰ «ἐνταχθοῦμε» σὲ μίαν κοινωνία, νὰ τὴν ἀποδεκτοῦμε πλήρως κι ἀνεξαρτήτως τῶν ἐμμονῶν της καί, κυρίως, νὰ τὴν διαιωνίσουμε, ἐν συνεχείᾳ κι ἐμεῖς στὰ δικά μας παιδιά. Ἐπὶ πλέον ἐκπαιδευόμεθα στὸ νὰ ὑπερασπίζουμε ὅλα αὐτά, τὰ δεδομένα, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν εἶναι λάθος ἢ ὀρθά, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ζωή μας, ἐνᾦ στὸ βάθος ἅπαντες καταλήγουμε νὰ ἐκπορνευόμεθα δίχως νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὸ τί κάνουμε καί, φυσικά, δίχως ἐνοχές, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, παύσαμε νὰ ἐννοοῦμε τὸ τί ἀκριβῶς σημαίνει ἡ ἐκπόρνευσις, ὁ συμβιβασμὸς καὶ ἡ ὑποταγή…
Πιὸ ἁπλᾶ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς ἀκριβῶς λόγῳ τῶν πιέσεων ποὺ μᾶς ἀσκῶνται, ἀπὸ τὴν πρώτη μας ἀνάσα, διδασκόμεθα τὸ πῶς θὰ μποροῦμε νὰ ἐλισσόμεθα, ὑπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, τὸ πῶς θὰ …συμβιβαζόμεθα γιὰ νὰ …χορέσουμε σὲ ὅλο καὶ μικρότερα κλουβιὰ μά, κυρίως, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα, στὸ πῶς θὰ …γλείφουμε μὲ εὐγνωμοσύνη τὸ χέρι τῶν δημίων μας, ἐνᾦ ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας ὅταν αὐτοὶ οἱ δήμιοί μας ἐξαπολύουν γενοκτονικὰ κι ἐκκαθαριστικὰ κύματα εἰς βάρος μας, ἐλπίζοντες πὼς ἴσως, λόγῳ ἀκριβῶς τῆς ἐκπορνεύσεώς μας, θὰ μᾶς λυπηθοῦν.
Φροῦδες ἐλπίδες ἀνεγκεφάλων κι αὐτοκτονικῶν συντηροῦμε, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ ἀποφύγουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε ἐπακριβῶς τὰ τῆς θέσεώς μας.
Ταὐτοχρόνως διδαχθήκαμε νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὶς ἧττες μας γιὰ …ἐπιτυχίες μας καὶ νὰ λατρεύουμε τοὺς δημίους μας ὡς …θεούς μας, ἐπιβεβαιώνοντας στὸ ἔπακρον τὸ …«Σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης». Τὸ χείριστον δὲ ὅλων αὐτῶν τῶν συμπεριφορῶν ποὺ ἀκρίτως ἀναπαράγουμε, εἶναι πὼς ὄχι μόνον δὲν θέλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πραγματικότητά μας, ἀλλὰ ἀρκούμεθα, στὶς πλεῖστες τῶν περιπτώσεων, νὰ αὐτό-παρηγορούμεθα τόσο, ὅσο νὰ μὴ ζορισθοῦμε. Διότι ἐὰν γιὰ κάποιον λόγο ζορισθοῦμε, τότε θὰ πονέσουμε. Μὰ ἐὰν πονέσουμε, τότε θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πόσο ἀπογυμνωμένοι καὶ εὐάλωτοι καταντήσαμε.
Κι αὐτὸ δὲν μᾶς ἀρέσει.
Αὐτὸ τὸ μοντέλο, αἰῶνες τώρα, μᾶς ὑποχρεώνει ἁπλῶς νὰ μιμούμεθα καὶ νὰ ἀναπαράγουμε, δίχως ἐνοχές, δίχως ἐπιθυμία κριτικῆς του καὶ δίχως ἱκανότητα ἀμφισβητήσεώς του, ὅλες ἐκεῖνες τὶς συμπεριφορὲς καὶ τὶς συνήθειες, ποὺ εὐκόλως ἀποδεικνύονται αὐτοκαταστροφικές. Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, καταντήσαμε νὰ στρεφόμεθα σὲ κόμματα, σὲ ὀργανώσεις καὶ σὲ κινήματα, τάχα μου-τάχα μου, γιὰ νὰ ὀγανωθοῦμε καὶ νὰ …ἀντιδράσουμε, μὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας ἐλπίζοντες νὰ καταλήξουμε …«χαλίφηδες στὶς θέσεις τῶν χαλίφηδων»…
Βέβαια… Σὲ κάποιες, ἐλάχιστες περιπτώσεις, ἐπιχειροῦμε -ἀπολύτως ἐπιδερμικῶς- νὰ ἀμφισβητήσουμε καὶ νὰ κρίνουμε, μὰ πάντα ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, δίχως νὰ τολμοῦμε νὰ ἐξέλθουμε τῶν ὁποιονδήποτε (μικρῶν ἢ μεγάλων) ὁμάδων πού, ἐντός τους, αἰσθανόμεθα ψευδο-ἀσφαλεῖς.
Αὐτὸ ποὺ ὅμως, τελικῶς, λαμβάνουμε εἶναι ἡ πλήρης ἀπογοήτευσις καὶ ἡ ἡ κατάληξις εἶναι ἡ ὅλο καὶ μεγαλυτέρα ὑποχώρησίς μας, σὲ ἀνύπαρκτες …«γραμμὲς ἀμύνης», ἀπὸ ὅπου καταλήγουμε νὰ ἀναζητοῦμε ὅλο καὶ πιὸ εὐφαντάστους τρόπους …χαμαιλεοντισμοῦ, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσουμε.
Τὸ νὰ μιμούμεθα, νὰ ψευδο-παρηγορούμεθα καὶ νὰ ψευδο-ἐλπίζουμε ἀποδεικνύεται τελικῶς, πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ὡς ἡ πλήρης μορφὴ ὑποταγῆς μας ἀλλὰ καί, κατ’ ἐπέκτασιν, αὐτοπαγιδεύσεώς μας καὶ αὐτοκαταστροφῆς μας. Τὴν σήμερον ὄχι μόνον δὲν παρέχει ἀσφάλεια αὐτὴ ἡ τακτική, ἀλλὰ λειτουργεῖ μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ ἐλαχιστοποιῶνταιν οἱ πιθανότητες ἐπιβιώσεώς μας.
Μόνον λοιπὸν αὐτοὶ ποὺ θὰ παύσουν νὰ ἀναπαράγουν τὴν ὑστερία τοῦ συμβιβασμοῦ, τὰ εἴδη καὶ τοὺς βαθμοὺς ἐκπορνεύσεώς τους καὶ τὰ εἴδη τῶν ψευδοκαθησυχασμῶν τους, ἔχουν πιθανότητες νὰ ἐξέλθουν τῶν τελμάτων, ποὺ ταλανίζουν σύσσωμο τὴν ἀνθρωπότητα. Τὰ τέλματα αὐτὰ εἶναι ὑπαρκτὰ καὶ διαρκῶς πολλαπλασιάζονται. Ὁ «βρόγχος», ποὺ ὅλοι μας νοιώθουμε νὰ μᾶς «πνίγῃ» εἶναι γεγονὸς καὶ ἡ μόνη ἀληθὴς ἐλπὶς «ἀκυρώσεώς» του ἐνυπάρχει στὸ λογικὸ συμπέρασμα τῆς ὑπάρξεως τοῦ …ἀδιεξόδου!!! Τὰ ἀδιέξοδα ὄμως δὲν καταργῶνται μὲ τὸ νὰ τὰ …κλωτσᾶμε, παρὰ μόνον μὲ τὸ νὰ ἀλλάξουμε διαδρομές. Ἤ, ἐπὶ τῆς οὐσίας, μόνον μὲ τὸ νὰ ἀλλάξουμε …πλευρὰ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς μας.
Ἄλλως τέ… Τὰ λάθη δὲν διορθώνονται μὲ νέα λάθη…
Θά ἐπιτύχουμε μέ αὐτόν τόν τρόπο νά περιορίσουμε -ἢ καὶ νὰ ἐξαλείψουμε- τούς φόβους καί τίς ἀνασφάλειές μας; Ὄχι φυσικά, στὴν ἀρχή, ἀλλὰ ἀργότερα. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς πρόκειται γιὰ καθαρὰ πρωτόγνωρες «διαδρομές», ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἶναι ἄγνωστες, ἐμπεριέχουν τὸν φόβο καὶ τὴν ἀνασφάλεια, λόγῳ ἀγνοίας. Μὰ εἶναι πλέον ἐπιτακτικότατον τὸ νὰ στραφοῦμε, ἐπὶ τέλους, μέσα μας γιὰ νὰ «ἀλιεύσουμε» τὶς ἀπαντήσεις καὶ γιὰ νὰ «φωτισθοῦμε» τόσο, ὅσο νὰ «ἐμπιστευθοῦμε». Ἀπαιτεῖται νὰ «ἀκούσουμε» τοὺς χρησίμους κι ἀναγκαίους ψιθύρους, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὴν ἀδράνεια καὶ νὰ «χαράξουμε» πλέον μόνοι τους τὴν ἀτομική μας πορεία.
Δὲν εἶναι εὔκολος ἡ ἀπόφασις, μὰ οὔτε καὶ ἡ πορεία. Ὅμως εἶναι καὶ ἡ μοναδικὴ πορεία ποὺ ἔχουμε νὰ ἐπιλέξουμε.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.